Ecuador

18 juni 2007 - Quito, Ecuador

Quito

Quito... één van de hoog(s)te-punten in onze reis tot nu toe, dat is zeker... 2850 meter is voor een stelletje uit de hollandse-onder-zeeniveau-klei-getrokken reizigers nogal wat om op in te vliegen!
En dat is ook meteen te merken, want nog geen uur na aankomst beginnen bij Dagmara de eerste verschijnselen van het moeten wennen aan deze hoogte; hartkloppingen, weinig adem, hoofdpijn, geen energie in het lijf, yep, na een check in de boekjes kunnen we veilig constateren dat dit de hoogte moet zijn. Remedie: rustig aan doen, veel drinken (nee, juist géén lekkere borrel 

mad.gif

), niet roken (komt dát effe goed uit) en l-a-n-g-z-a-a-m voortbewegen.

Goed, dát hebben we dus een paar dagen gedaan, waarbij we in het meest toeristische (als in overvol met en alleen gericht op toeristen) deel van Quito zaten. Niet veel moois of leuks te zien of te beleven, dus dat maakt het rustig aan doen wel makkelijker. De Mariscal is een gringowijk tot en met, met restaurants, hotels, barretjes en terrasjes in alle soorten en maten, maar alles is vooral internationaal, oftewel níets Ecuadoriaans aan te ontdekken (wat dacht je bijvoorbeeld van de ´Biking Dutchman´?!?) De voordelen van deze wijk zijn wel dat er ook internet in overvloed is, de wasserettes je bijna op elke straathoek binnenlokken, de tourbureautjes de boventoon voeren en je niet bang hoeft te zijn dat je je niet verstaanbaar kunt maken in het spaans, aangezien Engels de voertaal lijkt te zijn. 
Niet echt een aanrader dus als je echt wat wilt zien of ervaren van het land zelf, maar goed, gezien de omstandigheden geven we ons er maar aan over en lezen we ons (eindelijk) eens wat beter in op de mogelijkheden in Ecuador... en schrikken daar eigenlijk wat van 

ohmy.gif

 Want hoeveel tijd hadden we onszelf hier ook alweer gegeven??? In elk geval te weinig, dat blijkt meteen uit het lezen én het rondwandelen langs de alomtegenwoordige tripmakelaars!!! Ecuador is megaveelzijdig, van hooggebergte tot cloudforest, van amazonejungle tot tropisch paradijsstrand, wandeltochten en klimpartijen, fietsen en relaxen in natuurlijke warmwaterbaden, gletsjers en vriendelijke heuveltjes, én natuurlijk niet te vergeten: de Galápagos eilanden!

Die laatste hadden onze eerste aandacht, aangezien we daar zéker naar toe wilden. Jammergenoeg viel het wat tegen hoe makkelijk te boeken dit was danwel hoe weinig we te kiezen hadden qua datum (en prijs...) maar gelukkig zijn we daar toch uitgekomen zoals je verderop kunt lezen. Eenmaal binnen, na gedane zaken bij dit bureautje, hebben we daar dus maar eens naar het verdere aanbod gekeken. Veel, veels te veel, en eigenlijk ook allemaal wel behoorlijk aan de prijzige kant. Een aantal foldertjes en mogelijkheden rijker stappen we naar buiten.
Buiten... oh ja, dat was die stinkende, druilerige, koude, drukke, vieze stad hč... 

sad.gif

 We hebben geprobeerd het positieve te gaan zien, maar nee, hier voelen we ons écht niet thuis! Een uitstapje naar de ´oude stad´, oftewel het historisch (gerenoveerde) centrum van Quito geeft de doorslag: we verkassen naar dat deel. We hebben namelijk nog wel wat tijd door te brengen in of rond Quito voor we kunnen vertrekken naar de Galápagos, en willen dat graag in een wat inspirerender omgeving doen. Dus het comfort van de goede warme douche, de ruime kamer en de herkenbare ontbijtjes laten we achter ons voor een beter uitzicht en een elektrieke (veels te lage voor grote mannen) douche en een vies tapijtje 

biggrin.gif


En natuurlijk is het oude centrum van Quito ook erg vervuild wat betreft lucht en geluid (je wilt niet weten hoeveel zwartwalmende bussen en gele taxis je zo de hele dag door kleine heuvelachtige straatjes ziet schuiven en hoort claxonneren) maar tóch voelt het wat anders! 

Jammergenoeg wil het weer echt niet meewerken aan een positievere insteek, en dus is het koud en kil, en wordt het tijd om toe te geven aan een herfstdipje voor de dame in het reisgezelschap... want náást die kou, herrie en veels te veel keuzes die gemaakt moeten worden, is er ook nog het kledingprobleem... en dames en een kledingprobleem, daar wil je niet mee in een ver en vreemd land zitten! Dat vind zelfs ikzelf, want gedurende een paar dagen ben ik echt niet te genieten geweest terwijl we (jaja, onder samen-uit-samen-thuis valt hier zelfs het winkelen!) op zoek gingen naar een passende (een veranderende omvang...) dikkere (heerlijk die kou) praktische (met honderd zakken en een geheime wallet liefst) leuk te combineren (echt niet dus!) nieuwe broek... Er zijn maar liefst twéé winkels in heel Quito (waar toch zo´n 2 miljoen mensen permanent wonen, en een héleboel reizigers en gidsen vast wel eens uit hun broek scheuren) waar iets verkocht wordt dat op outdoor kleding lijkt. In die winkels worden mannen ongelofelijk voorgetrokken, want voor hen is er in alle soorten en maten, kleuren en diktes voor boven en onder heel veel keus. Voor mij: ik mag kiezen uit grijs, beige of groenig, maar dan wél voor de zomer, om over een leuk praktisch shirtje (tsja, als je dan toch die ronde doet hč...) nog maar te zwijgen!
Uiteindelijk de enige broek die enigszins in de buurt kwam van waar ik mezelf nog wel in terug zou willen zien op een enkele foto maar gekocht, en om het leed wat te verzachten wat ´gewone´ dikkere shirtjes gekocht en de zomerse dunne dingetjes achtergelaten voor iemand die wél vindt dat Quito warm genoeg is.
Zal ik het verhaal van de gepoetste schoenen die ineens glimmen als zondagsgepolijste gladde soldatenkistjes in plaats van lekker suedeachtig matgrijs te zijn maar achterwege laten?!?  We houden het er maar op dat dit dippige dalletje een vreemde vorm van heimwee is, die aangezwengeld wordt door het hollands aandoende weer en het ouderwetse klagen daarover... je kunt Nederlanders wel uit Nederland weghalen, maar Nederland niet uit de Nederlanders 

rolleyes.gif

We hebben ondertussen wel genoten van diverse mooie plekken in Quitocentro, zoals een paar foto´s laten zien. Een paar maar, want de mooiste foto´s hiervan waren gemaakt met Werners toestel aangezien dat nou eenmaal betere resultaten oplevert over het algemeen... en dat was ook zo, alleen is er ergens, op een Galápagoseilandje iets mis gegaan met een knopje waar je niet, of was het nou wel? of toch niet??, op moet drukken... (en wég, alles netjes geformateerd 

sad.gif

)
Er is hier ook een TelefériQo, kabelbaan dus, van waaruit je een prachtig uitzicht moet hebben op de hele stad die zich uitstrekt in een langwerpig dal, tussen verschillende vulkanen en Andesbergtoppen. Maar ja, dan moet je wél een beetje wolkenloze dagen hebben wil dat de moeite waard zijn... nee dus, helaas kunnen we daarover niets uit eigen ervaring vertellen of showen. Wel het uitzicht vanuit de grote kathedraal, waar je tot grote hoogte in en op hele spitse hoge torens klimmen mag, als je durft tenminste. Werner wel, de durfal! Tussen flinke regenbuien door heeft hij zich naar de 2 hoogste punten gewaagd. Ik heb me een verdieping of wat lager op iets veiliger aanvoelende hoogte vergaapt aan het uitzicht wat dáár al was over de stad, kun je nagaan hoe mooi die hogere foto´s waren... 
Dan is er nog een kerk (een van de hele vele) die vanbinnen echt helemaal verguld is of was (want wordt nog steeds opgeknapt, en vast niet met allemaal écht bladgoud) Kitscheriger bestaat bijna niet, maar het is zó veel dat het weer indrukwekkend mooi wordt. Net als de kerk van La Merced, waar ook veel rijkaandoende goud(kleurige) barokke versieringen het plafond, muren en schilderijen aankleden. Daarnaast krijg je een mooi beeld van de impact van verschillende vulkaanuitbarstingen door de eeuwen heen, die in een soort ´stripverhaalvorm´ met prachtige schilderijen in de zijgangen worden weergegeven.
En en en... veel hele mooie gebouwen, kerken en kloosters, maar die mag je zelf komen bewonderen!

Ondertussen denken we ons nog suf over wat we in de omgeving van Quito en in de rest van noord Ecuador als ´uitstapje´ nog doen willen. De data van de Galápagos zitten ons voor meerdaagse (jungle)tochten aardig in de weg, en uit de dagtochten kunnen we nog niet echt kiezen. Besluiteloosheid houdt ons dan ook een beetje gevangen, zeg maar zoals je ´s winters lekker op je bank wegkruipt om niet naar buiten te hoeven 

wink.gif

 Oké, eentje krijgt ons dan wel in beweging: de Cotopaxi!

Cotopaxi

De Cotopaxi, één van de bekendste en de op-één-na-hoogste, actieve (dwz met een laatste uitbarsting in 1905) vulkaan van Ecuador... Het eeuwig besneeuwde topje ligt maar liefst op 5897 meter!
Een heel gewild bultje onder de ervaren klimmers met flink wat gereedschap en uitrusting. Om dát te kunnen doen, worden er verschillende acclimatiseringsklimmetjes georganiseerd naar omliggende bergen en vulkanen. 
En wat denken die onderzeeniveau levende Hollanders daar dan te moeten gaan zoeken??? Euhm, niet zo heel veel hoor! Want ook dit is met een prachtige dagtocht vanuit Quito zó te regelen, dat je ´slechts´ een uurtje of anderhalf tegen die helling op hoeft te zwoegen 

biggrin.gif

´s Ochtends in alle vroegte worden we opgehaald door Luís, onze gids voor vandaag. Slechts samen met één andere toerist, een jongen uit Florida, gaan we vandaag op natuuravontuur in een stoere rode jeep. Het zal in totaal zo´n 2,5 uur duren voor we echt bij de berg arriveren, en onderweg hebben we veel moois te zien. Dat begint met ruim een uur uitzicht op Quitostad... want zo lang duurt het dus voor we daar echt helemaal uit danwel voorbij zijn! En dan te bedenken dat het Centro zeker niet het noordelijkste puntje is van deze lange strook bouwsels... Aan weerszijden zie je de heuvels opdoemen, op veel plaatsen ook al zo ver mogelijk omhoog bebouwd, maar gelukkig ook met veel groene vlakken en glooiingen er in. 
Op een gegeven moment stoppen we voor een kop warme chocomel en een banaan (hmm, hollanders verstaan tóch iets anders onder het beloofde ´stevig ontbijt´ geloof ik) bij een uitkijkpunt. Hier krijgen we wat uitleg over de rest van de dag, en hadden we prachtige vergezichten kunnen schieten, mits... hadden we al gezegd dat er wel eens wolken hingen in Quito? Tijdens het praatje verdwijnt een deel daarvan, wat ons vol goede moed verder laat reizen naar onze eindhobbel.
Onderweg zouden we die verschillende keren, vanuit verschillende hoeken en tussen verschillende bergen en landschappen moeten kunnen bewonderen met zijn besneeuwde flanken en top. Al het omliggende zien we in volle omvang, soms wat ´omlijst´ door witgrijze flarden of donkergrijze donderwolken, maar in elk geval zichtbaar. De beloofde sneeuwplaatjes laten echter op zich wachten tot we veeeel dichterbij zijn.

De Cotopaxi ligt in een national park, waar we een flinke tijd rond´crossen´ over zandpaden en tegen steile heuvels op. Het landschap wordt steeds grimmiger, minder begroeid, hoewel het wel heel mooi is om te zien dat een paar dappere bloempjes zich op grote hoogte weren tegen de grauwheid en hun kleuren van dichtbij pas echt goed zichtbaar worden!
De jeep brengt ons tot een parkeerplaats op een hoogte van 4500 meter... voor ons beiden een absoluut hoog(s)tepunt! Zelfs de 4 kilometer die Werner ´geklokt´ heeft in Nepal kunnen hier niet tegenop. Raar, hoe je eigenlijk niet merkt dat je zo hoog zit, omdat het hele landschap om je heen langzaamaan mee ´omhoog is gegaan´... en voor een poldertante is en blijft het lastig om bergen uit te leggen in woorden, dus de beschrijvingen zijn wat knullig 

huh.gif


Ondertussen, bij het steilste stuk omhoog naar die parkeerplaats, werden we verrast met ander weer... namelijk een lekkere sneeuwbui!!! Nou waren we wel gewaarschuwd om warme kleren aan te doen, iets tegen de regen mee te nemen enzovoorts, maar sneeuw... live, nu, ter plekke vallend... neuh, dát was nou niet echt wat op het mentale plaatje van deze trip voorkwam! Maar goed, aangezien we (grotendeels, dwz een groot deel van ons) goed naar het advies geluisterd hadden, kwamen handschoenen, winterbuff en regenjas uit de rugzak en hebben we ons goed ingepakt.

De wandeling die op de Cotopaxi gepland staat, is er één van een slordige anderhalve kilometer, van parkeerplaats naar refugio (´schuilplaats´, een plek waar echte klimmers een tussenstop maken voordat ze om middernacht de tocht naar de top beginnen) Op deze anderhalve kilometer stijgen we zo´n 300 meter. 
Appeltje eitje zou je zo zeggen... tót je dus in beweging komt, en je voelt dat die 45oo meter hoogte die niet echt zo zichtbaar zijn, wél heeel erg goed voelbaar zijn aan je lijf en leden! Want zuurstof, dat zit er natuurlijk wel een tikkie minder in die ijle hoge lucht, en 300 meter klimmen is op zich niet zoveel, maar mooi gelijkelijk en subtiel verdeeld zijn die niet over de route!
We voelen ons wel hele ´echte´ klimmers zo, met de sneeuw in onze snoet, zwoegend op de zwart met steeds witter wordende ondergrond, regelmatig stilstaand ´om van het uitzicht om ons heen te genieten´... oftewel, om op goed advies van onze gids de hartslag weer even terug te laten zakken naar een normaal niveau voor we weer wat voorzichtige stapjes omhoog zetten 

cool.gif


Het uitzicht, zowel naar boven als naar beneden, en in alle verre hoeken die we tussen de wolken door kunnen zien, is echt magnifiek! Als iemand ons vantevoren verteld had dat we in de sneeuw, zo puffend rond zouden lopen én er dan zo enorm van zouden genieten, hadden we waarschijnlijk gedacht ´hmmhmm, dát gaat dus niet door hè´ Maar dit is echt prachtig en zeker heel erg de moeite waard. 
Eenmaal bij de refugio aangekomen krijgen we het mooiste uitzicht op de summit, de sneeuwkap van de top... waar net een mooi zonnetje op schijnt, tegen een klein stukje helderblauwe lucht... Wauw, dát is mooi!!! Zullen we... 

biggrin.gif

 Nee hoor, we kennen onze grenzen, en in dit geval liggen die bij 4800 meter, of, zoals Werners hoogtemeter aangeeft: 4760 meter (maar eerlijk gezegd vertrouwen we meer op de accuratesse van de professionele aparatuur en klokken we dus de 4800) Werner heeft met de beide heren nog een klein stukje verder gewandeld, voor een uitzicht over een flank heen, wat prachtige (geformateerde) foto´s heeft opgeleverd...

Op de terugweg naar de parkeerplaats heeft het sneeuwen inmiddels plaats gemaakt voor een zonnetje en is de ondergrond alweer overwegend zwart lavastof, waar je heerlijk ver in wegzakt bij het dalen. Dit loopt echt stukken relaxter dan omhoog, en de uitzichten zijn ook nét wat makkelijker te bewonderen. Tot... ineens, uit het niets, er echt een hele dikke deken wolken om ons heen hangt! Echt wonderbaarlijk hoe we van druilerig naar sneeuw naar zon naar dichte mist zijn gegaan in een relatief korte tijd. Het laat ook wel iets voelen van hoe indrukwekkend en intensief het echte bergbeklimmen moet zijn, waar je nog veel snellere en extremere wisselingen meemaakt... nee, laten we ons daar inderdaad nog maar niet aan gaan wagen!

Op weg uit het park hebben we op een ´alpenweitje´ nog een lekkere lunch genoten, met uitleg over de bloempjes en de bijtjes die in dit landschap te zien zijn, en wat later in de regen kijken we nog wat rond bij een klein meertje, waar de dieren uit de omgeving normaal gesproken talrijk aanwezig zijn om te drinken en te badderen... alleen nú even niet natuurlijk 

dry.gif


Moe, van alle indrukken en toch ook wel wat van de inspanningen (jeeprijden als passagier vraagt óók wat van het hele lijf kunnen we melden) maar absoluut voldaan laten we ons mijmerend naar het drukke, stinkende Quito terugrijden...

Galápagoseilanden

Oftewel, de survival of the fittest in real life!
De eilanden zoīn 1000 kilometer ten westen van Ecuador, waar Charles Darwin met zijn vinkjes de aanzet vond tot één van īs werelds meest bepalende theorieën over het ontstaan en īgroeienī van het leven op aarde, dát zijn dus de Galápagoseilanden. Nou is het niet zo heel ingewikkeld om hier weer een hele geschiedenis- en ontwikkelingsverhandeling te gaan houden, aangevuld met actuele gebeurtenissen en achtergrondinformatie over doīs en donīts... Maar dan krijg ik ten eerste ruzie met de maag van Werner (die gewoon kan blijven eten, zonder aan te komen en zelfs nog steeds aan het afvallen is!!!) en ten tweede waarschijnlijk met jullie aandacht, dus maak ik me daar even op deze manier van af:

Dit is een site waar heel kort geschiedenis en ontwikkeling te vinden is.  En als je nou echt nog meer wilt lezen, zoeken, bekijken, dan verwacht ik dat je hier ook een eind mee komt. Zo, dat scheelt weer een boel 

biggrin.gif

Waar dan wél te beginnen? Bij onze boot, de Amigo, waarop we 7 nachten rond mochten dobberen in een megaklein, naar motor stinkend en klinkend hutje? Bij de bemanning, die er na 10 weken continu werken blijkbaar niet ál te veel zin meer in had? Bij het eten, dat ondanks dat toch errug goed en lekker was (al was het wat weinig met zoveel activiteit en indrukken)? Bij een gids, die meer geïnteresseerd was in de Duitse dame aan boord dan een stapje meer zetten of antwoord meer geven dan zijn van buiten geleerde verhaaltje?
Oké, dan hebben we dát namelijk vast gehad, want natuurlijk zitten er zelfs aan een reisje naar het bijna-paradijs-op-aarde wel dingetjes die niet helemaal volgens afspraak of verwachting zijn, en die ook op zoīn geweldige trip toch wel langer of korter een rol spelen... En eerlijk is eerlijk, het schept een band om een klein beetje een gemeenschappelijke īboosdoenerī te hebben, waardoor ons gezelschap van 9 overwegend jonge, longtime travelers misschien wel deste leuker en hechter werd!

Een tripje Galápagos is iets wat je absoluut doen moet als je enigszins īin de buurtī en ī(financieel) in de gelegenheidī bent, laten we dat voorop stellen!!! Maar duur is het, dus schrik niet van de prijzen als je je er in gaat verdiepen, en... verwacht minder dan je normaal zou vinden voor dat soort bedragen. Dat blijkt een beetje de dagelijkse praktijk te zijn in dit segment van het reizen. Wat ook īnormaalī lijkt te zijn, is het afschuiven van verantwoordelijkheid en īaansprakelijkheidī. Ach, er waren zo wat missers en irritaties, en gelukkig heeft de wisseling van gids in het midden van de week heel erg veel goed gemaakt!!! īt Is gewoon wel even slikken als je merkt dat er stiekem best het een en ander tegenvalt, terwijl zoīn kleine īleefruimteī op zich al spannend is, en het is niet prettig om te merken dat het er op geen enkele manier toe doet hoe je daarbij voelt of wat je daaraan probeert te onderhandelen, veranderen, samenwerken... Moraal van dit verhaal? Goed, en dan nog net wat beter, vantevoren doorvragen bij de tourbureaus, ervaringen zoeken op internet, zodat je beter weet je wat je wel en niet mag verwachten.

Maar goed, uiteraard zijn we niet de hele week druk geweest met irritaties en ergernissen, want daarvoor waren uitzicht, omgeving en dieren écht veels te indrukwekkend!!!
Het is moeilijk om te beschrijven wat de Galápagos nou zo bijzonder maakt, zonder in clichés te vervallen. Het zijn de dieren die nergens bang voor lijken (want niet gewend vaak aan een īnatuurlijkeī dreiging, en daardoor wel erg kwetsbaar juist), de overvloed aan dieren die je op veel plekken tegenkomt in alle soorten en maten (maar helaas hier op sommige plaatsen ook al aan het afnemen, veranderen, verhuizen door de overvloed aan toeristen...), de kleuren en details die je van zó dichtbij kunt bewonderen, zowel van de dieren als van de natuur!

Sealions zijn we vooral in hele grote getale tegengekomen. Op trapjes, op bootjes, in het water, op het strand, slapend, spelend, zwemmend, zonnebadend, voedend.... Werkelijk in alle houdingen en bij alle activiteiten (oké, privézaken daargelaten, hoewel, een eigen toilet hebben ze zeg maar niet echt) mochten we met ze meekijken. Een hoogtepunt was toch zeker wel wanneer we ze al snorkelend in het water tegenkwamen... wat een speelsheid en nieuwsgierigheid! Met grote vaart récht op je masker afzoevend, om nét daarvoor een draai naar links rechts of beneden te maken, ruggelings onder je door te gaan om even later alweer voor je op te duiken!
Met elkaar spelen was ook prachtig om te zien, spelend leren met paps en mams, klierend spelen met elkaar in het water en op het strand... Heerlijk, daar kun je dus echt uren naar kijken!!!

Sally lightfoot crabs, in al hun kleur- en groeistadia, op prachtige zwarte glimmende lavarotsen, glimmend rood en oranje afstekend in het zonlicht. Zijwaarts rondrennend, schuilend onder stenen en achter een volgend rotsblok, en ineens voor je voeten wegschietend omdat je ze nu eenmaal niet allemaal kunt zien...
Blue footed boobies, een raar soort īeendī met blauwe stappers, die dansjes doen voor elkaar en prachtige witte kringen īkrijtenī om hun eitjes in uit te broeden. Als ze daar even niet mee bezig zijn, zeilen ze rond in de lucht en onderbreken hun tochten met duizelingwekkende duikvluchten in het water wanneer ze een smakelijk visje voorbij zien komen... echt dodemansduiken, maar na enkele momenten zie je ze elke keer weer gezond (en smakkend) bovenkomen!

De frigate bird, die het zweven tot een kunst heeft verheven, en zonder zichtbare inspanning het hele luchtruim afspeurt opzoek naar een andere vissende vogel... want zélf het water in, dat kan ie niet meer. De evolutie heeft hem zīn īcloacaī afgepakt, waardoor het verendek niet meer waterwerend is en hij zou vastplakken van al het zout dat zich op hoopt op zijn donsjes. Geen nood, want al evoluerend is hij veranderd in een hele goede jatneus, ook wel kleptomanische parasiet genaamd 

blink.gif


Verder is deze vogel een meester in zichzelf aanprijzen wanneer de vrouwtjes op jacht gaan naar een volwaardige partner voor een seconde of 4... Vrouwlief maakt een rondje boven land, waar op dat moment in alle hoeken, gaten en struiken mannetjes beginnen met hun baltsgedrag: ze blazen zichzelf letterlijk een heel eind op! Bij hun keel hangt een in ontspannen toestand onooglijk uitziend flebbertje rode īhuidī. Dit stukje huid blijkt bij het imponeren te werken als een balon met een zeer grote rekcapaciteit. Het is een heel apart gezicht om zoīn vogel(groep) te zien zitten en te zien īdansenī (klapperend met vleugels, want ook de spanwijdte is natúúrlijk interessant voor de dames om te zien), waarbij de balon bijna meer ruimte in beslag neemt dan de romp van meneer!

Iguanas, oftewel leguanen, van het landelijke én van het waterige soort leven er op en om alle eilanden (die wij bezocht hebben in elk geval) veel, heel veel! Ook hiervoor geldt weer, dat het bijna onmogelijk is om te beschrijven hoe het is om die in zo grote getale tegen te komen, en in zoveel verschillende kleuren, patronen, grote en kleine groepjes... Prachtig in elk geval!
Naast de iguanas leven er ook veel lavalizards, oftewel een lavahagedis, op deze vulkaaneilanden. Wederom, in vele kleuren en verschijningen, maar minder makkelijk te fotograferen want die blijven hun snelheid en behendigheid trouw, zélfs als ze op de Galápagos wonen.

Ach, de fotoīs bij elkaar zeggen hopelijk een beetje wat we hebben ervaren... Al is ook dát uiteraard maar een hele kleine selectie van een grote hoeveelheid, want twee cameraīs, al die dieren, natuur en eilanden... tjsa, dát zijn weer wat uurtjes kijkplezier als we thuiskomen 

biggrin.gif


Alle dieren die we zagen waren prachtig, anders dan anders of ons niet eens bekend vantevoren. Natuurlijk waren de schilpadden geweldig, zéker in het zeewater waar ze onder ons doorzwommen, en waren de landschildpadden die we in vliegende vaart op onze laatste dag nog even mochten bewonderen in de highlads absoluut indrukwekkend.
En waren de oystercatcher, petrels, pelikanen, paradijsvogels die overvlogen en langswandelden een genot om te bekijken... En de pinguïns... oh wat geweldig om dáár mee rond te zwemmen in en rond de rotsen bij een afgelegen spierwitstrandje! 
En dan hebben we het over de omringende natuur nog niet eens gehad... want ook díe draagt letterlijk en figuurlijk natuurlijk haar steentje bij aan het toneelstuk van de Survival of the Fittest!

Maar... jullie snappen het vast al... hier is de roep van de natuur inmiddels ook niet meer te negeren, en wil Werner nu toch écht zijn maag vullen! Hopelijk hebben jullie een klein beetje een in druk van de Galápagos, van de indrukwekkendheid van het geheel en van allerlei details in het bijzonder!!!

Moor Ekwadoor

Wánneer zeg je? Nee, dat klopt niet, toch??? Echt niet, we hebben zeker nog wel meer geschreven!
Nope, Galapagoseilanden, dat is écht het laatste verhaal op de site... Maar da´s een maand geleden... en weet je wel hoeveel we in die tijd hebben gedaan, hoeveel kilometers we hebben afgelegd??? We zitten nu alweer een week of 2 in Peru!!!
Dat wordt dan flink graven in gedeelde en individuele geheugens, dagboeken, kas- annex aantekenboekjes en fotocd´s om alles een beetje redelijk op volgorde te verwerken dus...

Goed, jullie zijn dus vast gewaarschuwd: de nu volgende weergave van onze vorderingen is ver na dato geschreven, terwijl we al lang en breed met andere dingen bezig  zijn, en dus staan we niet in voor een feitelijke juiste weergave, zijn we niet aanspreekbaar op positieve vertekeningen door het verstrijken van de tijd of weglaten van minder leuke zaken 

wink.gif

Eens even zoeken, welk aanknopingspunt ligt als eerste voor het oprapen... Galápagos, Quito, Werner die eten wil... Tsja, dat laatste is een zo hardnekkig terugkerend gegeven, daar is echt niets mee te beginnen! Of willen jullie daar graag een verslag van, de culinaire hoogtepunten van Werner´s wereldreis? Dan kan ik vertellen dat een lunch met tiramisu hem niet vreemd meer is inmiddels 

blink.gif


We hebben na terugkomst van de Galápagos eerst maar eens één en ander geregeld, zoals een broodnodige was laten draaien (overigens, dat blíjft een stresserige aangelegenheid; bijna alles wat je hebt aan kleding afgeven aan iemand, die je vriendelijk lachend met een gezicht als een vraagteken, of totaal ongeïnteresseerd aankijkt terwijl jij in je beste Spaans probeert te vertellen dat je kleding écht niet gekookt of op 95 graden gedroogd mag worden... en nee nee, die cloro en blanquedor laat die alsjeblieft ook achterwege!!!), fotokaartjes te laten branden, toiletartikelen en andere zaken aan te vullen, en niet te vergeten natuurlijk voorbereidingen treffen voor het vervolg, oftewel: waarheen willen we, en willen de bussen dat ook?

Wij willen richting zuiden, want daar ligt tenslotte Peru ook, en één van de weinige dingen die de komende maanden nog vastliggen zijn data in Cusco: een groots feest en een wandelpartijtje waarvoor we echt op tijd daar moeten zijn. Dat betekent dat we op 20 juni in Lima, Peru op het vliegtuig naar Cusco zullen moeten stappen en helaas geen schuifmogelijkheden meer hebben... Hmm, en dát is dus jammer bedenken we al lezend richting zuiden en zuidwest kust van Ecuador! 
Maar goed, niet getreurd, wie weet komen we gewoon ooit nog wel eens terug hier en pakken we hele andere delen van dit veelzijdige land. Wat? Zeggen we dat over elk land wat we tot nu toe bezocht hebben? Neuh, dat valt toch wel mee?? Alleen Mexico, Guatemala, Nicaragua... oké, er blijft dus altijd nog heel veel over wat je níet ziet, got your point! 

cool.gif

 Latacunga

We gooien er een tempoversnelling in en springen vol goede moed en zin in meer en anders dan Quito in een bus richting Latacunga. Een mooie rit van ongeveer tweeëneenhalf uur, waarin we nog eens naar de Cotopaxi mogen zwaaien terwijl we over de Panamericana zoeven. In Latacunga is het enigszins een verrassing waar we nu eigenlijk uit de bus zijn gezet. Was deze straat wel het busstation waar de Lonely het over had?? Gelukkig is dit echt een leuk klein durp, waar we waarschijnlijk zelfs zonder plattegrondje nog wel zonder te verdwalen het plaza hadden kunnen vinden (of eigenlijk, éérder zonder te verdwalen, want nu zijn we juist eerst de verkeerde kant op gegaan aangezien we ons vertrekpunt verkeerd hadden gelokaliseerd) en dáár ligt het hotel dat we voor ogen hadden. 
Nu heb je hotels, en hotels, én je blijkt nog een categorie ´kom in mijn huisje´hotels te hebben! De dame die dit hotel runt blijkt veel spraakwater te hebben, van het spaanse soort dan wel, wat met name bij binnenkomst (Koffie? Echt niet? Jawel toch zeker!) en tijdens de ontbijtjes (die we nuttigen in haar eigen keuken vlakbij haar woonkamer...) rijkelijk vloeit. Werner is blij dat hij zich regelmatig kan beroepen op ¨solo hablo un poco poco poco Español¨, en ik knik me een eind in de rondte en probeer af en toe een zinvolle of afrondende bijdrage te leveren. 
Het is veel, maar zeker wél boeiend om haar zo te horen babbelen over haar bevindingen in haar eigen land, waarvan we ons afvragen of ze er eigenlijk wel wil wonen... jawel hoor, het is hier zooo mooi, er is hier zooo veel fruit en groente en natuur en en en 

smile.gif

 Zo horen we bijvoorbeeld van de willekeur aan wetten en veranderingen daarin, bijvoorbeeld qua vergunningen om een eigen zaak te hebben, de bewaarplicht van allerlei soorten documenten (een jaar of 15, tenzij de regering dat stante pede verandert en het aan jou is om die brieven en getekende nota´s van daarvoor  te overleggen... en kijk, daar komt de megagrote kartonnen doos te voorschijn waar de laatste jaren in opgeborgen zijn!), de omkoopbaarheid van werkelijk iedereen in welke functie dan ook, en de macht van de werknemers... Dat laatste is ons niet helemaal duidelijk geworden, maar blijkbaar zijn werknemers momenteel bij wet beter beschermd dan werkgevers, waardoor je als werkgever zeer eenvoudig nog enkele jaren salaris doorbetalen mag als iemand bij je opstapt om door te wandelen naar een advocaat (die inderdaad wel overal in Ecuador met bosjes uit de grond schieten, dát was ons al wel opgevallen!) 
Verder kunnen allerlei leveranciers van belangrijke diensten (water, elektriciteit, telefoon) zonder opgaaf van reden met onmiddelijke ingang het te betalen bedrag veranderen. Facturen hoeven ze daar niet voor te overleggen, de klant is géén koning maar alleen verplicht te betalen, óf wordt afgesloten! Een dag of wat later lezen we in de krant dat hier inmiddels een wetsvoorstel voor ligt, dat er toch mínstens een factuur moet komen, en anders hoeft de klant de verhoging niet te betalen... vooruitgang ofzo 

blink.gif

 Verrassende dingen, die we niet gezocht hadden achter een ´buitenkant´ die toch socialer overkomt dan de ´binnenkant´ wellicht is, al realiseren we ons wel dat we een eenzijdig verhaal hiervoor als referentiekader gebruiken, en de kranten vast ook niet allemaal even objectief berichten.

In Latacunga komen we er achter dat in minder toeristische omgevingen het principe van de zondagsrust (volgens onze hosteleres de weigering op zondag te werken) een groter goed is... oftewel, we hebben voor het eten de volgende keuzeopties: de mercado (oftewel markt, waar in allerlei kraampjes de kippe- en koeiepoten in de verschillende soepjes drijven), de pizzeria aan het plein of de chifa... de Chinees, iets waar ik tot nu toe steeds nee heb kunnen zeggen maar helaas, ik moet er hier aan geloven. 
Nou zou je denken dat ´de Chinees´ een internationaal behoorlijk vaststaand concept is, aangezien je ze overal tegenkomt en het uiterlijk zeer veel overeenkomsten vertoont. Vergeet dat dus maar, want hoe we ook zoeken, de babipangang en de nasi of bami zijn met geen mogelijkheid te herleiden uit omschrijvingen of mondelinge danwel handen-en-voeten-uitleg. Werner speelt op safe en wijst een van de weinige plaatjes aan, ik hoop dat ik krijg wat ik denk: kleine loempiaatjes met een sausje. 
Eerlijkheid gebied te zeggen dat het vervolg mij was ontschoten, maar het externe geheugen naast mij geeft aan dat het geserveerde redelijk overeenkwam met het bestelde, alleen... dat sausje bij de loempia´s... Naast dat sausje, had ik namelijk een chinese thee besteld. Wat krijg ik geserveerd? Loempiaatjes, en een prachtig glaasje annex kopje met een doorzichtig, warm, zoetig dun goedje, waar een theelepeltje bij ligt... Is dit nu het sausje, of is dit nu de thee??? vraag ik me af terwijl ik de eerste loempia gedipt en wel in mijn mond stop 

ohmy.gif

 Het kon echt voor beiden doorgaan, maar gelukkig werd de twijfel een paar lachwekkende minuten later opgelost door het arriveren van een zeer herkenbaar mokje thee!

Afijn, de eigenlijke reden om een stop in te lassen in dit durp op weg naar het zuiden, was een tripje naar Lago Quilotoa, een kratermeer op grote hoogte. We boeken een lekkere luxe tweepersoons tour (omdat er nou eenmaal niet veel mensen rondlopen hier die willen touren blijkbaar) bij een klein gezinsbureautje en worden in een hobbelende jeep langs een paar mooie indigenaplaatsjes naar onze bestemming gereden. De hele route was overigens echt enorm mooi, heuvel- en bergachtig als de omgeving daar is kijk je op en neer naar geweldige lappendekens in zo veel kleurschakeringen groen, geelachtig, bruin... en niks rechttoerechtaan akkers, nee hoor, net wat de berg past, zó ziet het er dan uit! 
Onderweg maken we nog een shoppingstop bij een gemeenschap die bekend staat om de fraaie manier van schilderen (en kopen we toch maar eens iets voor ´later´, thuis aan de muur), zijn we getuige van een bandenwissel en mogen we even vrij wandelen terwijl onze gids ergens een nieuwe reserveband ritselt (waar ik wel blij mee was, want ik zag ons natuurlijk al ergens stranden met een tweede lekke band... en ik kan je vertellen dat er zeeer weinig leven was zo onderweg!) 
Aangekomen bij het befaamde lago Quilotoa werden we meteen belaagd door souvenirverkoopsters en mensen die ons een paard wilden aansmeren... Gelukkig werden we begeleid door een indigenagids die ook spaans en een half woordje engels sprak, en ging er één paard mee naar de diepte om mij later weer naar boven te helpen. Lui? Vast, maar zo in die afgrond kijkend, wetend dat we nou ook weer niet de hele dag de tijd kregen voor deze afdaling en klim, mijn plattelandsbenen kennend leek het mij die paar centjes en reputatie wel waard 

laugh.gif

 Werner uiteraard niet, die zou stoer alles op eigen kracht doen! 
Naar beneden was prachtig, heel apart om je te realiseren dat je een krater in loopt waar dus ooit, heel lang geleden, de vuurmassa in borrelde en de lava uit spoot! Maar, wel degelijk een aardig stijle en ´stevige´ afdaling, waar rotsen, stenen en zand niet echt voor een hele stabiele ondergrond zorgden. Lekker wat gegeten aan de waterkant, tot onze vriend met het paard kwam aanwandelen om aan de terugweg te beginnen... Oh ja, die moesten we nog... en oh ja, had ik ooooit al eens op een paard gezeten??? En waarom krijg ik geen stijgbeugels enzo??? Goed, er lag wel iets wat op een zadel leek op mijn beessie, en een touw om zijn hoofd zou best wel eens bedoeld kunnen zijn om richting en sturing mee te geven... maar, weet zij dat ook?? Laten we hier maar volstaan met de samenvatting dat zowel Werner op zijn eigen voetjes, als ik op de vier benen van mijn paard hard hebben gewerkt om boven te komen 

wink.gif

 (en nee, ik had géén spierpijn de volgende dag, en kon gewoon lopen! En ja, Werner heeft het gered maar moest wel heel hard werken en was blij dat paardlief af en toe een graspol van dichtbij wou zien!)

Baños

Na deze 3 dagen bussen we een stukje verder door naar beneden, en komen we via Ambato een uurtje of 3 later aan in Baños, oftewel vertaald ´het toilet´ 

smile.gif

 Oh nee, zo heet het toilet hier dan wel overal, maar in dit geval is het plaatsje vernoemd naar de baden, een andere betekenis van ´baños´. Die baden, dáár wilde ik dus wel heeel graag in... warm water, uit de bergwand, vol mineraaltjes, in de openlucht... zeg maar een soort van saunagevoel, wat ik zo ondertussen toch wel een beetje mis! En verder waren er de relatief eenvoudige (volgens omschrijvingen dan he) trails door valleitjes en over bergruggetjes die onze aandacht trokken, maar toch vooral de aanrader om een mountainbiketocht te maken richting jungle!

We zaten dus vol actie-energie en na het regelen van een hotelletje aan de rand van dit (weer erg toeristische, dus volop eetgelegenheid!) bergdorpje gingen we op pad voor meer info en een verkenningsrondje... wat na een minuut of 5 gestaakt werd wegens grote noodzaak tot schuilplaats vanwege de regen die met bakken uit de hemel kwam zetten 

sad.gif


Bij wat minder druppels de draad weer opgepakt, om zo heen en weer te blijven gaan tussen wandelen in het dorp, winkeltjes inschieten om geïnteresseerd rond te kijken (regent ´t nog zo hard?), koffie te drinken en vooruit, omdat we nu écht wel zielig zijn kan er ook wel een gebakje van af!

Jammergenoeg bleef dit het verhaal van de dagen die volgden. We hebben een enkele (halve) dag droog en mooi weer gehad, die we dan ook gretig hebben aangegrepen om op stevig ondergrond wat in de omgeving te wandelen, oftewel over een (niet veel gebruikte) semiverharde weg, en niet zoals we zo graag wilden die mooie zandpaadjes op tegen die bergen... Want daar, eenmaal bovenaangekomen zouden we beloond zijn geworden met een prachtig uitzicht op de Turunghua... een nog steeds actieve, rokende vulkaan, waarvoor dagelijks een rapportje wordt uitgegeven over trillingen en rommelende geluiden (die geen enkele aanleiding geven de laatste maanden tot angst, beven of evacuatieacties overigens!) Maar je snapt het, het uitzicht zou er niet zijn vanwege de bewolkte luchten, en de paadjes werden ons sterk afgeraden door zowel ons verstand als dat van locals, omdat ze door de stevige regenval nou niet echt makkelijk begaanbaar zouden zijn... of eigenlijk gewoon dom als we daar op zouden vertrekken!
 

Eén van de halve droge dagen hebben we benut om een stuk met de bus te ´doen´ wat we anders gemountainbiked zouden hebben. Jammer, erg jammer dat daar het weer niet geschikt voor was! Want langs deze route liggen prachtige watervallen, en heel veel mooie wandelroutes. We zijn niet ver gegaan, zo´n 10 kilometer ofzo, maar zelfs op dat stukje zie je de omgeving, de begroeiing al veranderen. We zijn uitgestapt op een punt waar een mooie route begon, en hebben een eind omhoog geklauterd langs een druk stromende rivier met kleine en grote versnellingen en valletjes... tot het pad ophield, omdat de waterstroom daar op dat moment echt té groot was om te proberen daar doorheen te stappen op weg naar het vervolgpad 

sad.gif

 Terugwandelend langs de busroute en op zijpaden kwamen we in een dorpje aan waar de grootste waterval van het gebied te vinden is. Terwijl we net de tuinen die ergens langs die rivier liggen wilden gaan bekijken, kregen we werkelijk de grootste stortbui ooit over ons heen! Gelukkig stond er onder een kleine overkapping een vrouwtje met een sieradenkraampje en mochten we daar schuilen... je snapt het, geen smoes te vergezocht om nog maar weer eens een armbandje of 3 te kopen!

Na vier dagen hopen, weersverwachtingen checken, eten en drinken hebben we de knoop maar doorgehakt; voor ons geen warme baden maar koude showers in Baños dussuh... ooit, in warmer tijden zien ze ons daar misschien nog wel eens terug 

biggrin.gif

En route uitzichten, een doel apart

Het volgende stukje bussen hebben we speciaal gedaan voor de beloofde uitzichten, en dus niet voor een (eind)bestemming an sich. Van Baños naar Riobamba, via Guaranda... wauw, wat was dat mooi!!!

Deze route slingert zich door berglandschappen, om langzaamaan steeds dichter bij het begeerde ´hoofduitzicht´ te komen: de Chimborazo vulkaan! Op dit punt begint de verstreken tijd de feitelijkheden te beïnvloeden, want of dit nou de hoogste, de grootste, mooiste vulkaan heet te zijn weet ik niet zeker meer... maar in onze ogen was ie in elk geval ontzettend indrukwekkend! 
Het landschap er naar toe verandert van groen, lappendekentjes met kleine dorpjes en werkende mensen naar woestijnachtig, grijs-bruin, bijna geen begroeiing, een enkel hutje in de wand ingewerkt tegen de weer en wind... en tegen de achtergrond zie je steeds een stukje meer, dichterbij, grootser van die machtige besneeuwde flanken en top van Chimbo. 
En gelukkig hadden we deze keer echt mazzel, géén wolken, dus een prachtig onbelemmerd uitzicht van (verspreid over 2 dagen) bijna een 360graden kijk op deze reus!

Gelukkig voor jullie is het lastig om dit uitgebreid in woorden onder te brengen, dus laten we het bij deze korte vermelding en als het goed is heeft Werner inmiddels ook wat foto´s op de site geplaatst hiervan.

Guaranda (klein) en Riobamba (groot)  zelf zijn leuke plaatsjes, niet heel bijzonder maar juist wel prettig om rond te wandelen in een normaal dagelijks leven, waar mensen nog verbaasd lijken te zijn over de aanwezigheid van toeristen. Dat geldt dan wel het meest voor Guaranda, want in Riobamba kennen ze dat begrip wel, aangezien daar de door sommige erg begeerde treinrit begint naar de ´Duivelsneus´. Deze rit is een van de laatste stukjes werkende spoorlijn van een ooit heel mooi lang traject van boven naar beneden in Ecuador. Helaas hebben aardverschuivingen en andere (natuur)zaken ervoor gezorgd dat er weinig meer van het traject begaanbaar is, behalve dus dit stuk. De ´attractie´ hiervan zat voor de meeste mensen vooral in het rijden op het dak van de trein (waar overigens geen kabels lopen, hij rijdt op de rails als een soort bus) Sinds februari dit jaar is dat definitief verboden, en zo hoefden wij ons dus gelukkig niet te gaan bewijzen danwel uit te gaan komen voor ons lafhartige besluit dit écht niet te zullen doen 

cool.gif

Foto’s