El Castillo

Ruim een uur stroomafwaarts van Boca de Sábalos ligt El Castillo. Een dorp met 1000 inwoners. Ook een dorp zonder auto's, scooters, fietsen en internet. Het is iets bekender dan Boca, vandaar dat hier maar liefst 25 toeristen rondliepen. Naturlijk heb ik ook hier aan en tour deelgenomen. Samen met drie Canadezen en een Fransman gingen we onder begeleiding van gids Juan naar het Reserva Biológica Indio-Maiz. Het overgrote deel van deze jungle is afgesloten voor publiek, het gedeelte dat is opengesteld wordt goed beschermd. Na een uurtje varen kwamen we aan bij het reservaat. Hier ontdekten we al vrij snel waarom we laarzen aan moesten trekken. Het 'pad' was grotendeels een grote modderpoel waar je af en toe tot aan je knieën inzakte. Maar niemand die zeurde, tenslotte waren we daar allemaal op vrijwillige basis.Juan was een zeer kundige gids die ons van alles uitlegde en vertelde. Op een gegeven moment ging hij echter te ver. Hij vond het nodig om een 'slangetje' van een cm of 50 te vangen met een stok. En toen kwam de uitleg. Dit 'slangetje' bleek het meest giftige slangetje van Nicaragua te zijn. Als je hierdoor gebeten werd had je 3 uur de tijd om in een ziekenhuis te komen. Lukte je dat niet dan was het afgelopen en ging je dood. Hij vertelde dat toen hij 14 was gebeten was door zo'n slang. Zijn geluk was dat slechts één tand hem beet en hij op tijd in het ziekenhuis was. Desondanks moest hij een hele maand in het ziekenhuis blijven om te herstellen. Toen hij zijn verhaal verteld had liet hij de tandjes van het lieve slangetje nog even zien. Je snapt dat na dit verhaal en het zien van de tandjes, de vogels even niet meer belangrijk waren maar dat onze blik hoofdzakelijk op de grond was gericht. Uiteindelijk hebben we het zonder slangenbeten overleefd en hadden we een geweldige dag.

Een ritje op een paard stond ook op het programma. Ik had al zoveel  verhalen gehoord van oud-collega's en vrienden dat ik vond dat ik er maar eens op moest klimmen. Na een korte cursus over hoe ik zo'n beest aan- en uitzet, linksaf of rechtsaf laat slaan, en hoe ik moet zitten als ik bergop of bergaf ga, besteeg ik als een volleerde cowboy mijn 'horse' en gingen we op pad. We is in dit geval een gids, een tolk (de gids sprak alleen Spaans en de tolk wilde haar Engels oefenen) en ik dus. En ik moet zeggen het liep op rolletjes. Mijn 'horse' deed precies wat ik um opdraagde. We gingen door riviertjes, modderpoelen, gingen bergop en bergaf en het ging allemaal perfect. Zo goed zelfs dat de gids begon te twijfelen aan het feit dat ik gezegd had dat het pas mijn tweede keer op een 'horse' was. Zelf bedacht ik dat paardrijden eigenlijk makkelijker is dan reizen met het openbaar vervoer in centraal Amerika. Ik snap dat sommige mensen hier anders over denken dus reacties zijn altijd welkom. Na een uur of 3 vond de gids het mooi geweest en brachten we onze 'horses' terug naar de stal. En ik was een mooie ervaring rijker. Pa, heb je nog plaats in de bongerd?

Hasta luego!

Werner