Nicaragua

De nice Nicaīs in het warme westen

Deel 358 van īSuske en Wiske &... ī 

Nou, dát is in elk geval niet waar we aan denken bij īNicaraguaī! Hoewel... met name Leon scoort wel erg hoog op het plaatje-met-een-praatje-aspect, vanwege de vele mooie en statementmakende muurschilderingen.

We zijn inmiddels al een goeie week weg uit Nicaragua, en kunnen dus met een klein beetje afstand terugkijken op ons bijna 3 weken durende avontuur in dit mooie, relatief onbekende land.
Het laatste wat jullie van ons hoorden was dat we op het punt stonden via El Salvador naar Leon of Managua te bussen. Daīs dus gelukt, alleen werd het niet één van deze steden maar een klein dorpje wat meer in het midden-noordenwesten, namelijk Estelí. Want wat we onderweg al merkten en begrepen van de chauffeur, is dat de wegen in Nica niet overal even goed zijn, en we dus niet via Leon reden deze keer. Nou, dan is dit vast een prima alternatief, aangezien vanaf hier in elk geval bussen rijden in alle windstreken dus weg komen we er altijd 

Estelí, het dorp zelf én de (geschiedenis)verhalen in de reisgidsen maken meteen duidelijk wat er zo op de voorgrond ligt in Nicaragua van vandaag de dag: de strijd om democratie, gelijkheid, kansen voor iedere Nica, oftewel, de strijd van het Sandinisme voor het volk. Begonnen in het begin van de jaren 30 met Sandino die toen al de invloed van de Amerikanen wilde terugdringen en īzijnī volk wilde īreddenī, en uiteindelijk īuitgeknoktī eind jaren 70 in de Contra-oorlog. Of... is het nog niet eens helemaal uitgeknokt? Daniel Ortega, toentertijd al een kopstuk van de FSLN is nu weer president, en voor wat wij ervan begrepen hebben, is niet iedereen hier onverdeeld gelukkig mee. 
Amerika tegen het communisme, het communisme voor het volk, het volk voor én tegen het gedachtengoed en gedrag van de FSLN... een ingewikkeld verleden en heden wat je overal in Nicaragua op één of andere manier wel tegenkomt, aangezien de meeste Nicaīs er graag en veel (met elkaar, maar waar mogelijk ook met anderen) over praten. 
 

Het gebied rond Estelí is de plek waar Sandino & de zijnen voor het eerst verzet boden aan luchtbombardementen, het dorp zelf barst van de muurschilderingen van dit soort heroïsche werkelijkheden en verhalen, de mensen kijken er trots en wat terughoudend uit hun ogen, kortom, je voelt eigenlijk wel dat je niet zomaar ergens bent binnengewandeld. We hebben er ons niet hier door laten houden, al inspireerde het ons wel om genoemde historische en politieke achtergronden eens wat beter te lezen in Lonely en Footprint. En wat ook meespeelt:  zelfs voor ons is het begrip īSandinistenī iets wat we īkennenī uit onze jeugd, het is een recente īgeschiedenisī waarvan we eigenlijk niets wisten maar vooral het gevoel hadden dat īzijī toch de fouten waren geweest???? 
Verderop, in Leon,  zijn we een soort īmuseumī binnengewandeld waar fotoīs tentoongesteld worden van gesneuvelden voor het Sandinistische streven in Leon, en dan zie je dus gewoon de kenmerken van eind jaren 70, begin jaren 80 terug in kleding en haarstijlen... en dan komt het érg dichtbij! Heel apart om zo de historie tegen te komen in een leven van alledag, zo op de voorgrond kennen we dat niet in ons veilige kikkerlandje!
En die Amerikanen... die overal en altijd ergens op de voor- of achtergrond in de MiddenAmerikaanse (recente) geschiedenis een behoorlijk bepalende rol lijken te spelen... ook dat zet aan het denken, je hoort en leest zoveel hier waarvan je denkt "hmm, waarom herken ik dat nu nog zo in de verhalen van noem eens wat, Irak, Iran...?!?"
De īwaarheidī en de echte drijfveren liggen ongetwijfeld ook hier in Nicaragua, toen en nu, ergens in het midden!
 

De volgende dag zijn we dus doorgereisd naar Leon (in het zuidwesten) in een prachtige chickenbus. Er is een duidelijk verschil in ībuscultuurī tussen Guatemala en Nicaragua, want hier in Nica voelt het een stuk veiliger en prettiger om in te stappen en te blijven zitten tot het eindpunt 

 Chauffeur, caller en hulpjes zijn beduidend rustiger, maken grapjes met elkaar en de passagiers en hebben oog voor alles, ínclusief het verkeer en de weg gelukkig! Want dat laatste is in Nica dan weer een stuk minder oké helaas... het positieve is dat we onderweg veel werkzaamheden tegenkwamen. Het negatieve is dat we daardoor regelmatig ineens op een soort van ruiter- of fietspad een paar meter lager gelegen náást de origenele weg reden. En negatief, eigenlijk was dát nog een redelijk alternatief, aangezien de andere delen van de rit gingen over stukjes asfalt tussen de megakuilen en kraters... Billen vol eelt, een hoofd vol bulten en schrale plekken van het zweten kwamen we beduidend later dan bedoeld aan in Leon. Daar hebben we ons eerst maar eens overgegeven aan de luxe van een prachtig hostel in koloniale stijl met een heerlijke, koude douche!

Leon is een studentenstad en een stad waar veel levendigheid te vinden is. Een stad die duidelijk nog de littekens laat zien van de diverse gevoerde strijden, compleet met kogelgaten in huizen en ruïnes vlakbij het centrum. Maar ook een stad die de pracht van de koloniale tijd niet kan en wil verhullen. Een stad waar op het mooie Parque Central (zoals in Nica het stadsplein genoemd wordt) jong en oud, arm en rijk, straatkinderen en diplomaten, studenten en straatvegers volledig natuurlijk lijken samen te gaan met elkaar, zonder zichtbare afgunst of afkeer, zonder de īlelijkeī kanten weg te willen poetsen lijkt het wel. Het blijft apart om de verschillen in materiële rijkdom  zo als een īnormaalī gegeven tegen te komen...

We hebben vooral veel gewandeld in Leon, veel rondgekeken en genoten.  Zoals gezegd kom je dan veel mooie muurschilderingen tegen, waarin op politiek wordt teruggeblikt, waar de geschiedenis in vogelvlucht prachtig wordt uitgebeeld, mensen hun mening en gevoel weergeven op een mooie manier. Heel anders dan de grafitispuitwerken zeg maar. Misschien een idee voor een uitwisselingsproject?
Er zijn veel mooie monumenten, kerken en musea in Leon te vinden. We hebben ons met name in één van de musea vergaapt aan prachtige eigentijdse kunst uit Nicaragua, maar ook andere Midden Amerikaanse landen. De kunstwerken zelf (hoofdzakelijk schilderijen, maar ook een aantal prachtige beeldende kunstwerken) zijn erg mooi, maar het gebouw en de omgeving zijn ook nog eens heel mooi en goed benut waardoor alles elkaar versterkt. Helaas, de naam staat in het nietvergetenboekje dat ik nu natuurlijk vergeten ben, dus voor degenen die hier ooit eens heen willen: vraag het tzt nog maar eens, want het is écht een aanrader!

Daarnaast kun je hier op het dak klimmen van een prachtige kathedraal, de grootste van Latijns Amerika. Dit zou je dus in Nederland echt never nooit niet op zoīn manier aantreffen... Je koopt een kaartje, er wordt je gevraagd of je alsjeblieft niet aan de klokken wilt hangen en niet op de koepels wilt lopen, en je kunt in je eentje, zonder enige vorm van toezicht naar boven! Schitterend uitzicht over Léon, maar ook het zicht op een kathedraal zo van bovenaf is heel maf om mee te maken. Ons volgende doel is de Sint Jan vanuit deze optiek bewonderen 

Een behoorlijk bizarre, maar zeer treffende ītentoonstellingī vonden we in het īCasa de las leyendas y mythosī, althans, zo uit het blote bolletje heette het zo. Dit is een combinatie van levensgrote poppen, een beetje ā la carnaval uitziend, die verschillende legendes uitbeelden die typisch Nicaraguaans zijn. Kleurrijk, van vrolijk tot griezelig, erg verhalend in elk geval. Dit alles is dan tentoongesteld in kamertjes van... een gebouw dat gediend heeft als psychiatrische kliniek cq dekmantel voor een gruwelgevangenis! 
Deze andere īpraktijkenī die net zo hard onderdeel zijn van het Nica-erfgoed, zijn in een soort houtskoolschetsen getekend op de witte muren achter deze legendes...  Heel luguber, de gruweldaden worden echt goed weergegeven zeg maar! 
Het geeft heel īmooiī weer hoe verschillend diverse kanten van een cultuur kunnen zijn, wat er allemaal meespeelt in de huidige maatschappij en hoe die gegroeid is tot wat ie nu is.

Een uitstapje naar Léon Viejo, oftewel īhet oude Léonī is ook wel het vermelden waard. Léon is lang geleden door een vulkaanuitbarsting verwoest, en vervolgens is de stad verhuisd naar beter gelegen gebied (buiten het bereik van de boosdoener zeg maar) Er is heel lang gespeculeerd over de precieze plek waar het oude Léon nu te vinden zou moeten zijn, en dat is dus inmiddels bekend. Je loopt door een soort Pompeï, althans, dat gevoel bekruipt je doordat je de geschiedenis kent. Want echt voorstellen dat hier mensen woonden en dus omkwamen in de lavastromen blijft moeilijk, hoewel de brandende zon haar best deed ons het hitte-aspect te laten beleven 

Hoe mooi en fijn aanvoelend deze stad ook was, er hangt ook een waas van īgrauwheidī over de herinneringen heen. Al schrijvend valt me dat op, en ik weet zo gauw even niet precies wat dat is. 
Grauw vanwege de nog zo op de voorgrond zijnde noodzaak om panden en parken op te knappen. Er is nog zoveel niet in oude luister hersteld, waardoor de kleuren en īafwerkingī(op de murals en grote kerken na) wat ontbreken. Deze kleuren zijn juist zo karakteristiek voor Midden Amerika, dus dat is even omschakelen. Hoewel er natuurlijk ook de nodige uitzonderingen zijn, zoals een prachtige gele kerk bijvoorbeeld wel laat zien!
Grauw misschien ook door die genoemde recente historie, die nog zo doorleeft in de Nicaīs van nu en de cultuur en ontwikkelingsmogelijkheden voor iedereen. Want hoewel we het niet letterlijk heel zichtbaar tegen zijn gekomen, is het wel voelbaar dat er ook een grauwere, hardere, armere kant is in Nicaragua en dus ook in Léon, waar het leven niet zo aangenaam en rijk qua cultuur en uitdrukkingsmogelijkheden is.
Maar de grauwheid zat ook deels in het weer en het seizoen... heet, heter, heetst, wachtend op regen en onweer, donkere wolken in de namiddag waar helaas níet die verfrissende bui regen uit viel! De bomen en struiken, straten en stoepen waren duidelijk net zo toe aan het wassende water als wij, maar helaas, we hebben het niet mee mogen maken.

Ometepe... oftewel het warme weer aan een meer

Want natuurlijk zijn we niet 3 weken in Léon blijven hangen! Isla de Ometepe riep ons, en hard ook, want van horen zeggen hadden we dat je daar in elk geval een verfrissend ´zeewindje´ tegen zou moeten kunnen komen... en daar waren we wel aan toe!

Stoere zeebonk Werner durft tegenwoordig al op een fraaie lancha de overtocht van een uur te maken... en dat mag echt een prestatie heten, want ruw was het water op sommige stukken absoluut, en een lancha is dan wel leuk en authentiek, maar of die nou bovendeks echt bedoeld zijn voor passagiervervoer vragen we ons nog wel een beetje af! Maar goed, een beetje training voor Antarctica kan natuurlijk geen kwaad 

Ometepe, een prachtig eiland dat voelt als 2-voor-de-prijs-van-1, omdat het bestaat uit twee vulkanen die met elkaar verbonden zijn door een strook ´laagland´. Beiden waren goed te zien vanaf ´ons´ plekje op dit eiland, grote dame Concepcion in het noorden, kleine oude zus Maderas in het zuiden. De jongste grote tante is de actieve, en zou beklimbaar zijn tot ongeveer 1000 meter hoogte... De kleinste is tot het topje te beklimmen en al sinds 1100 niet meer sputterend. De krater is een meertje, waar je dan wel weer een flinke afdaling voor moet maken. Het zou de moeite waard kunnen zijn, weer eens wat anders, denken we in eerste instantie nog... een paar dagen later zijn we overtuigd, na hier wat naar gekeken te hebben en her en der vanuit een bus of een wandelingetje een ander standpunt in geprobeerd te hebben: nope, niks voor ons, nu zeker niet, met deze inmense hitte!

Want dat briesje was er inderdaad wel, dat klopt. Maar dat was dan ook wel héél hard welkom, met een zon die genadeloos brandde de hele dag door, en temperaturen van zo´n 37 graden... 
Het meer leende zich aan onze kant niet echt voor zwempartijen. Gedegen observaties, zowel vanaf gepaste afstand  (het balkon met schommelstoel) als een nadere inspectie (vanuit dichterbij gelegen hangmat) lieten een divers gebruik zien van deze kant van het meer. Dierenrijk en huishoudelijk leven mengden zich eenvoudig door elkaar, koeien waden door het water, drinkend en uitwerpend wat hen dwars zat, de was werd gebroederlijk gedaan, op dezelfde plek waar ´s avonds de visser zijn vangst schoonmaakte... En toen het water in ons hospedaje het niet deed, namen de schoonmaaksters hun emmertjes gewoon mee naar de waterkant. Oftewel, wij zeurpieten hebben ons er niet in gewaagd.
Wel hebben we een wandel- cq bustocht ondernomen naar een prachtige (heldere) laguna verderop op het eiland. Dát was lekker fris! Een lekkere lunchsnack erbij dan maar? Laten we eens wat anders proberen, iets wat we nog niet kennen... hmm, dit is wel heel taai... En achteraf blijkt dat de één van Nica´s specialiteiten die niet op het wensenlijstje stond nu toch was uitgeprobeerd: chicharon, oftewel stukjes gebakken varkenshuid (met de haren nog zichtbaar...)  

Ometepe bestaat uit een paar kleine dorpjes, waar in wezen niet zo heel erg veel te doen of te beleven is. De natuur is mooi, de vogels talrijk en met heel veel verschillende deuntjes, de koeien, paarden, kippen en varkens kom je werkelijk overal tegen. De vulkanen zoals gezegd alom tegenwoordig, de mogelijkheden om wandeltochten te ondernemen, mountainbikes te huren en de bergen af te denderen, of paarden te huren om over het strand te rennen voor het oprapen. 
Maar om heel eerlijk te zijn, zijn we daar ´niet aan toe gekomen´...  We hadden een heerlijk hospedaje, met verschrikkelijke vriendelijke mensen die er werkten, een prima menukaart, lekkere drankjes en een aantal gasten die er ongeveer net zo lang zaten als wij, waar het leuk mee klikte... oftewel, we hebben ons een beetje gedragen als ´all inclusive´gasten, lekker de hele dag natje en droogje onder hetzelfde afdakje, ´s avonds afrekenen en af en toe nog een kampvuurtje met een lekker drankje... 
Dat lekkere drankje, dát is dan wel weer iets typisch Nicaraguaans trouwens! Tenminste, de manier waarop het te bestellen is danwel geserveerd wordt, want eigenlijk is het gewoon een uit de kluiten gewassen bacardi cola 

 Picture this: men bestelt per gewenste eenheid de rum (Flor de Cana, dat klinkt wel toch?)Gewenste eenheid? Nou, een shot, een kwart fles, halve fles, hele fles, of als je uit Canada komt zelfs een fles van een gallon ( ongeveer vier liter) Daarbij krijg je afhankelijk van de hoeveelheid al een bepaalde voorraad (flesjes) cola meegeleverd, al is bijbestellen over het algemeen een zeer goed advies! Een kom met mooie verse limoentjes, een privé-ijsemmer erbij en smullen maar. En dat voor idioot lage prijzen; zo´n combi met een halve liter rum kost zo ongeveer 4 euro! Gert, ideetje voor in Van Rijn misschien 

?

Oké, dit klinkt erger dan het was, maar dekt toch echt grotendeels de lading wel... We hebben genoten van het kletsen met medereizigers, maar zeker ook met de mensen die er werkten. We hebben af en toe een kleine wandeling gemaakt, een bus gepakt naar het andere deel (om er een museum te bezoeken... hmm, dát was toch wel wat anders dan ik me er bij voorgesteld had. Knullig, maar zeker goed bedoeld zeg maar) én een verschrikkelijke klim ondernomen voor een prachtige z0nsondergang. Die klim ging naar een uitkijkpunt genaamd ´mirador del diablo´, en echt, die diablo heb ik gevoeld! Het laatste stuk was zo stijl dat ik er bij ben gaan zitten, in de volle overtuiging dat de terugtoch onmogelijk zou zijn zonder onderuit te schuiven of voorover te vallen... Werner dacht daar anders over, en toen ik eenmaal een paar boze minuten op die duivel (nee niet  Werner 

) had zitten schelden heb ik het alsnog geprobeerd. En natuurlijk viel het mee, en heb ik het overleefd, en was het uitzicht prachtig... maar tóch was het veels te stijl!!!

Granada, goeie genade!!!

Want hier was de hitte pas écht op topniveau! Dachten we de afgelopen tijden dat we alle zweetklieren wel gevonden hadden, werden we er hier mee geconfronteerd dat dat dus absoluut niet het geval was! 
Ik heb altijd gedacht dat ik best goed tegen warmte kon, sterker nog, dat ik eigenlijk niet voor Nederland īgemaaktī was qua thermostaat. Dat is ook wel zo hoor, ik geniet van de warmte van de zon, en zweet liever een druppel extra dan dat het kippenvel voortdurend over mīn lijf schiet, maarre... zo rond de 39 ā 40 graden de hele dag door is misschien wat te veel van het goede! Vooral als het vochtige warmte is, die lekker blijft hangen waar je ook bent, want het wolkendek bereidt zich voor op die regenbui die toch écht eens moet gaan vallen in dit regenseizoen dat al 2 weken oud is...

Een koude douche is nog nooit zo lekker geweest, en eigenlijk niet eens meer koud te noemen, je warmde het water met je lijf gewoon echt op... alleen de hele dag onder de douche staan is nou ook weer niet echt je van het, dus hebben we toch maar wat gewandeld... rustig, héél rustig aan hebben we Granada wat verkend.
Het is absoluut een prachtige stad, die in een veel verder gevorderd stadium van īopknappenī is dan Léon (beide steden strijden al jaren, van oudsher al, om de aandacht en īmachtī al speelt dat laatste in de huidige tijd niet echt meer) Dat is vooral te wijten of te danken aan de lieden met commercieel inzicht en mogelijkheden, oftewel mensen met geld die zien dat er geld te verdienen is aan het toerisme. Op zich is dit niet op een storende manier aanwezig, het zijn zeker niet alleen de toeristische plekken en gebouwen die hier profijt van hebben. Maar je merkt het verschil wel, het voelt anders, minder authentiek als je op straat rondwandelt. De mensen hier zijn ook veel meer ingespeeld op toeristen, er lopen meer īverkopersī van vanalles rond en er wordt beduidend meer Engels gesproken (wat dan soms wel weer even prettig is, want die gekookte hersentjes produceren niet altijd meer het beter verstaanbare spaans)

Vanuit Granada hebben we een dagtocht ondernomen naar een zusterstad van Nijmegen, Masaya. 
Want als echte Nimwegenaar kun je natuurlijk niet zo dichtbij gezeten hebben en er niet geweest zijn, toch? 
Wat dat zusterschap nou eigenlijk precies inhoudt, dat was ons vantevoren eigenlijk niet echt duidelijk. Tsja, er worden projecten gedaan, uitwisselingen, er zijn mooie doelen op papier... maarre, hoe is dat nou in de praktijk, is het wel echt nodig, zijn er nou geen andere plekjes in Nicaragua bijvoorbeeld die dat harder nodig hebben? Want Masaya staat in de reiswereld bekend als dé plek in Nicaragua om je souvenirs te shoppen, in een goede, grote markt tegen acceptabele prijzen, zowel voor de koper áls voor de verkoper. Een stad die op een goede manier lijkt te profiteren van het toerisme dus...
Nou is het niet eenvoudig om in nog steeds niet vloeiend spaans hier meer over te weten te komen, dus dat was ook geen doel op zich. Wél vonden we het heel leuk om hier toch wat meer over te horen van een vrouw die in een museum werkte,  waar we onze namen en herkomst moesten opschrijven (dat is in Midden Amerika overigens vrij gewoon, dat ze bijhouden wie er geweest zijn op deze manier)
Ze zag dat we uit Nijmegen kwamen, en was verbaasd dat we dan niet īmet die anderenī rondliepen?  Er bleek dus een delegatie Nijmegenaren op bezoek te zijn, volgens haar īde alcaldíaī ofwel het gemeentebestuur, maar of dát nou echt helemaal klopt hebben we nog niet bevestigd gekregen. Zo raakten we toch aan de praat, en hoorden we van haar dat er onder andere een aantal projecten loopt voor kinderen waarvan moeders dan wel ouders door het werk wat ze moeten doen, niet genoeg tijd aan ze kunnen besteden. Deze kinderen worden opgevangen en krijgen te eten, in samenspraak met ouders als we het goed hebben begrepen.

De laatste dagen in Granada stonden in het teken van voorbereiden op onze overstap naar een nieuw continent, Zuid Amerika! Deze īvoorbereidingenī betekenden ook dat op de laatste dag de laatste losse cordobaīs  opgemaakt mochten worden, en waaraan kun je dat beter doen dan kleine souveniertjes als kettinkjes en armbandjes 

Al toeristuithangend kwam ik zo op een erg aansprekend project in de buurt van Granada, en wel het Esperanza-project. Zoals ook toen, is het op de valreep dat het īaan de ordeī komt, want mijn tijd hier achter de pc is echt al veel te lang geweest... Ik kan alleen vertellen dat de vrijwilliger die ik daar trof me raakte, de fotoīs me raakten, het idee van zorgen voor gezondheid, scholing voor de kinderen én moeders ondersteunen in het verdienen van eigen geld me erg aansprak... oftewel, ik had er heel graag meer tijd en aandacht aan besteed, maar heb het daar gelaten bij een donatie uit onze īafscheidspotī, van honderd dollar. Dat lijkt misschien niet zo veel, maar we willen graag meerdere projecten een steuntje in de rug geven, vandaar de keuze om het in delen uit te geven.

Kijk als je meer wilt weten, wat ik je écht kan aanraden, eens op de site: www.la-esperanza-granada.org
Als je op de beginpagina klikt op īWie zijn wijīdan kom je in het nederlandstalige deel van de site terecht. Fotoīs kun je bekijken onder de noemer īpicturesī. Enne, dank iedereen die hier dus iets aan bijdraagt op deze manier!

Nicaragua, zeker doen!

Nog heel even dan, ter afsluiting... al snelscrollend valt ons op dat de warmte, het toeristische gehalte en de geschiedenis misschien niet helemaal het positieve gevoel door laten klinken wat we zéker hebben bij ons bezoek aan Nicaragua, en het zou heel jammer zijn als je daardoor denkt "mwah, neuh, ik ga wel naar Costa Rica ofzo"  (Dat laatste zouden we je zeker niet aanraden, maar dat is dus alleen op basis van hearsay, anderen dus die er wel geweest zijn en niet bepaald vrolijk werden van de overdaad aan toerisme en invloed op het dagelijks leven van met name Amerikaanse grootgelduitgevers)

De Nica´s zijn echt hele vriendelijke mensen, die openstaan voor andere mensen en culturen en graag contact maken. Het is een heel divers land, want naast de ´hotspots´ die wij hebben aangedaan is er ook nog een aantrekkelijke Pacific Coast waar voor elke soort zeeaanbidder een passende plek en bezigheid te vinden is (surfersparadijs schijnt er zeker ook in ruime mate te zijn) 
Kunst en cultuur liggen er bijna voor het oprapen, óók hele mooie authentieke schildertechnieken bijvoorbeeld van het eiland Solentiname. En dan is er in het zuidoosten en oosten nog een heleboel te ontdekken...

Oftewel, bij twijfel altijd doen, alleen één tip... NIET in april/mei, waarin alles schreeuwt om de broodnodige eerste druppels regen van het regenseizoen na maanden droogte! En laat je niet afschrikken door ´regenseizoen´, want meer dan 2 maal daags een douchebui van een minuut of 20 schijnt het niet te zijn!

Tot later, vanuit Quito, Ecuador (waar het volop regent en koud is overigens 

)