Indonesië: Jakarta, West Papoea en Sulawesi

Het eerste dat me opviel toen ik arriveerde in Jakarta was de gigantische smog. Het leek alsof er zware mist hing. Verder is óók Jakarta een typische Aziatische stad met veel verkeer, veel mensen, veel herrie en veel stank. Daarbij is het de meest voetgangersonvriendelijke stad die ik ooit gezien heb. Iedere weg lijkt hier een snelweg. Af en toe is er een gammele voetgangersbrug maar meestal moet je maar zien hoe je aan de overkant komt. En zonder lef en oogkleppen kom je never niet nooit niet aan de overkant. De enige reden dat ik hier ben is dan ook om zo snel mogelijk door te vliegen naar West Papoea. Helaas was ik met boeken van de vluchten niet al te scherp en daardoor alsnog veroordeeld om hier twee halve dag te blijven. Maar laat ik positief eindigen, het eten is hier écht geweldig!

Aangekomen in Sentani, West Papoea, was ik van plan om naar een uitkijkpunt op een berg te lopen. Tijdens de wandeling daar naar toe raakte ik in gesprek met een local. Die wilde me graag op zijn scooter naar het uitkijkpunt brengen wat ik best een goed idee vond. Tijdens de rit daar naar toe werden we echter tegengehouden bij een militair checkpoint. We mochten niet verder omdat we geen helmen op hadden en moesten terug om die te gaan halen. Aangezien niet iedere scooterrijder een helm heeft duurde het even voordat we er 2 gevonden hadden. Daarmee reden we weer richting onze bestemming. Helaas mochten we bij het checkpoint wéér niet verder. Nu omdat ik een vergunning nodig bleek te hebben. En die kreeg ik niet want er was een militaire schietoefening aan de gang. Blijkbaar was hij niet op het idee gekomen om dat er de eerste keer bij te vertellen. Hierop besloot mijn scooter-vriend om mij de omgeving van Sentani te laten zien. En vervolgens knalden we ruim 2 uur over de Sentanische wegen waar ik anders nooit gekomen was. Héél mooi en geweldig om mee te maken. En dat alleen omdat je met iemand aan de praat raakt.

Vanuit Sentani vloog ik naar Wamena (gelegen in het binnenland van West Papoea). Hier zou mijn driedaagse trekking met een 'kleine' groep starten (9 toeristen, 3 gidsen, 1 kok en 12 dragers). Nadat we elkaar ontmoetten begonnen we meteen aan onze trekking. Dag 1 en dag 3 waren vrij relaxed, makkelijk terrein, mooie wandeling met geweldige uitzichten. Dag 2 was echter de zwaarste trekkingsdag die ik ooit meegemaakt heb. Zowel de afdalingen als de klims waren lang, zéér stijl en verdomd glibberig. En alsof dat nog niet genoeg was had je aan ene kant de bergwand (voor het veilige gevoel) en aan de andere kant een diepe afgrond met een kolkende rivier. Het pad waarop we liepen was meestal niet breder dan 15 cm, lag bijna altijd schuin, zat vol gaten en kuilen en was zoals gezegd verdomd glibberig. Ik ben letterlijk op handen en voeten zowel naar boven als naar beneden gegaan en heb regelmatig gedacht "Als dit maar goed komt..."  Dat ik af toe toch nog foto's gemaakt heb heeft waarschijnlijk met vlagen van verstandsverbijstering te maken. En zoals zo vaak zei ik toch achteraf: wat was dit geweldig, dit had ik voor geen goud willen missen! Desondanks lijkt het me verstandig om me de volgende keer, vooraf, eens iets meer te verdiepen in de zwaarte van de trekking. Maar mezelf kennende ben ik dat tegen die tijd weer vergeten door het enthousiasme dat dan overheerst.

Nadat we terugkwamen van de trekking begon het jaarlijkse 3 daagse Baliem festival waar allerlei stammen uit geheel West Papoea lieten zien hoe mensen hier vroeger leefden. Dit moest het hoogtepunt van mijn reis worden en... dat werd het ook! Gekleed in traditionele kleding, dus mannen met koteka (peniskoker), voerden ze dansen uit, ze zongen en lieten zien hoe vroeger oorlog werd gevoerd met andere stammen (die oorlogen gingen overigens meestal over vrouwen). Wat ook prachtig was om te zien was dat deze uitvoeringen met zoveel energie, passie en plezier werden uitgevoerd. Alleen dat al was héél mooi om te zien. Ik vind het lastig om op papier te zetten hoe indrukwekkend dit festival was, maar ik denk dat de foto's en filmpjes wel laten zien wat ik bedoel. Overigens, mochten er nog mannen zijn die een keer een koteka willen dragen, ik heb er een gekocht dus wees welkom. Ze zijn er in allerlei maten en vormen en iedere stam heeft zijn eigen wijze van dragen. Aldus onze gids werd de grootste koteka tevens gebruikt om de lunch (varkensvlees en zoete aardappel) in te stoppen. Ik heb niet de indruk dat mijn honger daardoor aangewakkerd zou worden.

Maar voor wie het nog niet duidelijk was, West Papoea was écht geweldig en ik ben zeker van plan om daar nog een keer naar terug te gaan.

Na West Papua was het plan om door te gaan naar Lombok, vliegticket had ik al gekocht. De vernietigende aardbevingen zorgden ervoor dat ik mijn plan moest aanpassen. Daarop besloot ik naar Sulawesi te gaan, het noorden zou prachtig moeten zijn. Dat viel mij eigenlijk wat tegen.  Het is mooi maar niet echt geweldig. Maar misschien vergeleek ik het stiekem wel met West Papua, dat nog steeds indrukwekkend in mijn gedachten is. Niet helemaal eerlijk dus.

Aangekomen in het plaatsje Tomohon (berucht om zijn lokale markt waar je o.a. dode vleermuis, python, hond en zelfs kat kunt kopen) besloot ik een vulkaan te beklimmen. Sommige locals vonden dit niet zo'n goed plan, maar ik dacht dat dit een goed moment was om op mijn gevoel af te gaan, en dat zei "moet kunnen!". Onderweg naar de vulkaan kwam ik nog een lokale gids tegen die mijn gevoel bevestigde. Ik kreeg nog wat tips van hem en toen ging ik op pad. Het eerste stuk ging vrij goed, het was steil maar redelijk te doen. Toen kwam ik echter op een stuk met veel los zand, grint en rotsen. De hellingsgraad nam ook nog iets toe, waardoor omdraaien om van het uitzicht te genieten al een probleem werd. Op het moment dat ik ook constant mijn handen moest gebruiken en het af en toe écht gevaarlijker begon te worden dacht ik "misschien is dit toch niet zo'n goed idee...'". Aangezien ik alleen was zou ik een groot probleem hebben als er iets gebeurde. Dus besloot deze wijze man om terug te keren. Aangekomen in mijn Homestay vertelde ik het verhaal tegen de eigenaar. Vol verbazing keek hij me aan en zei dat de autoriteiten verboden hadden de vulkaan te beklimmen omdat het te gevaarlijk was. Oftewel, best een goede beslissing om terug te keren van deze (eigen)wijze man.

Na een paar dagen doorgebracht te hebben in Noord Sulawesi vloog ik naar Makassar om daar de nachtbus te nemen naar Rantepao. Nu behoren nachtbussen niet tot mijn favoriete  vervoermiddel (je ziet niks van de omgeving en slapen in een bus lukt me toch niet) maar tijd-technisch was dit gewoon de beste oplossing. Om 21.30 uur vertrokken we en nadat we nog enkele stops gemaakt hadden om mensen op te pikken, konden we om 23.00 echt aan de rit beginnen en gingen de lichten in de bus uit. Voor Ed en Willem Bever in de stoelen voor me was dit het signaal om volop te gaan snurken. Het duo was volledig op elkaar ingespeeld, want als de één ff stil was nam de ander het over.  Af en toe had ik het gevoel dat ze ook uit hun oren snurkten. Maar ze waren niet alleen. Links van hun zat Truus de Mier, die ook mee begon te doen. Haar gesnurk veranderde echter al snel in het geluid van Bor de Wolf. Toen Zoef de Haas naast me ook nog begon te snurken werd het tijd om mijn oordoppen in te doen en naar muziek te gaan luisteren. En nee mensen dit was geen fabeltje.

Rantepao ligt in de streek Tana Toraja. De Toraji, zoals de bevolking heet, zijn bekend om hun tradities die nog steeds in stand gehouden worden. De bekendste hiervan is de begrafenisceremonie. Zodra er iemand overlijdt wordt er een kleine ceremonie gehouden. Het lichaam van de overledene wordt echter niet begraven maar bewaard in de huiskamer totdat de tweede ceremonie volgt. Die kan bijna een jaar op zich laten wachten. Tijdens die ceremonie (die afhankelijk van het aantal aanwezigen 7 dagen kan duren) worden familie, vrienden, kennissen en dorpsgenoten uitgenodigd. Ook toeristen zijn van harte welkom. Het lijkt meer op een reünie dan een begrafenis. Iedere familie of kennissengroep die aanwezig is schenkt iets aan de familie van de overledene. Vaak is het een varken of een buffel dat dan tijdens de ceremonie geofferd wordt. Het geloof van de Toraji zegt dat de ziel van de dieren de meester moet volgen naar het nieuwe leven. Op de laatste dag wordt de kist met de overledene bijgezet in een familiegraf, in een grot of uitgehouwen rots geplaatst of de kist wordt opgehangen aan een rots. Tot 40 jaar geleden werden baby's jonger dan een half jaar, bijgezet in een speciale, holle boom.
Het bijwonen van een ceremonie was écht speciaal. Mensen behandelen je alsof je iemand van de familie bent. Je wordt uitgenodigd voor de lunch, men vertelt over zichzelf en natuurlijk wil men alles over jou weten. Het was een dag die ik niet snel zal vergeten.

Inmiddels ben ik aangekomen op Bali waar ik na ruim vijf maanden Dago weer zal zien. Zodra ze er is vliegen we samen naar Flores om de laatste drie weken van mijn reis gezamenlijk vakantie te vieren. 

Salami,

Werner