Belize

Caye Caulker

Kie Kowkur... zo klinkt het ongeveer wanneer de echte Beliziaan dit prachtige eiland in de mond neemt 

Want dat het prachtig is, dat staat buiten kijf. Dat het ánders prachtig is dan wij en veel andere bezoekers in gedachten hadden, doet daar niets aan af. Meldden we in ons vorige verslag nog dat we door wilden naar wit-met-blauw, kunnen we jullie nu vertellen dat het vooral kijken naar veel kleuren blauw is geworden, vanaf grijsverweerde ´docks´ oftewel gammele houten steigertjes, een boot(je), een balkon of een weliswaar goed reflecterend stukje zand... maar witte stranden, nee, die hebben we er niet kunnen vinden.
Het witte zand klinkt anders, dat snappen we. Je moet het je ongeveer zo voorstellen: een klein eiland van maximaal 600 meter breed bij 2 km lang, met zo´n 800 permanente bewoners, waarop zo goed als geen auto rijdt (golfkarretjes daarentegen destemeer, want geautomatiseerd voortbewegen is blijkbaar écht een universele wens geworden) Dat betekent dat verharde wegen nergens nodig voor zijn. Wegen ontstaan mede door het gebruiken van een route. Was er ooit al sprake van een zandstrand, wat we betwijfelen, dan is dat nu in elk geval een semiverharde weg/pad van de maindock naar boven en beneden geworden aan de ene kant van de Caye. De andere kant van de Caye heeft vooral veel dichte mangrovebegroeiing en gras, rommelige stukjes waarvan het niet echt duidelijk is wie of wat daar iets mee doet. In elk geval, aan beide lange zijden van het eilandje weinig uitnodigende plekken om je op een handdoekje neer te vlijen, want het zand wát er ligt is weinig, keihard en bezaaid met wieren uit zee, én je loopt het grote risico je op een ´weg´ te bevinden.

Goed, dit zou wat nuffig, teleurgesteld of verwend over kunnen komen... maar dát is in de verste verte niet wat we voelen als we aan Caye Caulker terug denken!!! Geweldige houten huisjes, alles op palen, in allerlei vrolijke kleuren(combinaties) staan fleurig tussen witte wegen en groene palmbomen en struiken. Doordat het eilandje zo klein en vooral smal is, kijk je bij de paar dwarsstraten die het rijk is, van links naar rechts zo van de ene kant blauwe zee naar de andere kant blauwe zee. Overal om je heen zie je mensen relaxed rondhangen, rondfietsen op bakfietsen, rond´racen´ in golfkarretjes, of gewoon een rondje werken, maar zelfs dat ziet er relaxed uit. Bijna iedereen sloft op blote, stoffige voeten of flipflopslippers, en het tempo gaat als vanzelf drastisch naar beneden.
Ze noemen Belize de Caraïben van Centraal Amerika, wat mede door deze relaxte uitstraling komt. Een andere in het oog en oor springende reden daarvoor is de bevolking. Er wonen veel mensen die Afrikaans bloed en dus ook een bijpassend uiterlijk hebben. Rastaman, Bob Marley, relax... jawel, wat dat betreft had het ook zomaar Jamaica kunnen zijn! Dit is doorspekt met allerlei kleuren en voorkomens; zelfs de Chinese handelsgeest is hier duidelijk terug te vinden... De familie Chan runt een grote én een kleine supermarkt, een afhaalrestaurant, een internationaal restaurant, en we twijfelen nog of het nabijgelegen zeereservaat Hol Chan toch stiekem niet ook iets met deze lui te maken heeft... 
Ook de taal die je het meeste hoort is een prachtige mengelmoes die zeer relaxed klinkt, namelijk het Creools (ontstaan in minder prachtige tijden, waarin de oorspronkelijke bevolking als slaven werd gebruikt en hun eigen taal al doende ontwikkelde, waarin Engels en Spaans en Afrikaans veranderd zijn tot een echte eigen taal met ook eigen woorden) Zelfs het Engels klinkt hier zangerig en warm, de zon dringt overal in door zeg maar 

We hebben ons hier bijna een volle week prima vermaakt. Wakker worden na een nachtje slapen met een stevige bries die door de ventilerende ´klap´raampjes blaast (moeilijk uit te leggen, maar ´dichte´ ramen hebben ze hier nergens, het zijn allemaal een soort jaloezie/horizontale lamellen met daarvoor of -achter standaard en stevig vastzittend een muggenhor) Oogjes halfopen, op naar het balkon om vanuit een (simpele maar heerlijk zittende) houten luie stoel de zon, zee en wolken hun wakkermakende werk te laten doen, om dan maar eens een belangrijke vraag te beantwoorden: waar zullen we vandaag dan weer eens gaan ontbijten 

Dit soort essentiële, zoniet existentiële vragen kunnen een mens in dergelijke barre omstandigheden minstens drie maal per dag flink bezig houden kunnen we je vertellen! Gelukkig hadden we ook nog wat afleiding in andere vragen: vandaag of morgen een rondje om het eiland? welke trip willen we nou eigenlijk maken? Wat zijn ´manatee´s´ nou ook alweer precies voor dieren? Je begrijpt dat we het maar amper gered hebben op Caye Caulker, maar ons doorzettingsvermogen heeft ons er doorheen gesleept!

In deze wrede omstandigheden hebben we gezocht naar ontspanning en die gevonden in de geweldige waterwereld om het eiland heen. Wauw, snorkelen, en dan in zo´n prachtig helder en rijk watergebied... dit is echt een ervaring om nooit meer te vergeten, en om hopelijk nog veel vaker te doen!!!
We hebben eerst een rustig beginnetje gemaakt, een dagtocht met veel varen in een leuk halfoverdekt motorbootje, op zoek naar manatee´s. Nee hoor, bij elke tocht zien we ze, zeker weten, hoeveel is niet te zeggen, maar er zitten er in dit gebied echt heel veel! Zo begon onze gids de ochtend vol goede moed. Een paar uur later, toen hij naar eigen zeggen toch alle plekjes en trucjes wel uit de kast gehaald had, moesten we concluderen dat óf hij iets onaardigs had gedaan (hij was er al 2 weken zelf niet meer geweest... tsja, verwaarlozing?), of dat wij onze verbeelding beter moesten laten spreken en die grijze vlek in de verte die hij had aangewezen als ´look, there is one now!!!´ accepteren als ´gezien´.  We moeten het antwoord op ´hoe ziet een manatee er nu eigenlijk uit´ dan ook schuldig blijven, behalve dat we van de plaatjes begrepen hebben dat het een log soort zeekoe/onderwaterzeehondzoogdier is dat echt elke 3 tot 5 minuten boven hoort te komen om te ademen... nou, nu effe niet dus.
Door naar een megaluxe eiland alwaar we onze lunchpakketjes mochten nuttigen, vol spanning voor het volgende avontuur, het snorkelen zelf. Want dát hebben we allebei nog nooit gedaan. We hebben overwogen om te leren duiken, maar daar staken de oren van Werner helaas een stokje voor, dus dit is het dichtste bij wat we zullen komen zeg maar... en dát blijkt in elk geval hier al heeel erg de moeite waard!
Dit is te mooi en moeilijk om uit te leggen, maar geloof maar dat we heel veel gezien hebben, van hele kleine simpele visjes in scholen bij elkaar tot aardig grote in hun up, alles door mekaar, in en door een prachtig koraalrif. Het rif waar we hebben gesnorkeld lag zeg maar aan de landkant, omdat het aan de open zeekant te onstuimig was voor onervaren snorkelaars zoals ons groepje van 6, én omdat het daar dieper is en dus moeilijker te zien. Daar moet het nóg mooier zijn, maar wij zijn met deze omgeving al meer dan tevreden!!!
Hierna mochten we een eindje varen verderop een flinke tijd op eigen houtje rondsnorkelen. Dan kun je dus echt rustig boven een stukje rif, koraal, gangetjesstelsel gaan hangen en pas écht goed zien wat daar in, uit en omheen zwermt en zwemt... Echt helemaal geweldig, vooral toen Werner ook nog ergens een kleine (nouja, we vonden hem toen nog best groot) soort van pijlstaartrog ontdekte... hij gleed in zijn schutkleuren wit en grijszwart gestreeptgevlekt mooi over de bodem, maar we zagen hem stiekem toch wel 

Twee dagen later hebben we toch nóg maar een snorkeltrip ondernomen. Hoewel we enige twijfel hadden, omdat deze naar het zeereservaat Hol Chan zou gaan (jaja, die Chinees...)  en Shark Ray Alley, en dat deel bekend staat als megadruk, zijn we erg blij het wel gedaan te hebben.  
We hadden een heerlijke gids (Carlos), enthousiast en typisch bElizerelaxt, die ons echt hele mooie en nog rustige plekjes heeft laten zien, die onderwater tig foto´s heeft gemaakt van wat we zagen en deden, die ons kortom samen met de vele natuurwondertjes een onvergetelijke dag heeft bezorgd!

Een paar hoogtepuntjes, die absoluut de lading van zo´n hele onderwaterbelevenis niet dekken: 
we hebben een zeeschildpad vlakbij ons zien zwemmen (die gaan trouwens nog best snel!), we hebben flink wat megagrote roggen onder ons door zien zwemmen (of eigenlijk meer zweven), op een hele korte afstand, zodat je dus echt je eigen lengte kunt afzetten tegen die van de rog (wij winnen, maar in de doorsnedewedstrijd moeten we toch echt onze meerdere erkennen) Carlos heeft er voorzichtig 1 bovenwatergetild (een pijlstaartrog, ja hoor, zo´n gevaarlijke staart... dus dáár mochten we niet aankomen) en ons laten voelen aan de huid... zo apart, zacht en glibberig, maar ook heel stevig...  Prachtige ´planten´, wapperende ´bladeren´ waar allerlei vissoorten in mee ´wapperen´. Alen die uit hun verstoppelplek worden ´geprikkeld´ door Carlos, wat dus echt van die ´boze blikken´ en gehap oplevert (kennen jullie dat spelletje nog met happende visjes? Zoiets, maar dan heel anders!) Een school bijna onzichtbare, doorzichte witte platte visjes, die vlak boven de bodem roerloos stil zweeft... (Werner zag ze echt niet toen ik wees, we moesten echt even bovenwater met geluid communiceren) 
Een hele mooie, nog grotere rog van een iets andere soort, een blackspotted eagleray... daar was zelfs Carlos blij verrast mee, die zag hij niet elke dag. Deze heeft echt een hele lange, dunne staart, minstens twee keer zo lang als zijn eigen lichaam! Een school vissen die zo dicht en compact op elkaar zat, in een aparte vorm, dat ze zelf een grote vis leken te spelen. Kleine visjes van zo´n 10 centimer, met een enorm spitse snuit, een soort naald zeg maar. Prachtige platte, donkerfluweel blauwe vissen, rondbuikige ´steenkleurige´ parelmoerachtige, grote en kleine kleurige snelle zwemmertjes... echt teveel om op te noemen of te beschrijven!!!

Wat uiteraard zeker nog het vermelden waard is, is het zwemmen met echte heuse haaien 

Deze dames en heren zijn echt, maar niet echt heel gevaarlijk al ogen ze wel zo, en we waren blij met onze gids die duidelijk vaker met deze dieren van doen heeft gehad. Prachtig om te zien hoe ze speels om hem en ons heen zwommen! Uiteindelijk heeft hij er één ´overgehouden´ (anderen werden vriendelijk een andere richting op gespeeld en verdwenen dan ergens in de verte), die hij met een lekkere schelpensnack de bodem in stuurde, om ons vervolgens te vertellen dat we ´m best mochten gaan aaien hoor... alleen vinnen, rug en staart dan wel te verstaan, oftewel, laat die bek maar lekker bij die schelp, dat kan nooit kwaad. Wat is dat apart zeg!!! Zo´n dier voelt heel stug en schurend aan, maar ook ´glad´,  alsof het rubber is waar bultjes en bulten op zitten... krom, onduidelijk, maar eigenlijk moet je gewoon zelf voelen wat het is 

Ook heel raar om onderwater zo´n haai te horen ´briesen´, een soort van uitademen terwijl hij druk bezig was in die schelp en het zand te wroeten, ondertussen zand en lucht uit zijn kiewen uitblazend...

Kortom, misschien had ik het al eens gezegd, maar héél apart, en héél erg indrukwekkend!!! Inmiddels is Werner bijna klaar met het plaatsen van foto´s. Het kan zijn dat er van eerdere avonturen nog wat bij komt (want al die duizenden plaatjes die ik geschoten heb, zitten er nu nog niet tussen...), maar die van het snorkelen blijven zoals het is, en zijn mooi!
Als jullie daar nou eens een tijdje van gaan genieten, dan vermaken wij ons hier weer even verder met andere avonturen. En hier, dat is niet meer Belize, want hoe prachtig Caye Caulker ook was, en hoe mooi en boeiend ongetwijfeld ook andere delen van bElize zijn, we hebben ervoor gekozen om die voor nu te laten wat ze zijn en door te gaan naar het noorden van Guatemala: Tikal en omgeving.