Bolivia

14 september 2007 - La Paz, Bolivia

Boeiend Bolivia

Bolivia, alwéér een kink in de kabel in onze oh zo concrete reisplanning 

wink.gif

... want hadden we hier niet ongeveer eind juli na 2 weken alweer weg zullen wezen??? Ai, ergens is er weer iets mislukt, want we zijn hier inmiddels sinds 24 juli, wat dus wil zeggen op dit moment, 4 september (hé, al 8 maanden niet gerookt!!!) op de kop af 6 weken... hmm, daīs een aardige kluif, zowel voor jullie om bij te īmoetenī lezen, als voor Werner om te kiezen uit de megaberg geweldige fotoīs die we allebei genomen hebben, als voor mijn tiepvingertjes en verhalenhersens om alles de aandacht te geven die het verdiend... 
Zes weken, geloof dat we alleen Mexico met een langer bezoek hebben īvereerdī, en daar hebben we meer verschillende plaatsen aangedaan en afstanden getrokken dan hier in het veeeel kleinere Bolivia! 

Maar dit kleine landje, ingeklemd tussen allerlei grote en misschien wel bekendere (reis)landen heeft wel ontzettend veel boeiends te bieden, vooral op natuurgebied. De landschappen wisselen elkaar af van het blauwe, uitgestrekte hoogstbevaarbare Lago Titicaca met het prachtige Isla del Sol tot de woestijnachtige vlaktes en gebergtes in het zuidwesten, van de besneeuwde bergtoppen van verschillende Cordilleraīs (bergketens, want ook híer loopt het Andesgebergte in volle pracht en onherbergzaamheid verder door) tot het kleurrijke, pilaarachtige rode īvinnenī-gesteente rond Tupiza. Tupiza, waar overigens nog zo ontzettend veel meer mooie bergen, īscheurenī in de ībodemī, rivierbeddingen, cactussen en luchten te vinden zijn... En dan hebben we het nog niet eens gehad over de zoutvlaktes, de Salar de Uyuni... onwerkelijk en onwerelds, oneindig en ongelofelijk! En oh ja, de route daarnaartoe vanuit het zuiden, met alle verscheidenheid in meren (ondenkbare kleuren, mineraalwerk enne... flamingos in overvloed), bergen, riviertjes droog, nat, bevroren... En toch ook wel een īkleinī hoogtepuntje, de jungleflora en -fauna bij Rurrenabaque, waar we slechts het begin van de Amazonasgebieden hebben kunnen īproevenī in Parque Nacional Madidi maar wat al errug goed was om te doen!

Nou, dat dus, dát is Bolivia voor ons tot nu toe. Dat valt īleestechnischī best mee toch? 
Oh ja, en dan natuurlijk ook nog wel wat over de mooie en minder mooie dorpen, steden, nederzettinkjes. Wat goeie en stevige busritten en vlieg-vluchten, letterlijk en figuurlijk soms dat laatste, want ook hier weten ze wat blokkeren en staken is om de zin te krijgen ;-) Wat over al die mensen, in diverse īlokaleī verschijningen, stugger (of misschien gewoon verlegener?) in de īdienstverlenende commerciële omgangī dan we tot nu toe zijn tegengekomen, maar in de īnonverbaleī ontmoetingen op straat, en in hun eigen omgevingen waar wij ons rustig op de achtergrond in proberen te voegen, dáár zijn ze geweldig, open en erg vriendelijk. 

Oké, beschouw dit maar als de inleiding, want ik geloof niet dat ik het over mijn hart kan verkrijgen om dit kleintje onder de groten af te schepen met alleen een korte opsomming en een verwijzing naar de fotopaginaīs  

biggrin.gif


 

Overigens zijn we op dit moment aan ons laatste stukje Bolivia begonnen. We zitten nu in Santa Cruz, īonderwegī naar de Pantanal. Dat is een soort moerasachtig gebied dat met name in Brazilië bekend en geliefd is onder reizigers. Bolivia heeft aan īhaarī kant van de grens ook een stuk Pantanal, wat volgens sommigen nog mooier en met nog meer dieren bedeeld is. We willen kijken of we er van hieruit kunnen komen, en zo niet, dan schieten we hier (met een trage trein...) de grens over. Maar eerst nog even wat in de omgeving van de grootste stad van Bolivia bekijken, waar het warm is (35 graden), bewolkt (maar er komt zon aan) en we gelukkig een goeie farmacia hebben gevonden voor de jichtmedicijnen (hoezo recept? nergens voor nodig hoor!) want het gaat met de tenen helaas nog niet echt beter.

Als we hier weg zijn lezen en zien jullie wel wat er van deze plannen nog terecht is gekomen, en zullen we jullie ook nog trakteren op een fotoalbumpje met īzomaar Boliviaīfotoīs... want de opzet en albums van nu zijn wel erg in stukjes gehakt en doen niet helemaal overkomen hoe īgewoonī leuk, ontroerend, kleurrijk en afwisselend het dagelijkse doen in dit land is!
 

En die laatste belofte is inmiddels vervuld, de fotoruimte is weer goed benut zodat jullie nog eens mee mogen genieten van dit kleurrijke, veelzijdige land. De eerdere opmerking dat daar vast ook nog wel wat over te lezen zal zijn nemen we bij deze terug, want lezen mogen jullie al genoeg hier 

rolleyes.gif


We hebben de omgeving van Santa Cruz slechts heel gedeeltelijk wat beter bekeken, want wandelen zat er teentechnisch écht niet in. We hebben de īdoorbijtproefī verplaatst naar de Pantanal, waar modderdrab op moerasbodem met heerlijke planten een leuke uitdaging waren zullen we maar zeggen... En dit alles speelt zich af in het volgende land: Brazilië!

Mensendingen

In Bolivia komen we tot nu toe veel mensen tegen die graag over de politiek en dan met name de huidige ontwikkelingen praten. Er is nogal wat in ontwikkeling, en onrust is er zoals hier blijkbaar zeer normaal ook volop, dus aanleidingen zijn soms letterlijk op straat te vinden. Een blokkade voor meer loon voor taxichauffeurs (niet gek als je bedenkt dat je hier voor Bs 10 (nog geen euro) al een heel eind een grote stad hebt doorkruist, terwijl de tijd aangeeft dat je veel verder zou hebben moeten kunnen zijn, ware het niet dat je natuurlijk met die andere 5 rijen taxis en collectivos tussen de stadsbusjes vast zat) Een stad die wordt dichtgezet door bussen en chauffeurs,  omdat ze op een of andere manier denken dat dat de aandacht in de rest van het land zal trekken (terwijl naar ons idee toch écht alleen de eigen inwoners hier last van hebben, en in La Paz niemand hier wakker van gaat liggen) Een knokpartij in īde tweede kamerī, ja echt een heuse, met bloedneuzen en blauwe ogen, dáár kun je natuurlijk wel even op teren in de dagelijkse babbels 

laugh.gif


Mensen, die op allerlei manieren hun eigen belangen hebben in een land waar het politiek al zoveel decennia onstabiel is, die over het algemeen zo hopen op en īpratenī voor eindelijk eens actie in plaats van praten, voor de minderfortuinlijken zoals bijvoorbeeld de achtergestelde indigenaīs of de cocaleroīs; de cocaboeren, gevangen tussen de praktijk van īinternationaleī eisen vanuit met name Amerika, voorgangers aan de macht hier die daar maar al te graag in toestemden voor de hulp die ze kregen bij hun eigen plannen, de eigen cultuur, waarin coca nu eenmaal níet hoofdzakelijk het drugscircuit bedient, én natuurlijk het geld wat wel degelijk te verdienen is door in grotere hoeveelheden te gaan produceren voor de criminele kant, in de hoop zo jezelf en je nageslacht wat meer kansen te geven.
De kinderen en jongeren, die in Sucre zelfs zover gaan dat ze een soort īvakbondī hebben opgericht, om zo serieuzer genomen te worden bij wetmakers en degenen die de openbare orde, menselijkheid en dergelijke voor iedereen zouden moeten waarborgen...  een vakbond dus, van jochies en jonge knullen, meiden en tieners, die noodgedwongen werken... naast, na, voor of in plaats van school, om die school te kunnen (mee)betalen, om hun (alleenstaande) moeders, vaders, of niemand die voor hen zorgt, te ondersteunen, de kleinere broertjes en zusjes een hap extra eten te geven... Ze zien er lang niet allemaal zielig of ongelukkig, of onverzorgd uit hoor! En ze pleiten hier dus zélf absoluut niet voor afschaffing van īkinderarbeidī, júist niet! Ze willen serieus genomen worden, rechten en plichten helder hebben, zodat uitbuiting minder makkelijk is, veiligheid beter geregeld kan worden. En respect, want hoewel wij er weinig van hebben gezien, schijnt het nogal gebruikelijk te zijn dat ze gediscrimineerd en uitgescholden worden, en dat er erg op ze neergekeken wordt. De schoenpoetsertjes in La Paz lopen zelfs bijna allemaal met een bivakmuts en daaroverheen een baseballcap op hun hoofd, alleen de ogen zichtbaar... even schrikken is dat wel, maar er zit geen greintje kwaad achter! Het is hier alleen nóg een graadje erger met discrimineren, zodat ze zo onherkenbaar mogelijk willen zijn, om in andere sociale situaties, op school, in īvrije tijdī zichzelf te kunnen zijn en wél normaal menselijk te mogen zijn... schrijnend als je dat zo hoort en leest! En īpuzzlingī ook, het hele andere kijken naar werken van kinderen, want wij zijn in eerste instantie geneigd te roepen īkan niet, mag niet, regelen die boel!!ī... maar help je die kinders hier daar op dit moment wel het meeste mee? En de gezinnen, hoe komen die er dan bij te zitten? En niet het allerbelangrijkste misschien, maarre, die hele economie, daarin draait er toch best wel heel veel op de goedkope en vele arbeid die onder andere door te jonge mensen wordt verricht... Veranderen, ja zeker, en dan vooral met meer keuzemogelijkheden graag, maar op stel en sprong, zonder alternatieven om die lunch en dat schoolboek toch wel te kunnen bemachtigen, nee, doe maar niet!

De politieke onrust die er momenteel heerst, en de politieke īverwachtingenī die met name binnen de lagere regionen het hoogst gespannen zijn, moeten in goede banen geleid worden door Evo, zoals de huidige mister president īliefkozendī genoemd wordt door een grote groep mensen. Een voormalige cocalero, de allereerste indigena-president die het land kent. Je snapt het, niet iederéén is blij met hem, er zijn wat mensen die vrezen voor hun eigen posities, poen en (misschien ook nog wel terecht, maar of hun eigenbelang dat nu breder bedoelt...) voor de toekomst van het totaalpakket. Sinds een jaar is deze man hier aan het werk, met uiteenlopend succes en met de nodige potentiële (internationale) blunders én positieve wendingen in het verschiet. De aangepaste grondwet is bijna in afrondende fase, op zijn initiatief kregen commissies, samengesteld uit alle lagen van de bevolking, de mogelijkheid hier het īgrote werkī in te doen. Helaas is er nu toch het een en ander waar niet iedereen blij mee is, wat de nodige rellen oplevert. Hij schurkt soms wat teveel met de īcommunistisch getinteī (niet onze woordkeus overigens!) vrienden als Fidel Castro en Hugo Chavez, wat natuurlijk diverse Amerikaanse projecten en powerpeople niet zo heel goed uitkomt. Nationaliseren van verschillende industrieën en exportgoederen is enerzijds een goede zet, zo verdienen mensen die er hard voor werken ook eens wat meer aan hun īeigenī land. Anderzijds, export, investeringen uit verschillende hoeken, hogere bedragen per īeenheidī... daar is ook wat voor te zeggen natuurlijk. 
Kortom, als je hier zo een hele tijd rondhangt, dan krijg je stiekem best wat mee van een land dat borrelt van wensen, ideeën, beweging, mogelijkheden, en wordt je aan het denken gezet over hele īeenvoudigeī dingen die voor ons īvastī staan of in elk geval veel minder aandacht vragen of zorgwekkend lijken in de ontwikkeling van het land waarin je leeft... Een vraag  zoals dus bijvoorbeeld īwat is nou op lange termijn écht goed voor een land en de héle bevolking?īdie komt hier toch wel met enige regelmaat in verschillende situaties bij ons bovendrijven. De economielessen van vroeger, aardrijkskunde en natuurkunde over de landen, grondstoffen en waardevolle zaken daarin, geschiedenissen van hier, hieromheen, thuis, Europa... misschien moeten we ze nog eens dunnetjes overdoen, niet álles is blijven hangen om dit alles in een wat īgeleerderī kader te kunnen vangen 

rolleyes.gif

 En wederom vragen we ons ook heel erg af, hoe is dat in Nederland eigenlijk allemaal zo gegroeid en geworden zoals wij het īgewoonī kennen???

Pleisterplaatsen

Wat zei ik nog meer? Oh ja, dorpen, steden, stadjes, nederzettinkjes... we hebben er heel wat voorbij zien komen en zijn in verschillende plaatsen wat langer blijven hangen.

La Paz... once, twice, three times a lady...
We zijn nu voor de derde keer in La Paz, want heel veel routes gaan nu eenmaal veel makkelijker via deze metropool, en echte ībaanbrekendeī ontdekkingsreizigers zijn we nog steeds niet geworden dus is het gemak echt wel een aantrekkelijke optie. Zeker in een land dat bekend staat om de abominabele staat van het wegennet, offe, wegennet... puin, dat hadden ze hier veel, en ligt nu verspreid over paden en paadjes die soms wel echt op een weg lijken. En soms, heel soms, is er zelfs een route van een paar uur die écht over asfalt gaat, met heel veel mazzel zonder grote gaten

wink.gif


Verder heeft zoīn immens grote stad natuurlijk ook wel een paar voordelen, zoals goede internetverbindingen, de mogelijkheid fotokaartjes op cd te laten branden, winkelmogelijkheden te over (in winkeltjes en op heel veel markten, met als absolute erbovenuitspringer de īheksenmarktī... geluk en voorspoed in alle soorten en maten te koop, amuletten en mixjes, op maat gemaakt, maar ook hele bizarre dingen als llamafoetussen, kippepoten, opgezette wilde katten... en nee, dit is dus níet bedoeld als toeristentrucje, das misschien nog wel het vreemdste!) en hotels in alle soorten en maten. 
Zo ligt Werner momenteel te genieten van een hele goeie hotelkamer, in zijn stevige tweepersoonsbed dat naast het mijne (een enkelpersoonsje) staat, met kabeltv én een prachtige muurschildering als uitzicht... Nee nee, niet meteen boos worden, hij kan er nix aan doen en baalt er stevig van! Zijn tenen vinden het nodig om soortgelijke klachten te vertonen als bij de Incatrail... het lijkt op een jichtaanval maar toch ook weer niet, doet zoveel pijn dat lopen er niet inzit, de pillen doen nog niet zoveel dus is het eerder een straf die verlicht wordt door de īluxeīaankleding 

sad.gif

 Alhoewel, soms verdenk ik hem ervan dat ie het toch wel een tikkeltje handig vindt dat ie nu vanalles op mijn bordje kan delegeren...

We hebben over het geheel genomen een soort haat-liefde verhouding met La Paz, de īregeringshoofdstadī van Bolivia (daar waar Sucre de `Kapitaalhoofdstadī is, waar rechtspraak zetelt en de oude rechten liggen... jaja, want ook dáár maken ze momenteel heel veel ruzie over!!) Groot, heel hooggelegen, druk, gelegen in een soort grote kom, met her en der wat oudheid, maar vooral veel (ījaren70īlookalike)nieuw. Indrukwekkende uitzichten van beneden naar boven en viceversa, fascinerende combinaties van mensen, markten, mogelijkheden en moderniteit. Uiteenlopende wijken, van toptoerisme tot achterbuurt, zakendistrict tot sjieke buitenlandersbedoening. Weinig zuurstof en veel vervuiling, overdag een lekker zonnetje maar oh wee, met een wolk of tegen de avond, weg temperatuur! Tot aan het bovenste īrandjeī is echt alles helemaal volgebouwd, en daaraan vastgegroeid is El Alto (īDe Hogeī), de snelstgroeiende stad van Bolivia, op de hoogvlakte waaraan La Paz grenst, waar steeds meer indigenaīs en gelukszoekers uit de Altiplanogebieden van heinde en verre naar toe trekken in de hoop of verwachting hier wél geld te verdienen, of misschien gelukkig(er) te worden? Een wirwar van bedrijvigheid is het, er wordt zoveel gehandeld in nieuw en oud, vers, dood en levend... Maar dát is overigens iets wat je in heel Bolivia ziet. Met name het circuit van de dingen die īvan de vrachtwagen gevallen zijnī is hier immens groot, en helaas noodzakelijk voor heel veel mensen om zich daarin te begeven om in elk geval nog iets (meer) te verdienen dan in het īreguliereī circuit.
 

Copacabana
Jawel, ik hoor het hier, ook jullie beginnen meteen te zingen, hummen of neurieën 

laugh.gif

 Krijg het liedje wederom niet uit mijn hoofd, terwijl het Copacabana van Bolivia werkelijk in niets doet denken aan de strandensfeer waar deze brave borsten zo vrolijk over zingen helaas. Oké, het ligt aan het water, van het meer Titicaca dan welteverstaan, en ze hebben iets wat ze een strand noemen, maar wat wij niet als zodanig hebben herkend, en wat vooral heel erg mist: zon en warmte!
Maar goed, het was een leuke binnenkomer in Bolivia, want hier was onze eerste stop, op weg naar het Isla del Sol, op zoek naar de zon dus... of nee, die hadden de Incaīs daar gevonden, want volgens hen is op dit eiland het prachtpaar zon en maan geboren. We hebben het īwiegjeī op de foto, al is het wel een zoekplaatje voor de zeer fantasierijke geest hoor!
 

Oruro
De tongbreker bij uitstek, nog steeds struikelen we er allebei over, zelfs mijn vingers maken er iets als Roruru van...

tongue.gif

 En dat terwijl we hier toch echt maar 2 daagjes geweest zijn, en heel bijzonder was het niet. Een leuk stadje, waar we op begin augustus waren, vooral omdat hier de trein naar Tupiza vertrekt. Fijne, boeiende informatie hč? Niet echt, ware het niet dat 6 augustus in Bolivia Onafhankelijkheidsdag is, en dat wordt door heel het land groots gevierd met veel, heel veel parades. We hebben er in La Paz in de voorafgaande dagen al van mogen genieten, want als grote stad moet je natuurlijk wat meer mensen kwijt in alle parades en moet er ook geoefend worden, en hier in Oruro mochten de schoolkinders de avond vantevoren als opwarmertje aantreden in hun nette schoolpakjes. 
Ondertussen regelden we treinkaartjes (waarvoor we een uur in de rij mochten zitten, terwijl we toch echt 5 minuten na de ochtendstart al op het station waren...) en genoten we wat van de markt (oh nee, liepen we samen over de markt, hoopte Werner dat we al bijna bij het einde waren en keek ik mijn ogen nog steeds uit naar alle ingenieus gestapelde vruchten, prullen, drogisterijtjes, kledingīzaakjesī voor hip en ouderwetser)  

Tupiza... ītwo pizzaī
Want hoewel Tupiza veel wél heeft en zeker de moeite van een bezoekje waard is, heeft het één ding absoluut niet: variatie in restaurantjes 

unsure.gif

 We hebben alle pizzerias uitgeprobeerd, en kunnen voorlopig even geen pizza of pasta meer zien!
In dit kleine durpie een eind het zuiden in van Bolivia, vielen we dus met onze neus in de boter qua feestelijkheid. Het kleine maar prachtige en vrolijke plaza werd omringd door publiek, en daartussen konden wij als īgrote mensenī vrij eenvoudig een blik werpen op de parade die voorbij trok aan het grote, maar provosorisch ogende podium met Belangrijke Mensen. Deze BMers zijn te verdelen in 2 categorieën: civiel-bestuurlijk en militair-iets (sorry, onze kennis van legerzaken is wat miniem, gezien Werners ontduiken van zijn plichten in de jonge jaren...) Om dit wat meer aankleding te geven mochten blijkbaar de koters van deze mensen ook op het podium, en werd de straat ervoor ībewaaktī door militaire(politie?)mannetjes, ondersteund door 2 statig opgestelde granaatwerpers 

blink.gif


Allerlei scholieren, dansmariekes, muziekkapellen, vaandelzwaaiers en stokwerpers, verenigingen van campesinos, indigenadames, kantoorklerken en wat al niet meer deed zijn of haar uiterste best zo mooi mogelijk voorbij te komen. De vast gepositioneerde militaire kapel verdween op een gegeven moment (dwars door de op dat moment voorbijparaderende groep) om zich zoals even later bleek bij hun vrinden te voegen. Want als afsluiter kwamen alle militairen van Tupiza voorbij... een deel te voet, een deel te paard, en als klap op de vuurpijl een heus konvooi van (wel 6) voertuigen met daarop als living statues heel serieus kijkende mannetjes in vaste posities: op de uitkijk voorop, met geweer in de aanslag (variaties: 1 of 2 personen) naar de zijkant gericht, en de achterhoede werd gevormd door een geknielde man bij een zeer gevaarlijk ogend staand īgeweerī , geflankeerd door degene die de reeks  kogels over zijn schouder heeft om te voeren aan het aparaat... Jawel, dit ziet er uit alsof ze daar direct de oorlog mee gaan winnen 

rolleyes.gif



Tupiza zelf is echt een klein charmant dorpje waar alles een beetje stoffig aandoet, niet omdat het suf is, maar omdat er gewoon verschrikkelijk veel (woestijn)zand in en om het dorp dwarrelt. Met name de omgeving is echt ongelofelijk mooi, het is wilder dan het Wilde Westen uit de koiboifilms, de cactussen schieten met bosjes uit de grond en rivierbeddingen dienen meer als weg dan als waterplaats (tenminste nu, want hoe ze zich overal heenbegeven als het zomer en dus nat is, blijft een raadseltje) 
We hebben hier een leuke middag gewandeld, waarbij we tot 3x toe eerst īstruikeldenī over de militaire infanteriebasis aan het eind van het dorp... Volgens de routebeschrijving moesten we toch echt rechtdoor en dan links, volgens de militair die steeds minder vriendelijk op ons afrende klopte daar helemaal niks van 

dry.gif

 Oké, jij je zin, we klimmen wel eerst naar het uitkijkpunt, want daar zouden we de īobviousī weg zo moeten kunnen zien liggen... Hmm, obvious, dat betekent toch echt zoveel als īkan niet missenī... nou, met wat gokken en draaien van het kaartje besloten we een route te proberen, en of die nou bedoeld werd weten we nog steeds niet, maar we kwamen nu in elk geval géén militaire obstakels meer tegen en hebben genoten van alle mooie rode gesteentes om ons heen. Moeilijk te omschrijven hoe dat er uit ziet, īt is een beetje als hoge, platte pilaren, īvinnenī, een soort van schijven alsof iemand een berg in plakjes heeft proberen te verdelen... 
Een ander deel was alsof we in een doolhof liepen, wat soms gewoon leek te betekenen dat er nu toch echt geen īom de hoekī meer zou komen, maar we konden verder en verder en verder... ook hier moet het in het zomerse regenseizoen heel anders zijn, want het grootste deel van onze route was een droge bedding. In deze bedding liggen hoofdzakelijk stenen en steentjes op de bodem, en die zijn blijkbaar de moeite waard om door heen te harken en op bergjes te sorteren. Tenminste, dat is wat we verschillende oude mensjes zagen doen, maar waarom, dát hebben we niet echt duidelijk gekregen. Misschien voor de plaatselijke grindverzamelaar of de Boliviaanse wegenbouwers? 

Gezien de hoeveelheid te bewonderen natuur in de omgeving en onze beperkte tijd hier (want de hoofdreden om hier neer te strijken was onze tour naar Uyuni, en die trip hadden we inmiddels geboekt) hebben we ons de volgende dag lekker lui rond laten rijden in jeep langs mooie bergen, prachtige (natte)riviertjes, en īmaanlandschappenī zoals we ze zelf niet kunnen bedenken.
Iets meer actie vonden we zelf nog wel noodzakelijk, omdat we de daaropvolgende 4 dagen ook al niet veel meer uit zouden voeren als meehobbelen met de bobbels in de jeep, en dus hebben we ons voor het eerst gewaagd aan een heuse paardrijtrip van drie hele uren. īZijn die paarden echt gewend aan toeristen die niet weten hoe het stuur werkt en waar de rem zit?ī en īkan de gids ons echt overweg met rare hollanders die dit best een beetje spannend vinden??ī Ja hoor, túúrlijk!!! Niet dus! Nou ja, dat leek tenminste in het begin, toen Werners paardje weigerde het stroompje water over te steken, en mijn horse van de gelegenheid gebruik maakte zonder mijn aansporing een drafje aan te heffen, rechtsomkeer makend naar de weg waar toch echt ook het nodige ander, gemotoriseerd verkeer rondreed.... Ik ben geloof wel een beetje duidelijk geweest naar onze gids dat ik dit niet zo geweldig grappig vond, en of ie me (nou ja, horselief dan) wat beter in de smiezen wilde houden 

huh.gif

 Eenmaal op minder īdrukī terrein, de welbekende rivierbeddingen, was het minder spannend en konden we wat oefenen met sturen, remmen en gas geven... en meehopsen, zonder het gevoel te hebben er bij de volgende hops links of rechts af te donderen!  Al met al hebben we hard gewerkt, genoten, regelmatig gedraafd en zelfs een paar keer durven galopperen... wíj vonden het heel wat voor onze vuurdoop 

biggrin.gif


Met beginnende spierpijn en schrale plekken op de onderbenen (want paardrijlaarzen enzo, daar doen ze hier niet aan hoor) vroeg in bed gekropen om uitgerust aan onze tour der tours te beginnen, die je in het voordehandliggende hoofdstukje terug vindt. 
 

Uyuni
Deze geweldige tour eindigde in Uyuni, een minder geweldig en niet zo indrukwekkend stadje waar het echt alleen maar draait om tours verkopen naar de Salar de Uyuni (de zoutvlakte dus) en vooruit, als je nog ergens anders heen wilt in Bolivia dan regelen we dat ook voor je. En dát hoefden we dus gelukkig niet meer, want om hier een weg in te vinden lijkt ons echt geen pretje. Zeker niet omdat de ervaringen die je zo hoort en leest echt heel uiteenlopend zijn, waarbij met zīn zevenen in een jeep gepropt worden, dronken chauffeurs, geen kok en te weinig eten regelmatige klachten zijn... Tuurlijk zijn er hele positieve uitschieters, maar nogmaals, wij waren blij dat we ons geen weg hoefden te banen in deze wirwar van aanbieders.
We hebben hier vooral gebruik gemaakt van het comfort van een heerlijk hotel, met hele goede bedden, een straalkachel én: een hele goeie, hele warme douche!!! Want hoe leuk en prachtig de Salartour ook was, met name die warmte konden we ondertussen wel weer gebruiken!

Potosí
Dit is de hoogste stad ter wereld van dit formaat, en hoe groot dat precies is mag je zelf opzoeken want dat is me inmiddels ontschoten. De hoogte is me wel bijgebleven, nl 4076 meter boven ons normale zeespiegelniveau. En dáár heb ik de nodige last van gehad, want ademen op die hoogte is echt een ander verhaal, en de hoofdpijn kwam ook weer om de hoek helaas. Dit, en het formaatje lijf van Werner hebben ervoor gezorgd dat we gekozen hebben om níet de zilvermijnen van de Cerro Rico (īRijke Heuvelī) in te gaan. 
Want dát is de hoofdtrekpleister hier, en zeker iets om te overwegen als je geen last hebt van claustrofobische trekjes, het je niet erg lijkt om allerlei giftige dampen in te ademen met nog minder zuurstof in de lucht dan het gewone buitenluchtje op een nog grotere hoogte onder erg slechte omstandigheden. Want die omstandigheden zijn nog zoīn beetje uit de jaren 1500, toen de Spanjaarden hier heeel erg veel mensen de mijnen in stuurden zonder ook maar iets te geven om gezondheid en veiligheid, want productie en winst waren de enige interessante zaken. Oké, het stadje heeft hierdoor de nodige dure kerken gekregen, maar de mensen die er voor gesneuveld zijn zijn niet te tellen. En nu worden de mijnen bewerkt door kleine coöperaties in eigen beheer, en verdienen de mijnwerkers net genoeg om zichzelf en familie in leven te houden, dus ook nu is de aandacht voor veiligheid en gezondheid iets wat pas op de allerlaatste plaats komt. 
Dus hebben we in plaats daarvan de plaatselijke Euromast bestegen, die niet zoals beloofd langzaamronddraaide om van het uitzicht te genieten en waar het barretje eigenlijk niets meer op voorraad had dan nepcola die naar druivensap smaakte 

puke.gif


Jammergenoeg vinden ze het hier ook nodig om werkelijk bijna elke kerk, museum of bezienswaardigheid a) alleen mogelijk te maken met een gegidste tour van minimaal 2 uur en b) de openingstijden zodanig te doen dat je óf de ochtend óf de middag moet kiezen, en tussen 11.30u en 15.00u kun je eigenlijk nergens terecht voor wat cultureel vertier. Valt het op dat we niet zo heel enthousiast waren over dit stadje 

cool.gif

Sucre
Vandaar dat we rap zijn doorgereisd naar Sucre, wat suiker betekent. En inderdaad, met name het (historische) centrum doet suikerachtig aan! Alle gebouwen zijn prima onderhouden en prachtig wit. De temperatuur en het zonnetje waren hier ook weer meer īDagoproofī, wat absoluut positief bijdraagt aan het totaalplaatje van mooie stad met blauwe luchten en palmbomenplaza!
Lekker rondgestruind, genoten van het buiten kunnen zijn (zonder dikke truien, sjaals, jassen en beenwarmers aan te hoeven) en heerlijk gegeten. Hier zitten namelijk de nodige buitenlandse restaurantjes, met als topper het īJoyridecaféī...  de eerste keer dat we binnenwandelden voelden we ons meteen thuis, een lekker bruinekroegsfeertje, een goeie menukaart, en kijk, wat is dat dan??? īBossche bollen, net niet die van de Groot maar we doen ons bestī... en ībrood met krokettenī... dat is effe raar opkijken in een verder gewoon spaanstalige menukaart hoor! Op de wc een leuk spaans tegeltje over het wegwerpen van wcpapier met de toevoeging īen degge bedankt zet da witte!ī... ik kan me níet aan de indruk onttrekken dat deze toptent gerund wordt door een Brabander uit de regio Den Bosch 

wink.gif

 En hoewel de kroketten die we natuurlijk een keer geprobeerd hebben echt nergens op leken was het er verder heerlijk toeven en goed proeven, dus mocht je ooit eens deze kant opgaan, onthouden!!!
Een andere aanrader is een cafeetje boven op een bergje dat toepasselijk īEl Miradorī oftewel het uitkijkpunt heet, waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad, ze heerlijke salades en sandwiches serveren en je vanuit een luie stoel zo in het zonnetje eenvoudig wat uurtjes weg kunt mijmeren. 
Sucre is zoals eerder gezegd de kapitaalhoofdstad van Bolivia(weet niet zo goed hoe dat in het Nederlands moet heten, het is zeg maar vergelijkbaar met de status van Amsterdam, terwijl La Paz dan zeg maar de īregeringsstatusī van Den Haag heeft) Nu willen ze in Sucre verschrikkelijk graag dat alles wat met regeren te maken heeft in hun stadje plaats gaat vinden. Enerzijds lijkt het vooral een erekwestie, anderzijds zijn ze ook zo eerlijk én slim natuurlijk dat financiën en ontwikkelingsmogelijkheden een zeker zo grote drijfveer zijn voor deze wens. Om dit īgevechtī kracht bij te zetten werd er al meerdere malen gedemonstreerd door uiteenlopende groepen mensen tijdens ons verblijf en waren diverse politici hier in hongerstaking. De dag dat wij ons plan de campagne voor het vervolg om wilden zetten in buskaartjes en alvast een vliegticket naar de jungle vanuit La Paz, kregen we bij het vliegburootje te horen dat het wellicht een goed plan zou kunnen zijn, om het īnaar La Paz gaan met de bus morgenochtendī te veranderen in īals de sodemieter vandaag nog met de enige vliegtuigvlucht te vertrekkenī. Er zou namelijk binnen een aantal uren in La Paz op hoogste regeringsniveau een besluit genomen worden over het al dan niet verder bespreekbaar maken van de verhuizing van de regering, en aangezien het al dagen duidelijk was dat die waarschijnlijk negatief zou blijven waren er al plannen te over om alles dicht te gooien en zou er geen uitweg meer zijn uit Sucre... Hmm, zou dát de reden zijn dat er zo ongeveer geen verkeer meer op de wegen was, en het plaza zo rustig zonder schoenpoetsertjes en andere handeldrijvers??
Oké, eieren voor ons geld kiezen dan maar, en niet morgen nog naar de dinosaurussporen gaan kijken of thermaal gaan badderen, want hoe mooi Sucre ook is, īt is wel fijn als we nog een heel klein beetje vooruit kunnen blijven gaan in Bolivia 

rolleyes.gif


Teruglopend was er geen verkeer meer te bekennen en zagen we diverse bussen op kruisingen overdwars staan. Geen ongelukken, wel een effectieve manier om het verkeer weg te houden. Maarre, dat vliegveld, daīs nog wel een eindje weg, en 10 kilometer lopen met ieders 20kilo bepakking in de warme zon bergop, neuh, dat zit er niet echt in... Gelukkig kon de juf bij de receptie van ons hotel ons verder helpen en werden we opgehaald door een taxichauffeur die zijn auto 3 blokken verderop had laten staan en ons daar in rap wandeltempo heen leidde. Er was in aardig wat straten nog wel een doorgang te vinden, en hij had er wel lol in om zijn belofte waar te maken dat hij ons hoe dan ook bij het vliegveld zou krijgen. Helaas voor hem werd met de eindbestemming in zicht toch nog wat roet in het eten gegooid. Wederom een bus overdwars, maar deze keer omgeven door een flinke club mannen die meteen op de taxi afkwamen lopen, en het leek er niet op dat ze alleen een babbeltje kwamen maken. Terwijl een deel īin gesprek gingī met onze uitgestapte chauffeur, bogen er zich twee meteen over een voorwiel en achterband, en even later bleek dat die subtiel maar doeltreffend waren lekgestoken. Gelukkig voor ons waren we inmiddels wel op loopafstand, en gelukkig voor de chauffeur hebben wij zonder morren de veels te hoge ritprijs betaald, zodat die bandenreparatie ongetwijfeld niet uit zijn eigen portemonnee hoefden te komen.
En omdat we na een korte tussenstop in La Paz meteen zijn doorgegaan naar Rurrenabaque, ver van de drukke ībewoondeī wereld zonder krantjes weten we niet echt hoe dat nou verder is gegaan daar in Sucre. Wel zien we momenteel op de plaatselijke zenders voorbijkomen dat er in Sucre nog steeds de nodige onrust is, dus echt af is het verhaal nog niet. 

Rurrenabaque
Rurre, (īRoeruhī voor de hollanders onder ons 

wink.gif

) een klein en heel eenvoudig pareltje aan het eind van de wereld aan de oever van de rivier Beni, omgeven door de laatste uitlopers van Andesbergen aan het begin van de Boliviaanse zijde van de Amazone met de mooie rivieren, slingerend door immense hoeveelheden bomen van allerlei formaten, bewoond door meer dieren dan mensen, en ook die vind je in allerlei formaten in de omgeving terug. Oh nee, dit hoort natuurlijk eigenlijk bij de jungletour... maar dát en een eventuele tour naar de pampas (vlak, vochtig en heet met heel  dieren, zowel wildlife als vliegend insectenleed) is dé reden om hier neer te strijken. 
Neerstrijken, dat hebben we gedaan vanuit de lucht, want de busrit hierheen staat bekend als de meest verschrikkelijk in heel Bolivia, zowel qua comfort als duur, maar ook de veiligheid is niet echt megahoog op dit tripje. Vandaar dat wij de luxe optie van vliegen kozen... met een heus 19persoons-propellorvliegtuigje dat in Rurre land op een weilandje met een zandpad dat dienst doet als start- en landingsbaan 

rolleyes.gif

 Een aparte ervaring, zeker met de turbulentie boven de bergtoppen bij La Paz, maar geen moment angstaanjagend of zorgwekkend!

Het toeristische gehalte van het dorpje is met name in de 4 straten īcentrumī duidelijk voelbaar waar de tourbureautjes zich verzameld lijken te hebben. Daarbuiten kwam je in het īechteī Rurre terecht... dus weinig tot geen bakstenen meer, de huizen van hout en bamboe met buitendouches (waarvan er dan wél weer behoorlijk wat electrisch waren... een heel apart gezicht zo in een houten, ongafgedekt hokje in een tuintje!), de locals op stoepjes en straten hun ding doend en minder pracht en praal, maar wél een heerlijke relaxte en vriendelijke sfeer. 
Het klimaat vraagt dan ook wel om relaxt, geen haast geen stress... aardig vochtig, met een temperatuurtje tegen de 36 graden... Werner moppert hier net zo hard als ik in alle koude gebieden 

cool.gif

 Aanpassen dus maar, oftewel hij in de hangmat, ik rustig hobbelend op zoek naar een mooie jungletour. Oh nee, in het begin was er nog beweging mogelijk maar op een gegeven moment vond ie het echt mooi geweest en īmochtī hij in de nonactief modus. 
Na het boeken van onze jungletocht was er op zondag een leuke feria, een soort īfamiliemarktī langs het water, waar ik me te buiten ben gegaan aan het kopen van īgemakkelijk zittende junglekledingī, aangezien een en ander echt niet lekker meer past... leuk om te snuffelen tussen alle tweedehandskleding, want dat is hier dus heel gebruikelijk om te doen, en die euro kon er nog net af... Na bewezen diensten is een en ander bij een kliniek terecht gekomen zodat anderen er weer wat aan hebben en ik niet nog meer rond hoef te sjouwen 

wink.gif


Tijdens deze zondag werden we al verrast door een regenbuitje... ach, dat hoort erbij, effe lekker wat verfrissing dachten we en kropen op tijd het bedje in om de volgende dag fris en fruitig te beginnen aan ons jungleavontuur!
Na dat avontuur zijn we voldaan teruggekeerd in het hotel waar we de eerste dagen ook verbleven. Hier begon het voetenleed van Werner, dat zich in de jungle al aangekondigd had echt flink de kop op te steken, dus de hangmatten in een schaduwrijke overdekte binnentuin van dit stekje kwamen erg goed uit. We hadden vantevoren het plan om na een dagje uitrusten en een wasje draaien op pad te gaan naar de pampas. Want het dierenrijk is op de pampas uitgebreider dan in de jungle, tenminste, het makkelijk zichtbare dan, en daar ligt toch wel een voorkeur van Werner. Ik vermaak me met de boompjes, bloemetjes en bijtjes heel erg, maar de grote beesten als  luiaards, capibairas, kaaimannen en roze dolfijnen wil ik uiteraard toch ook wel zien hoor 

tongue.gif

 Maar helaas, toen na drie dagen wachten op beterschap er nog geen vooruitgang voel- of zichtbaar was hebben we de knoop doorgehakt dit door te schuiven naar de (boliviaanse of braziliaanse) Pantanal en zijn we dus voor de derde en laatste keer teruggekeerd naar La Paz.

Toptours

Isla del Sol
Het zonneeiland in het Titicacameer, waar volgens één van de lezingen over het begin van het Inca(goden)rijk de zon en de maan hun oorsprong vinden. Hoewel we al wat tijd hadden doorgebracht op dit meer in het Peruaanse gebied, leek het ons toch nog erg aantrekkelijk om ook híer  voet aan wal te zetten midden in de blauwe poel.
Isla del Sol wordt over vaak als (onderdeel van) een dagtripje bezocht, waarbij je neerstrijkt op de zuidpunt van het eiland in een behoorlijk toeristisch plaatsje. Je klimt dan een steil stuk incatraptredes op, eet of drinkt boven in het plaatsje wat, neemt wat uitzichtfoto´s, bij een langere tijd ga je nog met een bootje naar de ruïne een baai verderop en de volgende ´ferry´-lancha neemt je weer mee naar Copacabana. Prima tripje, maar naar onze smaak wat te geregisseerd en te gejaagd.
Dus zijn we wat langer in de heenwegferry blijven zitten en in het noordelijkste plaatsje, Ch´allapampa afgemonsterd. Daar stappen trouwens ook wel meer mensen uit, want je kunt in een uurtje of 5 van het noorden naar het zuiden wandelen en net de laatste lancha terug nog meepikken dan. Wij, lui als we zijn, hebben echter eerst maar eens een bedje geregeld voor de nacht 

smile.gif


En daar waren we erg blij mee, want dit is misschien wel een van de ´beste deals´ tot nu toe geweest qua hotel; bed perfect (breed en lang genoeg, stevig matras zonder voorgelegen plaatsen) dekens zoveel als we wilden (5 stuks dus maar... Llachon zat nog vers in ons geheugen) en zelfs een hele goeie, lekkere warme douche (we waren gewaarschuwd dat dat hier in het noorden echt niet zou gaan lukken) en dat alles voor nog geen €4,00! Sfeer en verzorging uitstekend, prima klein restaurantje boven in, waar het eten echt als in een huiskeukentje klaargemaakt werd, vriendelijke mensen... Echt een heerlijk plekje daar in Inca Uta (´t wordt wel een beetje een reclamelichting zo hè... we worden echt nog steeds niet gesponsord en schrijven dus 100% subjectief ons eigen verhaal 

tongue.gif

)
Ch´allapampa is echt een nederzettinkje op het randje van twee baaien, met een pleintje, 2 haventjes en heeel eenvoudige huisjes. Maar heel erg sfeervol op een of andere manier, en de mensen die je tegenkomt zijn ontzettend vriendelijk. Oké, dat een vrouwspersoon in het openbaar (aan de rand van één van de baaitjes bij een prachtige zonsondergang na gedane arbeid) lekker van een biertje geniet daar kijkt niet iedereen blij verrast van op, maar dat waren dan ook de enige blikken die niet alleen maar uitnodigend en aardig waren.
Die dag hebben we het noordelijke deel van het eiland bewandeld, waar naast de prachtige uitzichten op steeds veranderend-blauw en bergen -in-de-verte de nodige oudheid te bewonderen is. Eén van de ´trekpleisters´ is dus de´wieg´ van de zon en de maan... een rare, kikkerachtige rotspartij is toch écht wat daar voor door moet gaan, we hebben uitgebreid de werkelijkheid vergeleken met een foto op de landkaart die we gelukkig bij ons hadden, want anders hadden we het nooit als zodanig herkend zeg maar 

sad.gif


Een groot labyrinthachtig complex aan de rand van een berg, uitkijkend over dat prachtige meer heeft ons ook wel even beziggehouden, zowel visueel als op het gehoor... ´ik hoor je wel, maar hoe vind ik je nou ook nog???´
Verder hebben we heerlijk gewandeld, een opwarmzonnetje erbij in de frisse lucht, alle ruimte om je heen die je je maar voor kunt stellen en heerlijk niemand in de buurt... echt lekker en ontspannend. De dag daarna hebben we ons kleine rugzakje opgebonden (waar inmiddels bij mij bijna nix meer inzat, want alle warme kleertjes zaten aan mijn lijf... kóud ´s ochtends!!!) en zijn we rustig aan afgezakt naar het zuiden, waarbij je dan door alle dorpen van het eiland komt... 2 dus naast begin en eindpunt 

wink.gif

 Ook dit is een indrukwekkend rustige en rustgevende tocht en omgeving, met de nodige plekjes om éven te genieten van een slokje water en een uitkijkje! Naarmate de dag en de route vorderde werd het rugzakje steeds een beetje voller, de bewegingsvrijheid steeds een beetje groter en het zonnetje steeds een beetje warmer, dus eenmaal aangekomen bij het zuidelijkste plaatsje konden we genieten van een heerlijk kopje thee op een terrasje met wederom prachtige vergezichten.
Na de lunch hebben we op aanwijzing van een oud dametje nog een binnendoorroute naar een andere Incaruïne genomen. Leuke wandeling, nu eens deels door een stukje bos (wat er verder weinig is op ´t eiland), zigzaggend over terrassen (nee, die andere) waarvan we niet helemaal zeker wisten of dat wel de bedoeling was... om uiteindelijk aan het echte uiterste puntje er achter te komen dat we zo inderdaad de ruïne konden zien... van bovenaf, verderop, in een baai die alleen na een steile afdaling onzerzijds en fikse klim anderzijds te bereiken zou zijn vanaf ons eindpunt

blink.gif

 We hebben netjes oh en ah gezegd, genoten van de andere kijk op omliggende eilandjes en bergketens in de verte, en rechtsomkeer gemaakt, de ondergaande zon achterna richting avondeten. 

Tihuanacu
Op een steenworp afstand van La Paz (voor een geoefende Olympisch werper dan) richting zuidoevers van het al-genoeg-geprezen Lago ligt een indrukwekkende pre-Incastad. We hebben ons hier lekker door een gegidste tour rondlaten praten, wat al in de bus begon met boeiende informatie over de mensen die op de Altiplano wonen.
Onze gids sprak zelfs goed verstaanbaar Engels, wat het toch wel een tikkeltje makkelijker maakt om echt een goed beeld te krijgen 

smile.gif


De ruïnes an sich zijn vrij kaal en ´klein´ in vergelijking met Maya en Incagrootheden die we al hebben mogen bewonderen, maar het museum dat er bij hoort geeft (samen met de gids, want met bordjes of op schrift iets ´vertellen´ is hier echt erg ongebruikelijk helaas) een heel goed beeld van de rijkheid van deze cultuur, de invloed ervan op latere ´rijken´ zoals het Inca-imperium en hoe jammer het eigenlijk is dat er al zo ontzettend veel geplunderd en verpest is. Ze zijn namelijk nog niet zo ontzettend lang bezig met (verder) opgraven en restaureren, maar de kostbaarheden zijn grotendeels naar Spanje vertrokken, en steen- en potwerk ligt bijvoorbeeld in de spoorlijn die een eind verderop loopt 

ohmy.gif


Ik zal jullie niet vermoeien met een herhaling van alles wat we gehoord hebben hier, maar het is zeker iets wat de moeite waard is om te bekijken als toch eens in de buurt komt!


 

Salartour, van Tupiza tot Uyuni
Tsja,  en wat en hoe moet ik dát nou toch beschrijven, zodat de pracht, de wijdsheid, het surrealistische, kleurrijke en steeds weer verwonderende landschap dat op deze geweldige tour aan ons voorbij trok een beetje bij jullie overkomt????
Weet je, het is vast mogelijk, maar bij het lezen van een goed boek sla ik zelf de pagina´s-lange natuurbeschrijvingen vol superlatieven en een overdaad aan bijvoeglijke naamwoorden stiekem ook over... dus ga ik me hier niet uit lopen sloven, om jullie daar vervolgens doorheen te laten scrollen, en verwijs ik meteen maar naar het grootste fotoalbum tot nu toe op onze site 

biggrin.gif


Om jullie wel een klein idee te geven van de tour zelf nog wel een klein stukje daarover dan. 
We hebben een kleine vier dagen rondgesjeesd in een stoere 4x4, een Toyota Landcruiser, in de vaardige handen van Freddy (´Schumacher´, geweldig rallyrijder, gids en grappenmaker, en naar later bleek níet officieel in dienst van ons tourbureau maar invallend voor manlief van onze kokkin, die dan meteen ook Freddy´s zus was... snappen jullie het nog??) en Mercedes, kokkin, ´mams´ met heel veel tourervaring en stiekem ook een beetje (de influisterende) gids, want broerlief wist natuurlijk niet van alles net zo veel als zij

wink.gif

)
De 4x4 heeft 3 eenheden zitplaatsen, de voorste rij uiteraard voor ons aanvoerend koppel, de andere 2 eenheden, een middenbank en een achterbank, mochten we delen met Peter en Julie, een chinees-japans jong stel uit Amerika. Zij kropen op de achterbank met weinig beenruimte, wij kregen de ruime middenbank ´cadeau´ en na ook op de tweede dag aangedrongen te hebben op een eerlijke ruil die ze beleefd afsloegen, hebben we ons er goed genesteld.
Zo hebben we dus flink wat tijd rondgehobbeld, dekentje in de aanslag voor de koude uurtjes, zonnebril bij de hand voor het doorbreken van de zon en regelmatige stops voor foto´s, wandelingetjes, lunches en snackpauzes en uiteraard zo her en der een sanitaire pauze.
´s Nachts mochten we uiteraard ook van onze bankjes af, en hebben we (goed ingepakt in ons thermische ondergoed) geslapen in kleine hostelletjes die inderdaad zoals ´beloofd´ erg basic waren... Douchen met vrieswater terwijl je zonder dat al bijna een hartverzakking krijgt zo gauw je je bed uitstapt, neuh, dat hebben we aan ons voorbij laten gaan (lang leve de baby´poets´doekjes 

laugh.gif


De laatste nacht hadden gekozen voor de optie ´luxe zouthotel´, mede omdat het de nacht was waarin Werners 44e levensjaar zou beginnen en je het niet zo heel snel zult vergeten als je die gebeurtenis in een zouthotel hebt ´gevierd´. Het viel in eerste instantie wat tegen omdat we het ons als een wit geheel hadden voorgesteld, en het in werkelijkheid de kleur had van sneeuw in Nederland die er een halve dag ligt... maar als je daar doorheen kijkt zie je vervolgens de  vierkante, licht gestreepte blokken zout waar echt álles van gemaakt is, tot en met de tafels en ´stoeltjes´, bed en ´nachtkastje´ toe! Oké, twee uitzonderingen: op de grond liggen geen ´stenen´ maar gewoon los zout, en de sanitaire eenheid is van waterbestendiger materiaal 

wink.gif

 En daar hebben we, bij kaarslicht, geproost op deze bijzondere verjaardag!
De volgende dag stonden we al heel vroeg naast ons bedje, omdat we de zonsopkomst op de uitgestrekte vlakte van de Salar mochten bekijken... wauw!!!! in- en inkoud, zo erg dat zelfs Werner toegaf aan het onmodische dekentje-om-de-billen&benen, maar wat is dát onbeschrijfelijk mooi.... De rest van de dag hebben we ons blijvend verbaasd over en vergaapt aan zoveel witheid, oneindigheid, variatie in kleine ´kleuren´ in het wit, de patronen, dichtbij en veraf, maar vooral de oneindige ruimte... bij mij werkt die nu nog door, als ik daaraan terug denk voel ik me zo ongelofelijk vrij, echt een hele mooie ervaring!
 


 

Het regen-woud van Rurrenabaque... Parque Nacional Madidi
De jungle... die stond al vanaf het begin van onze reis op het verlanglijstje... In Ecuador en Peru hebben we het om uiteenlopende redenen niet gedaan, Brazilië is route- en budgettechnisch voor de Amazone niet het beste plan, dus spraken we af in Bolivia onze kans te grijpen. En dus hebben we in Rurrenabaque een goed bureautje gezocht om Madidi in te trekken. Dat valt nog niet mee overigens, want we wilden graag iets wat én ecologisch (nu en met het oog op de toekomst) gezien enigszins verantwoord is, én waar de oorspronkelijke bewoners minstens van mee profiteren en niet alleen een slimme zakenman uit La Paz of Lutjebroek. Achteraf denken we dat in dit geval de duurste optie misschien toch wel de beste geweest zou zijn, Chalalan. Dat is een lodge waar je een slordige 400 dollar pp voor kwijt bent voor 4 dagen, maar dan zit je wel 6 uur varen ver de jungle in, toch zo´n 3 tot 4 uur verder dan het meeste toerisme en dus echt wel nog ongerepter en beter bedeeld met wildlife en oerbomen. Maar goed, om nu een jungletocht te doen die luxer is dan de rest van onze hele wereldreis bijmekaar vonden we wat overdreven, en dus kozen we voor Mashaquipe, een kleine organisatie van een oorspronkelijke Tacanafamilie.
Uitgerust en wel stonden we klaar om aan ons avontuur te beginnen. Tasje ingepakt, genoeg luchtige kleding en anti-insect op voorraad, ontbijtje achter kiezen, kom maar op met die junglepracht en -pret! Euhm... of zullen we... dan toch nog maar even... de regenjassen erbij pakken? Enne, die donkere wolken, zou de zon daar nog doorheen komen om het een beetje op te warmen?? 
Oftewel, even later waren de tassen nóg meer gepakt, zaten wij strak in het regenpak en mochten we met een enigszins overdekt bootje 3 uur de rivier op, op weg naar ons onderkomen voor de komende dagen... regen-woud, here we come!
Gelukkig heeft het alleen die eerste dag flink geregend en hield dat na de late lunch ook weer op, zodat we ons warm konden gaan wandelen, en hebben we het verder met minder zon en her en der wat druppels gered. Maar verstikkend Burgers Bush-vochtig warm of onhoudbaar heet is het niet geworden helaas... want hoe fijn het ook is dat je kunt wandelen zonder dat het zweet van je lijf gutst, en zonder de daarop beluste muskieten en soortgenoten van je af te moeten vechten, het hoort tóch wel een beetje bij het totaalplaatje van zo´n jungletocht niet waar 

rolleyes.gif

 Overigens is Werner het hier absoluut niet mee eens hoor, die twijfelde op voorhand zelfs of hij wel mee moest, want hij en de vliegende vrienden gaan niet echt relaxt samen zeg maar, dus hij tekent voor de gekregen omstandigheden! Navraag bij Eve, onze gids, liet ons weten dat dit echt geen normale weersomstandigheden zijn voor nu, en voor zo ineens...  
Overigens hadden we, mede door het minder tropische weer, een bijna-privé bedoening. De eerste 3 (of eigenlijk2,5) dagen hadden we gezelschap van Russel, een Amerikaanse jonge knul, en meer mensen waren of kwamen er niet! Dat draagt dan wél weer bij aan het gevoel midden in de jungle te zitten. 
Eve heeft ons op lange wandelingen vooral geprobeerd zoveel mogelijk wildlife te laten zien en te laten horen. Dat betekende regelmatig stil staan, letterlijk en figuurlijk, om te luisteren naar allerlei prachtige geluiden van beesten én bomen. Hoe een ´aankomend´ windje kan klinken door de boomtoppen van een oneindige hoeveelheid bos is niet zo makkelijk vast te leggen op foto, maar het is in elk geval erg mooi! En de diversiteit, combinaties, afwisseling en intensiteit van alle vogelgeluiden is ook ontzettend indrukwekkend... En de geuren... jeetje, weer zoiets wat alleen met de bijvoeglijknaamwoordenparade enigszins over te brengen is... even denken... Burgers Bush, daar hebben ze een knappe benadering geregeld van dit deel van de  jungle, en de betere parfums die doen alsof ze zo uit de jungle komen hebben her en der een tikje lucht goed gejat, en als je nou echt wilt weten hoe de jungle ruikt, moet je gewoon maar eens zelf gaan 

tongue.gif


We hebben de nodige dieren gezien die je thuis in het bos zeker weten niet zomaar tegenkomt... diverse apensoorten, een eekhoornaanverwant, een prachtige vuistgrote slak, kaaiman(oogjes, want in het licht laten ze zich niet zien, en in het donker lichten hun ogen wel op), vlinders in alle soorten en maten, van een halve centimeter tot anderhalve decimeter, en de een nog kleurrijker en ´gepatroneerder´ dan de ander... en ook insecten kunnen heel erg mooi zijn, maar laten zich echt niet op de foto vastleggen. Terwijl we bij een hele grote hoge ´samengegroeide´ boom stonden te kijken mochten we zelfs meegenieten van de strijd tussen een spinnetje en een vliegdier: een tarantula die op de vlucht was voor een abispo, een vliegend iets van een kleine decimeter, wat zelfs voor ons gevaarlijk giftig zou zijn, en een van de weinige dodelijke vijanden van dit formaat voor de tarantula! 
De kudde wilde varkens die al ´noten´ krakend duidelijk op ons af wandelde liet zich bij het oversteken knorrend op de foto zetten, de meeste vogels verdwenen al voor er gezoomd kon worden...
Bomen en plantjes, doorkijkjes en opkijkjes naar het bladerdak... tsja, als we nou echt alles op de site zouden zetten wat er op fotokaartjes terecht is gekomen en erg de moeite waard is om te showen, dan hebben we zo weer een upgrade nodig van onze fotoruimte en krijgt Werner ongetwijfeld een punthoofd en een muisarm... We laten het hier voor nu even bij, zowel wat betreft de verhalen als de foto´s!

Foto’s