Brazilie

Nieuw nieuw nieuw

Een nieuw land! Da´s alweer even geleden zeg... En wat nóg veel langer geleden is, is een totaal nieuwe taal... ons beste Spaans helpt ons maar een heel klein beetje verder in dit Portugees sprekende land! Gelukkig lijkt in geschreven vorm een deel van het Portugees nog wel wat op Spaans zodat we niet helemaal onthand zijn. En nog een bijkomend positief puntje: als je ineens écht niks meer snapt van wat iedereen tegen je zegt, merk je pas hoeveel Spaans je dus inmiddels wel snapt en babbelt, hč Werner 

En het heeft ook zeker wel wat om met een gezicht als een vraagteken, hopeloze blikken te sturen naar iemand die op z´n allervriendelijkste - maar meestal nog steeds Braziliaans - toon nog maar eens probeert die rare Hollanders duidelijk te maken wat ie zegt... 
Zo ontdekken we al bij onze eerste lunch dat Brazilianen erg behulpzaam zijn. Een mooie dame die aan het tafeltje naast ons zat te eten kreeg blijkbaar medelijden met ons gestuntel om wegwijs te worden uit de menukaart en de aanwijzingen van de ober. In haar beste Engels vroeg ze of ze ons kon helpen, wat we met beide handen en in vloeiend Engels accepteerden. Haar beste Engels bleek vervolgens ook zo´n beetje haar enige Engels, en dus pakte ze haar eigen bord met eten er maar bij, want aanwijzen welke ingrediënten er op haar bord overeenkwamen met de dingen op de kaart leek haar wel een goeie hulp... en dat was het ook! Sterker nog, ze wist het erg smakelijk te brengen, en ondanks dat ze de ober nog zo gek had gekregen dat hij een aantal lappen vlees uit de keuken had gesleept om ze ons te showen, besloten we unaniem om gewoon ´dat van haar´ te bestellen 

 En zo leerden we meteen al een heel belangrijke menukaartterm, namelijk de Braziliaanse variant van de ´almuerzo´ oftewel het meestal allergoedkoopste op de kaart met veel, gezond en lekker eten!
En goedkoop, dat ontdekten we ook al behoorlijk rap, dat is iets wat in Brazilië niet voor het oprapen ligt... we zijn misschien verwend met de idioot lage prijzen van Bolivia, maar los daarvan is Brazilië écht een land waar je je best moet doen om met een gemiddeld budget goed rond te komen.

Ten tijde van het maken van de grootse reisplannen hadden we al een klein gevoel van twijfel... Brazilië, is dat niet een tikkie aan de grote kant om er ´effe bij te doen´? Inmiddels hebben we al wat knopen doorgehakt en willen we maar een klein klein stukje bewonderen, en wel een hoekje zuidwesten (ongeveer, pin me niet vast op een windrichting meer of minder): de wilde natuur van de Pantanal en de wereldberoemde watervallen van Iguaçu. En dan, dán mogen we een kleine dag in de bus om bij prachtige stranden in de buurt te komen want we hebben wel een vakantie verdiend vinden we zelf 

Prachtig Pantanal

De Pantanal, hoe leg je dát nou uit wat dat is? Oké, misschien werkt dit: het is een soort jungle, maar dan meer moerassig en drassig. Veel dieren, groot en klein, vliegend en sluipend, zwemmend en loerend. En beduidend minder bomen, maar dat kan natuurlijk te maken hebben met het feit dat dat een behoorlijk bepalend kenmerk is voor de jungledefinitie 

Al met al is de Pantanal een stuk wijdser, al hebben we ook in mooie stukken (dicht) bos naar vogels gezocht, diverse takken, stammen en stronken geprobeerd te ontwijken en is water vooral buiten de oevers van de vele rivieren en riviertjes ook talrijk aanwezig. En, wat de pret volgens sommigen verhoogde: we hadden deze keer wél het heerlijke vochtigwarme weer wat je je bij zo´n avontuur voorstelt 

We hadden gehoopt de minder bezochte Pantanal aan Boliviaanse zijde te bekijken, niet omdat we nou zo graag iets anders willen, maar omdat het wildlife natuurlijk niet gek is... Het Braziliaanse stuk wordt veelvuldig bezocht door heel veel mensen, en het wildlife wil dan ook nog wel verder wegtrekken (geef ze eens ongelijk) Maar er is een reden dat de Boliviaanse kant zo ongerept blijft... het is nogal ingewikkeld om daar ´in´ te geraken, en als je dat dan wel zou lukken, dan wordt het nog wat lastiger om een slaapplaats te vinden, en als je die dan hebt, dan zou een gids, en wat andere faciliteiten toch ook nog wel een aardige bonus zijn... oftewel, de (toeristische) infrastructuur is er echt nog zo minimaal dat we ons lekker naar Brazilië hebben laten treinen (wat slaapt dat lekker zo´n nachttrein!) en vanuit Corumbá, net over de grens, een leuke tour hebben gemaakt.

Ons onderkomen voor deze vier dagen was een soort dorp op palen. Een aardige hoeveelheid tweepersoons kamertjes, een eetzaal waar je uiteraard ook best een biertje of een caipirinha mocht drinken, en daaromheen de onderkomens van gidsen, manussen van veel, kokkinnen en de bijbehorende koters en kerels. Een gezellige drukte, waar wij als toeristen eigenlijk maar een heel klein deeltje van uit leken te maken.
Na onze welkomstlunch en relaxmiddagje in de hangmat werden we ´s avonds voorgesteld aan onze gidsen, Johny Indiana en Gabriël (overigens minstens net zo Indiana) en mochten we ons mentaal gaan voorbereiden op de volgende dag: een jeepsafari met wandelen door een afwisselend gebied... met de belofte dat we vast en zeker teken zouden aantreffen op ons vege lijf bij terugkomst. Hmm, dan maar hopen dat de belofte dat die beestjes hier geen ziektes bij zich hebben net zo waar is!

De safari was een heerlijke tocht op een hobbelende vrachtwagenjeep, met beklede zittingen zodat de billen niet al te veel blauwe plekken hebben opgelopen. Johny en Gabriël bleken echt een prima oog te hebben voor de vele dieren die toch nog rond deze aardig drukke ´weg´ (groot geelrood zandpad dekt de lading wat beter...) leven. Coati (een soort wasbeer maar dan echt wel anders), vogels in verschillende smaken en kaaimannen... kaaimannen, kaaimannen... oké, ik zal vast verklappen: de kaaiman is het meestgespotte dier van de gemiddelde Pantanaltrip, en ook onze trip sluit naadloos aan bij deze ervaringen!
De hobbeltocht werd onderbroken voor diverse dierspotstops, met korte wandelingen rond meertjes en in weilanden. Her en der moesten we uitkijken dat we niet in de kaaimankadavers in verschillende fasen van vergankelijkheid trapten... ruzies, ziektes, of domweg ouderdom zorgen er zélfs bij die gevaarlijk ogende dieren voor dat ze het loodje leggen, en zichzelf of soortgenoten opruimen doen ze niet 

 Prachtige vogelkolonies (sorrie liefhebbers, wij genieten van wat we zien zonder een logboek bij te houden met alle namen, dus wederom kunnen we jullie niet lekker maken met het noemen van al die vedervrienden), eenlingen en paartjes, allemaal laten ze zich toch behoorlijk goed bekijken door de mensch. Oké, stil blijven zitten binnen het bereik van een fotocamera is een ander verhaal voor de meesten helaas...
We hebben onderweg ook nog tot twee keer toe het genoegen gehad om een reuzenotterfamilie in het water te mogen bewonderen, en dan met name te mogen beluisteren... ´t is erg moeilijk te beschrijven welke geluiden die dieren produceren als ze je willen laten weten dat je komst niet echt op prijs gesteld wordt, maar geloof maar, de boodschap ´opdonderen´ komt luid en duidelijk over zonder dat ze echt hoeven te bulderen.  Ze ´blazen´, doen een soort van knarsgrommetje, en Werner is inmiddels bedreven in het nadoen van de raarste toon, maar wil niet proberen dat met een geluidsattachment op de site te zetten... flauw hč 

 Als je ze van dichterbij met elkaar of met een visvangst bezig ziet, of als ze je goed laten zien ipv horen dat je een ongenode gast bent, dan kun je aan de uitstraling, de blik in de oogjes en de trekken rond de mond ook echt wel zien dat dit niet voor niks te boek staat als één van de gevaarlijkste dieren in de Pantanal. Ik kan me vergissen, maar volgens mij vertelde Johny Indiana dat zelfs kaaimannen niet veilig zijn voor een boze giantotter... 
Hoogtepunt van het onderwegspotten van de wilde dieren was toch wel de giant anteater, de reuzenmiereneter. Helaas wilde ook die niet mooi poserend voor de cameralens gaan zitten, en hoewel ie niet heel rap is en we echt mooi de kans kregen hem uitgebreid te bekijken, zijn de foto´s wat wazig geworden. Maar echt, hij was er hoor! En echt, hij is groot, en heeeel harig!

Na genoeg gehobbeld te hebben mochten we zelf in actie komen: een bos- en moeraswandeling. Dat laatste is een... tsja, aparte ervaring zeg maar 

Moeras, dat is dus water, doorgroeit met allerlei planten die onderling lekker aan mekaar geknoopt zitten met hun stevige wortelstrengen en -takken, variërend in diepte, met hoe dan ook een ongelofelijk glibberige modderbodem (toch??? het is toch echt geen ´mest´ hč?!?!?) Moeras, dat is dus waar kaaimannen maandenlang in stilte kunnen afwachten tot de weersomstandigheden hun beter zinnen, of waar ze gecamoufleerd hun middaghapje opwachten... Moeras, dat bleek later ook een favoriete hide out te zijn van anaconda´s, maar da´s gelukkig niet écht een heel gevaarlijke slang (als je weet wat je met het dier of de aangerichte schade doen moet dan hč...) Moeras, dat is dus iets waar je met je blote pootjes in rondloopt, want schoenen mag je geheid vaarwel zeggen en doneren aan de zuigende ondergrond, die hou je echt niet aan je voeten... Moeras, dat is dus nat en vooral heeeel glad... Moeras, daarvan blijf je je ondanks goede voornemens, mantra´s, afleidende liedjes en kalmerende woorden voortdurend afvragen waar je nu eigenlijk precies je voeten in zet, wat er zo tussen je tenen doorsijpelt, hoe het komt dat het hier warm en twee centimeter verderop ijskoud is...
Moeras, dat is een hele grote uitdaging voor je verstand, want hoezeer je ook weet en gelooft dat Johny Indiana echt weet wat ie doet, dat het echt wel mee zal vallen met ´gevaar´ en ´geglibber´, dat het ergste wat er gebeuren zal een nat en vies pak kan zijn, dat verstand roept bij elke stap weer ´idioot, dit kan niet, niet DOEN!!!´ 

En daar hebben we dus een flinke poos in rondgelopen, stoer hč?!? We waren met z´n zessen, en hoe goed we de rest van de natuurbezichtigingen ook waren in netjes stil lopen en luisteren om de dieren niet weg te jagen, tijdens deze wandeling heeft ieder van ons toch de nodige kreten geslaakt en gillen geuit. En dan heb je nog zo´n heerlijke gids die met het gooien van kluiten ´modder´ een kaaiman onze kant op probeert te lokken... en aangezien hij goed is in het lokken van allerlei dieren, kwam deze levende handtas steeds een stuk dichterbij... Dat voelt dus echt een beetje eng, als je daar zo staat, je broek opgestroop tot boven de knieen, zo stil mogelijk om maar niet als ´lekkerder hapje´ te worden opgemerkt, op een gladde bodem waar je je voeten in weg voelt zakken en waarvan je weet dat ´snel maken dat je wegkomt´ nu eenmaal niet écht een haalbare optie is! Natuurlijk gebeurt er helemaal niks, en gooit Johny uiteindelijk de kluiten weer verder weg en gaat Kaai Man er rustig achteraan (echt heel slim lijken ze me niet hoor), maar toch... 
Toch wel wat opgelucht zetten we weer voet aan droger wal, en volgden we Johny´s advies om de schoenen nog even niet aan te doen. Ik dacht gewoon om ze te laten drogen, maar nee hoor, even verderop wachtte nog een moerasmeer op ons... maar als je al weet wat je te wachten staat, zou het makkelijker moeten worden om daar je voeten in te laten zakken toch? Mis, na weer even vaste bodem gevoeld te hebben worden de protesten in het hoofd alleen maar luider 

 Dit was natuurlijk net zo glad, glibberig en vies als het eerste stuk, alleen was het hier ook nog een aardig stuk dieper, en bleven we niet aan de rand lopen maar gewoon, hop, middendoor oversteken naar de overkant. We hebben als bewijs een foto gemaakt van de troep die aan tenen en benen plakte bij aankomst, alleen zijn we die vergeten te plaatsen en heb ik die nu natuurlijk niet bij me. Ik weet niet of ik ooit nog te verleiden zal zijn een modderbad te nemen zonder te griezelen... Maar weet je, ´t was stiekem eigenlijk wel een hele leuke ervaring hoor!!!

Johny Indiana wist ons bij het volgende moeras niet nog een keer zo gek te krijgen dat we daar in stapten, maar gelukkig bleek dat ook niet écht zijn bedoeling. Hierin lagen namelijk echt ontzettend veel kaaimannen, verstopt onder grote groene ´kroosbladeren´ hongerig te wachten op voer. Om te laten zien hoe happig ze waren, begon onze Indiana Jones naar ze te vissen... met de veters die hij met een smoes ontfutseld had uit de schoenen van een van ons, en met de Tevasandaal die hij van mijn rugzakje los had gemaakt (ik was de enige die nog stoer op blote voeten rondliep.., hmm, misschien had ik dat toch niet moeten doen dus) Het is apart om je lievelingssandaaltje door de lucht te zien vliegen, om vervolgens in tegenovergestelde richting een kaaimanmond te zien openvliegen... net mis, oi, bijna raak, hé, die sandaal wil ik écht terughebben hoor!!! Vies en doordrenkt van de moerasmud en prut kreeg ik gelukkig mijn schoeisel weer terug, zónder kaaiman of extra luchtgaten als bonus.

We hebben nog een tijd rondgewandeld in omringende bossen, waar Werner zich voor de zoveelste keer ontpopt tot waar vogelspotter en een mooie specht ontdekt, en een paar mooie macaws weet te vinden. Ook kruiste letterlijk en figuurlijk een ´kudde´ capibara´s ons pad; een hele familie van heel jong tot oud en (bijna) grijs, rennend en krijsend... volgens mij kennen we ze in Nederland niet, en ik kan in elk geval geen ´vertaling´ voor ze bedenken, maar het is in elk geval het grootste knaagdier ter wereld en ze zien er geweldig grappig uit. Ze klinken ook echt als een uit de kluiten gewassen cavia, hebben we vooral rond ons onderkomen mogen beluisteren. Daar huist een ´tamme´ capibara, die dol is op aandacht vragen, met name als je in de rivier gaat zwemmen... Dat laatste heb ik geprobeerd, wat ik op zich al een enigszins spannende onderneming vond omdat er geen centimeter zicht in het water was (enne, die piranhas, die doen echt niks zo???), de bodem glibberend heel snel afliep en de stroming behoorlijk snel bleek. Dus toen er ook nog een capibara aan m´n knieen kwam nibbelen, en eenmaal in het water probeerde me vanonderaf in mijn buik boven water te tillen, heb ik vriendelijk bedankt voor de aandacht en ben ik maar lekker gaan douchen om af te koelen!

Vol indrukken waren we klaar voor de terugtocht in de jeep, maar Johny en Gabriël (die met een ander deel van de groep op pad was geweest) hadden er zin in en deden een bonusrit: we gingen op zoek naar anaconda´s! Langzaam en stil rondsluipen langs water, gras en moeras, net zo hard meespeurend als de echte profs... maar natuurlijk was het Gabriël en niet wij die er echt een vond! Het was dan weliswaar geen hele grote (deze was een jaar of twee oud) maar wel een hele echte, en zeker angstaanjagend genoeg als je ze alleen uit de dierentuin kent 

We mochten hem ook vasthouden, mee op de foto, maar het gekronkel werd al snel veel heviger, en leek ons een teken dat het diertje beter maar gewoon weer op de grond in vrijheid rond kon gaan kronkelen. 
Moe, en heeel voldaan kwamen we twee uur te laat terug in ons kampement.

De volgende dag was minder spectaculair, maar toch zeker net zo leuk en interessant. De ochtend hebben we lekker rondgevaren over de rivier, opnieuw genietend van natuur en natuurlijk... kaaimannen. Gabriël heeft met ze gespeeld, door een piranha als aas te gebruiken... hap-slik-weg kan echt in een fractie van een seconde! Ook op deze tocht stuiten we op een otterfamilie, die we nu nog beter konden bewonderen van een hele korte afstand... ze lijken zo leuk en lief, maar ondertussen!! Een heel eind de rivier af legden we aan bij een mooi klein strandje, waar we een frisse duik mochten nemen. Nou nee, dank je, die heb ik al geprobeerd, enne, zeker niet als de ´motormuis´ twee meter verderop piranha´s uit het water staat te halen 

 En trouwens, die afdruk van die pumapoot, die net zo groot is als mijn slippertje, wie garandeert ons dat die hier niet weer opduikt??? Oké, het is niet hetzelfde als een wild dier in het echt zien, maar de verse afdruk van zo´n dier tegenkomen op de grond waar je zelf je pootjes neer zet, dat maakt toch echt al wel een hele indruk hoor!

Na de lunch en een relaxmoment op de veranda (´t is best vermoeiend hoor, zo´n natuuravontuur!) mochten we ons klaarmaken voor het paardrijden. Oh nee, deze keer geen paarden maar mules, muilezels dus. Het verschil? Om op te rijden eigenlijk niet zo bar veel; ze luisteren gewoon goed, gaan niet stilstaan als een koppige ezel en zijn ook echt gewoon groot als een paard hoor. Maar de mule schijnt veel beter tegen het Pantanalklimaat te kunnen dan een paard, dus vandaar dat we die hier niet tegenkomen. 
Een lange broek en dichte schoen, dat was het kledingadvies. We hebben geprobeerd uit te leggen dat dit ons tweede ´paard´rijavontuur ever zou worden, en dat we dus best nog wat uitleg en ´begeleiding´ konden gebruiken. No worries, ´t komt allemaal goed... En rustig in een rij van een man of 10 gingen we onderweg. Gelukkig waren we niet de enige ´nieuwelingen´, en hadden meer mensen een hard hoofd in het aansporende werk dat de hulpgids in de achterhoede deed (waar ik met andere angsthazen rondhing, want Werner had ineens het lef gevonden en reed in de voorste gelederen mee!) 
Maar eerlijk is eerlijk, na de nodige praktische tips, en steeds meer vertrouwen in het lieve dier onder ons, konden we er meer en meer van genieten. We hebben ons laten rondrijden over brede zandpaden en door hoog struikgewas, en hebben ruig terrein en dichte bossen bedwongen. Met name het bosgebied vroeg de nodige coördinatie, en dus was het erg prettig dat de ´stuurcomando´s´ ook daadwerkelijk bleken te werken. Her en der een blauwe plek, wat flinke schrammen en een bult op het hoofd (die ezel van Werner hč, die stond dus zomaar ineens stil onder de tweede boomstam waarvoor we in serie moesten duiken... en ik, ezel, kwam daardoor uit mijn liggende positie omhoog... tjsa, boem, boom, bult) waren desondanks de beloningen voor deze noeste arbeid. 
Na deze crosscountry met moeilijkheidsgraad 10 kwam er een goed uitziend pad, en werden we aangespoord om de draf die er inmiddels aardig inzat op te voeren tot een heuse galop. En na wat oefenen (en het weg zien racen van diverse anderen, waaronder alweer die snelle lefgozer Werner) waren ik en mijn mule het met elkaar eens: galopperen is eigenlijk bést wel lekker als het lukt! Moe, bezweet en voldaan (zowel wij als de mules 

 ) kwamen we met ´ons´ cluppie van onervaren mensen uiteindelijk dus als eerste aan bij het kamp, en trots hebben we gewacht op instructies om onze trouwe dienders te verlossen van alle zware en warme tuig. Ooit, ooit worden we nog wel eens echte gauchoruiters!

De laatste dag was heerlijk rustig, wat goed uitkwam, aangezien de avond ervoor erg gezellig was geweest met de twee Ieren en de twee Engelsen waarmee we de afgelopen dagen op pad waren... de blikjes bier onderstreepten de gezelligheid goed zullen we maar zeggen 

En ach, een beetje aan de kant staan met een vishengel, daar hoef je nou eenmaal niet zo heel wakker voor te zijn toch? Op zich niet, maar als je in een wankelend (aangemeerd) roeibootje gaat staan, en je regelmatig je aas kwijt bent omdat het er afgeknaagt is door hongerige piranhas, en je dus keer op keer opnieuw vlees er aan mag ´prikken´ en proberen te mikken... dan is het nog best hard werken hoor 

 Gaandeweg deze reis ontdekken we van onszelf dingen en kanten die we nog niet kenden in allerlei soorten en maten. Inmiddels weten we dat Werner naast vogel- en wildlifespotter ook een natuurtalent is in het vangen van piranhas! Hij heeft bijna in zijn eentje onze hele lunch bij mekaar gevist!!! Piranhas en een heerlijke codfish (geloven we, want ook hiervan onthouden we de namen niet zo heel goed), netjes door iemand anders schoongemaakt en heerlijk gebakken, smaken toch nét effe beter als ze zelfgevangen zijn hoor! Oké, ik heb er op het laatst ook eentje uitgehengeld, en 2 of 3 piranhas kwamen uit de engels-ierse hoek, maar het overgrote deel van de heerlijke schaal vis heeft Werner op zijn conto staan.

Na de lunch was het helaas tijd om afscheid te nemen van dit heerlijke plekje, de mooie omgeving en het geweldige gezelschap, om door te reizen naar onze volgende stop.

Watergeklater in Foz do Iguaçu

Want dát was wat ons volgende ding op het wensenlijstje was: de geweldige watervallen van Iguaçu. Mensen die de Niagarawatervallen hebben gezien schijnen nog steeds onder de indruk te raken van de Iguaçuaanse variant, dus dat zegt misschien al wel iets over dit waterpartijtje...

Deze watervallen en het omringende natuurgebied delen Brazilië en Argentinië, omdat het op de grens ligt van beide landen. Paraguay zou er bijna ook nog aan mee kunnen doen, maar dat ligt nét een stukje te ver weg. (In beide ´grensplaatsen´, Foz do Iguaçu in Brazilië en Puerto de Iguazu in Argentinië is wel een drielandenpunt te vinden waarbij Paraguay wél present is.)
De rivier voor en na de megawatervallen doet dienst als landsgrens en natuurlijk moet je vanaf beide kanten genieten van dit natuurgeweld. Gewaarschuwde mensen tellen voor twee, en dus hadden we al netjes twee dagen uitgetrokken voor de cataratas (zoals ze zowel in het portugees als het argentijnse spaans watervallen noemen) 
Eerst Brazilië, voor het ´totaalplaatje´... Een keurig systeem van gratis rondritbussen brengt je over een prachtige asfaltweg naar verschillende uitstappunten langs de waterroute. Dat water zie je dan nog niet, want het hele gebied is prachtig rainforest en dus heerlijk groen. Wij kozen de stop waarbij je een aardige wandeling mag gaan maken langs die kolkende rivier, en vanaf het eerste zicht daarop zie en hoor je, veraf, maar stééds dichterbij komend, verschillende grote en kleine watervallen. Uit het blote bolletje gaat het in totaal om zo´n 276 watervallen, die voor een groot deel samenkomen in héle grote douchepartijen 

Een dag later de Argentijnse kant, voor het ´dichtbijgevoel´... Een mooi wandelpad, bruggen en routes die je écht middenin de natuur laten genieten en meevoelen wat die watervallen nou voor impact hebben. Onderlangs en bovenlangs, vanaf een uitkijkplateau en een eilandpunt... en als klap op de vuurpijl met je neus bovenop de Garganta del Diablo (de mond of keel van de duivel...) WAUW!!! Dan zie, hoor en voel je pas écht helemaal hoe krachtig en verwoestend water kan zijn!!! Het water wat je daar met een enorme noodgang op de grootste waterval naar beneden ziet storten komt even daarvoor nog rustig aan kabbelen over een weliswaar héle brede rivier, maar daarvan zou je niet zeggen dat dat zo kan veranderen... Die hele brede rivier, daar zaten we de dag ervoor in Brazilië nog op een terrasje op uit te kijken bij een lekkere lunch... geen enkele aanwijzing zie je dan in het wateropvlak voor de kracht die er in schuilt. 
Vanaf de Braziliaanse kant kun je redelijk dicht bij de grootste partijen komen, en die eerste dag waren we dan ook al erg onder de indruk, maar het bovenaanzicht van de Argentijnse kant, met het bijna voelbare gedonder in je lijf.... ach, ze hebben eigenlijk wel gelijk, je moet gewoon allebei de kanten gezien hebben!

Watervallen beschrijven is niet mijn grootste hobby merk ik... Dus als jullie nou eens gewoon verkassen naar ons wederom erg gegroeide fotohoekje waar het album Cataratas jullie veel beter kan vertellen hoe immens groot, indrukwekkend hard, hoog en veel die waterspeelplaats is, dan krijg je misschien een beetje een indruk... en dan nog niet, want zoiets echt goed op de foto zetten is met ´gewone´ toestellen onmogelijk, en de geur, het geluid, het geheel... dat moet je toch echt hier zelf komen beleven 

En oh ja, hoewel het natuurlijk hoofdzakelijk om de watervallen gaat, zo´n bezoek aan de cataratas, waren we toch ook echt nog onder de indruk van de heerlijke natuur waarin dat alles ligt en leeft, en van de vele prachtige vlinders en vogels die dat gebied als hun thuishaven hebben. En, hebben we hier voor het eerst echt van heel dichtbij prachtige tucans kunnen bekijken! (zouden ze dit bij de VVVs hier kunnen lezen, of zou ik het moeten vertalen? Maak ik al kans op een gesponsord verblijf in één van beide landen door al m´n promopraatjes??)

Zon, zee, zand... 

Vol verwachting van de watervallen zaten we ons in Foz do Iguaįu ook alvast verder in te lezen in de prachtige stranden die enigszins binnen ons reisbereik lagen. Enige planning is namelijk toch wel handig, Brazilië is niet het kleinste land en dus is ībinnen reisbereikī nog altijd minstens een slordig etmaal verweg. 
Hmm, eerst maar eens kijken wanneer we hier naar de watervallen gaan... hmm, kijk nou, de watervallen komen al naar ons toe... Want onze eerste dag in Foz werd na de welverdiende douche, lunch en rustbed voor de jichttenen omgetoverd in een īliveī waterspektakel. Regen, en niet zoīn klein beetje, nee echt met bakken, compleet met de nodige donders en bliksems 

Dát was toch niet helemaal het achtergrondplaatje dat we bij īBraziliëī in ons hoofd hadden... Nou ja, overal is wel eens wat, laten we vandaag maar lekker binnen blijven en dan kijken we morgen wel verder. En morgen, dat was gelukkig īn lekker warme dag, wel wat bewolkt maar geen spatje regen, dus zie je wel, wij Nederlanders denken meteen het ergste bij zoīn bui maar hier werkt dat heel anders!
Of... toch niet misschien? Dat is de tv toch, of was dat echt donder??

Na een uitgebreide check op internet, van alle denkbare online weersvoorspellers, konden we niet heel veel anders meer dan concluderen dat dit weer echt was, en dat dit weer niet alleen hier in Foz echt was, maar helaas ook bij de door ons zo begeerde zand- en zeepartijen... en hoewel de voorspellers het niet unaniem eens waren over het aantal graden wat er zoal te vergeven was, waren ze het over één ding helemaal eens: de komende 10 dagen valt er heel veel hemelwater, en dondert het door in het hele gebied (en een stukje verder nog) wat voor ons enigszins haalbaar is. Pak daar een graad of 14 tot 18 bij, en wij zagen dus onze oh zo gewenste Braziliaanse beachbabesvakantie in het rioolputje verdwijnen 

Ja, in het noordoosten, dáár hebben ze het weer zoals je dat voor je ziet als je die kleine braziliaanse bikinis voor bij ziet dansen. Maar om nou 2000 euro aan vliegtickets uit te gaan geven voor een weekje bakken... neuh, toch maar niet hč. 
En iets meer naar het zuiden dan? Bij die walvissenplek? Hmm, nee, daar gaan de temperaturen alleen maar naar beneden. En... en... We hebben echt ons best gedaan om ergens een mouw aan het weer te passen, maar helaas... En dus hebben we ons gewonnen gegeven, en zijn we naar Argentinië īgevluchtī (dat schijnen ooit veel meer Europeanen te hebben gedaan trouwens  

)

Natuurlijk is er heeel veeel meer te zien en te doen in Brasil, ook binnen het reisbereik wat we zoīn beetje voor ogen hadden. Maar dat zou betekenen dat we hier meer tijd dan gepland zouden gaan blijven hangen, en dát betekent dan helaas dat we in Argentinië (en deels Chili) teveel īhaastī gaan krijgen... want langzamerhand komt onze belangrijke deadline voor zuid Argentinië in zicht: eind november wacht daar ons bootje naar de Zuidpool, dus die willen we wel proberen te halen 

 

Zon, zee en zand hopen we ergens voor het koude zuiden nog te vinden, maar gaan we helaas niet in Brasil beleven. Wie weet, ooit, een ander keertje....