Chili

Chili, een langgerekte landstrook, schurkend tegen de linkerkant van Argentinie... waar we heel graag rustig onze weg omhoog hadden 'gemaakt',  maar eerdere keuzes tijdens onze reis zorgen ervoor dat we... in tijdnood zitten 

Waarschijnlijk is het voor thuisblijvers en vakantiegangers erg moeilijk voor te stellen dat je met zo'n zee aan tijd als wij hebben uitgetrokken voor onze trip, toch nog in tijdnood kunt komen, maar geloof ons, het gebeurt, en niet alleen ons weten we inmiddels van andere reizigers!

Oke, het einde is nog niet in zicht, zo bont hebben we het nu ook weer niet gemaakt, maar we naderen hier in Chili het strakgeplande vlieggedeelte van onze reis. We hebben een aantal vluchten vast liggen waar we er toch echt geen van willen missen, en dus kunnen we niet anders dan zo rap als kan maken dat we vanuit Punta Arenas in het zuiden doorvliegen naar Santiago. Ach, misschien is het wel eenvoudiger om dan ook echt ' niks'  te zien dan 1 of 2 dingetjes er uit te moeten kiezen en je dus heel bewust te zijn van alles wat je nu niet kiest...

Wat we absoluut wel doen is naar Paaseiland gaan. Een ieniemienie eilandje zo'n vijfeneenhalf uur vliegen van Santiago verwijderd, linksaf de oceaan 'op' zeg maar. Overigens dankt dit eilandje haar naam aan het feit dat het ontdekt is door een Nederlandse zeevaarder, op of rond Pasen... geschiedenislessen in het wild wederom 

De eigenlijke benaming van dit prachtige stukje land is Rapa Nui, naar de mensen die er woonden en gelukkig nog steeds een belangrijk deel van de huidige bevolking uitmaken. Wel zijn het er sinds de komst van Europeanen en andere landrotten heel erg veel minder geworden, want ook hierheen werden natuurlijk de nodige onbekende ziektes, plantjes en dieren meegebracht die de bestaande balans aardig wisten te verstoren.
Nou waren de Rapa Nui's zelf ook al aardig op weg elkaar een kopje kleiner te maken, vooral doordat ze met teveel mensen op te weinig ruimte alles moesten zien te rooien, en dat werkte ook vroeger al niet al te best blijkbaar.

Paaseiland is vooral bekend door de statige statues die langs de hele kust te vinden zijn. En we kunnen het er alleen maar mee eens zijn, het is een erg indrukwekkend gezicht, al die megagrote beelden, handen langszij, slechts tot iets onder de romp ' aanwezig' maar dan al zo groot... 
Tijdens een rondtocht op het eiland met een geweldig bevlogen gids wijst hij ons op de grote en kleine aanwijzingen van eerdere bebouwing en beeldenplaatsen.
Een hoopje ronde stenen wijst op een altaar, want de beelden stonden altijd op een zorgvuldig gebouwde verhoging. Trouwens, ze stonden ook altijd met de rug naar de zee, landinwaarts kijkend. Een definitieve verklaring daarvoor is er nog steeds niet, maar de meesten zijn het er over eens dat dit te maken had met het waken over en kijken naar de bewegingen van de bewoners. En oh ja, misschien ook leuk om te weten wie die beelden nu eigenlijk zijn? De Rapa Nui geloven in de kracht en macht van voorouders, en eren hen dan ook in allerlei stadia van hun leven in de vorm van deze beelden.

Een ander kenmerkend onderdeel van hun cultuur, van hun levensovertuiging, is terug te vinden in het birdmanritueel. Hierbij gingen ieder jaar een aantal mannen (of voor de watjes, hun ' standins',  een soort van stuntman eigenlijk) zwemmend door de woeste zee op weg naar een groepje van 3 kleine rotseilandjes. Vooral het aan land komen schijnt een gevaar geweest te zijn, met water beukend tegen scherpe rotspunten, waar je dan als speelballetje in mee'beukt'...
De bedoeling hiervan was om op die rotsen te wachten tot je het allereerste ei van een bepaalde vogel wist te bemachtigen, en wat nog veel belangrijker was, te zorgen dat je wederom zwemmend naar een net zo rotsachtige terugkust, dat eitje helemaal heelhuids afleveren aan de priesters die dit alles vanaf hun Orongo-dorpje in het oog hielden. 
Deze competitie kon dagen tot weken duren, en had als doel om te bepalen wie er het komende jaar alles op het hele eiland voor het zeggen zou krijgen... een soort van presidentsverkiezingen zeg maar 

Dit 'dorpje', Orongo, is meer een heiligdom dan een dorp, waar priesters en andere 'waarzeggers' leefden in prachtige huizen die heel goed opgaan in de natuurlijke omgeving. Dit geheel ligt dan op de ongelofelijk indrukwekkende rand van een schitterend kratermeer met heel veel veelvormige rieteilandjes.

Hmm, helaas, de aantekeningen zijn al onderweg naar huis, en de tijd tussen toen en nu is dan wel niet lang maar wel erg intensief geweest... een goeie smoes om te zeggen: kijk en geniet, dat hebben wij ook gedaan op Easter Island