Zuid Afrika, Namibië, Botswana en Zimbabwe

De minst vermoeiende optie om vanuit Panama City in Kaapstad te komen is te vliegen via ... Amsterdam. Dit betekent wel dat je op Schiphol 22 uur te besteden hebt want de vluchten zijn niet op elkaar aangesloten. Om die tijd door te komen had ik een hotel in de buurt geboekt. Niet geheel onverwacht werd ik op Schiphol opgewacht door een bekende uit Nijmegen. En dat was een héél fijn moment! Na de dag samen doorgebracht te hebben namen we de volgende dag wederom afscheid van elkaar en vertrok de één naar Nijmegen en de ander naar Kaapstad.

Ik was bewust eerder naar Kaapstad vertrokken omdat ik persé een bezoek aan Robbeneiland wilde brengen, het eiland waar Nelson Mandela ruim 20 jaar gevangen had gezeten. En daar heb ik geen spijt van gekregen. Na een uurtje varen kom je aan op het kleine eiland. Allereerst ga je met een bus het eiland rond. Daarna volgt een rondleiding in de gevangenis. En met name dat laatste was zeer indrukwekkend. Niet alleen door de verhalen die je te horen krijgt en de plekken die je te zien krijgt, maar ook door het feit dat dit verteld wordt door een ex gevangene van het eiland. Deze man zat in dezelfde periode gevangen als Mandela en ook bij hem ging het om zijn politieke opvattingen. Hij vertelde over de straffen die er werden uitgedeeld, over het feit dat men geen kranten mocht lezen, geen tv mocht kijken, geen radio mocht luisteren, dat de brieven die men kreeg eerst gelezen werden door een soort censuur commissie, dat er gaten in de brieven werden gemaakt zodat men niet alles kon lezen, het boek dat Mandela in het geheim aan het schrijven was, etc. Het was een nachtmerrie en toch bleef men positief. Dat was namelijk de enige manier om deze hel te overleven.

Een paar dagen later stond de georganiseerde reis van Kaapstad naar Nairobi gepland. Het eerste gedeelte van die reis gaat naar Victoria Falls. De groep voor dit gedeelte bestond uit 22 reizigers en 3 begeleiders (een chauffeur, een gids die tevens kok is, en een assistent gids) In totaal 11 verschillende nationaliteiten waaronder een 65 jarige Amerikaan die al 130 landen bezocht heeft (dus ma ...) Nadat we nog wat formulieren met kleine lettertjes ondertekend hadden gingen we met de truck ons avontuur tegemoet. Aangezien we hoofdzakelijk in tenten slapen kregen we aan het einde van de eerste dag uitleg over hoe we die dingen moesten opbouwen en afbreken. Nou maakte ik me over dat laatste geen zorgen, dingen afbreken lukt me vrij makkelijk. Maar gezien mijn technische kennis was ik over het opbouwen best wel huiverig. Helemaal gezien het feit dat ik een tent voor mezelf had en dus alles alleen moest doen. Maar gelukkig had ik mezelf onderschat en lukte het zelfs mij om de tent op te bouwen.
Nu is het niet alleen een kwestie van een tent opbouwen. Nee, om te slapen in zo'n ding heb je weer andere kwaliteiten en materialen nodig. Nu wist ik dat het winter was in Afrika. Maar ik dacht dat een winter daar niet veel voorstelde. En dat had ik dus mis. Op een paar nachten na lag de temperatuur 's nachts een paar graden boven het vriespunt. En dat is best koud in zo'n tentje. Mijn lichaam en slaapzak waren daar niet op berekend. Maar gelukkig werkte mijn creatieve hersencel nog en met behulp van een lakenzak, handdoek en fleece heb ik de gevoelstemperatuur toch nog iets kunnen laten stijgen waardoor ik de meeste nachten zelfs geslapen heb.

Zoals eerder vermeld in andere verhalen gebeurt er altijd wel iets zodra ik in de buurt van de douane kom. Zo ook nu weer. Deze keer bij de grens tussen Zuid Afrika en Namibië. Gelukkig betrof het deze keer niet mezelf maar Matt, de assistent gids. Hij had netjes zijn paspoort afgegeven aan de douane en stond ondertussen te kletsen met iemand anders. Het checken van zijn paspoort duurde langer dan die van ons omdat ook zijn werkvergunning gecheckt moest worden. Na een tijdje kreeg hij zijn paspoort terug, althans dat dacht hij. Het paspoort dat hij terug kreeg bleek namelijk van iemand anders te zijn... En zijn paspoort was aan die 'iemand anders' gegeven die inmiddels verdwenen was. Kortom, paniek alom. Na een zoektocht door de schuldige douanier zelf bleek dat die 'iemand anders' toch nog ergens in de buurt was en gelukkig niet al met de noorderzon verdwenen was. Nadat de paspoorten geruild waren reden we met een kleine vertraging Namibië in.

Één van de hoogtepunten van Namibië is de Namib-Naukluft Park. Een park dat groter is dan Nederland en bestaat hoofdzakelijk uit een grillige woestijn, oranje zandduinen en heuvels gevormd door de wind. Een prachtig landschap dat constant verandert. Je verveelt je geen moment als je hier doorheen rijdt. Met grote regelmaat kom je wild tegen zoals springbokken, struisvogels, kudu's, vossen, giraffes, jakhalzen, etc. Op een van de dagen dat we hier waren gingen we 's ochtends om vijf uur naar Duin 45, een 120 meter hoge zandduin, om vanaf daar de zonsopkomst te bekijken (de duin heet zo omdat het de 45e duin in een lange rij van duinen is) Ik voelde me goed die ochtend dus alle reden om in een straf tempo met de kopgroep mee omhoog te gaan. En dat ging in het begin best goed. Vrij snel hadden we een behoorlijk gat geslagen met het peloton. Helaas naar een minuut of 2 begonnen mijn benen te verzuren en moest ik de kopgroep laten gaan. Toch wist ik op karakter het peloton voor te blijven en na een half uur klimmen in het zand kwam ik als 4e boven op Duin 45. Een knappe prestatie vond ikzelf. Maar daar ging het natuurlijk niet om. We waren hier voor de zonsopkomst en die was even later geweldig. Ik heb zelden zoiets moois gezien. Terwijl de zon zich heel langzaam liet zien, kleurde de donkere woestijn met al zijn zandduinen oranje, en zag je pas goed in wat voor schitterende omgeving we ons begaven. Dit in combinatie met de stilte die er heerste maakte dit tot een uniek moment.

Een ander hoogtepunt van Namibië is Etosha National Park. Na verschillende game drives gemaakt te hebben in dit park (en onder andere olifanten, hyena's en neushoorns gezien te hebben) kwamen we een troep leeuwen tegen, 3 volwassen leeuwen en 6 welpen. Gezien het feit dat de troep rustig aan het water lag deed het vermoeden rijzen dat ze net gegeten hadden. En inderdaad, op een gegeven moment liep één van de vrouwtjes richting het hoge gras en kwam terug met de restanten van wat eens een gnoe was geweest. Met het karkas in haar mond liep ze richting een paar bomen om daar verder uit te rusten van de jacht en het 'diner'. De rest van de troep volgde haar gedwee, tenslotte had zij het eten.

Na Namibië trokken we Botswana in. Daar hebben we onder andere een bezoek gebracht aan de Okavango Delta en Chobe National Park. Ook hier hebben we wederom onze ogen uitgekeken aan de schoonheid van de natuur en haar prachtige wildlife. Naast alle dieren die we al gespot hadden konden we nu ook de krokodil en nijlpaard toevoegen aan het lange lijstje. Het enige dier dat nu nog ontbreekt is het luipaard. Maar wie weet wat de rest van de reis nog brengt.

De afsluiting van het eerste gedeelte van de reis betrof de Victoria Falls in Zimbabwe, de grootste watervallen van Afrika. Met een breedte van 1.7 km en een hoogte van meer dan 100 meter zijn deze zeer indrukwekkend. Gelukkig waren we van tevoren gewaarschuwd dat je 'nat' kon worden tijdens de wandeling langs de watervallen. Dat het op een bepaald punt tijdens de wandeling leek alsof je in een waterhoos terecht kwam was ons niet verteld. Althans ik had het niet gehoord. En aangezien ik alles gezien wilde hebben zag ik er aan het eind van de wandeling dus uit als een verzopen kat. Maar dat had ik er voor over.
Omdat het er zo geweldig uitzag wilde ik de Falls ook wel eens van boven zien. Eén van de twee opties was middels een helikopter. Maar aangezien ik in mijn laatste (en enige) helikoptervlucht behoorlijk misselijk was geworden wilde ik dit liever niet doen. Optie twee was de lucht in gaan met een microlight. Eigenlijk een soort parasailen maar dan met een klein motortje. En dat laatste leek me geweldig. Ten eerste omdat het nieuw voor me was. Ten tweede omdat je alleen met de bestuurder in zo'n ding zit. En ten derde omdat je een stuk lager over de Falls gaat dan een helikopter. Via internet contact gelegd met dat bedrijf en de volgende ochtend mocht ik al de lucht in. En ik kan jullie zeggen het was grandioos! Wat een uitzicht heb je daar boven. Niks geen turbulentie, lekker rustig rond vliegen en genieten. Tot nu toe is dit één van de hoogtepunten voor mij geweest.

Inmiddels heb ik ook mijn eerste kapperservaring in Afrika achter de rug. Ik heb echter nog steeds grote twijfels of het wel een herenkapper was. Volgens mij was het eerder een dameskapsalon en vonden ze me er zo dramatisch uitzien dat ze maar over hun goede hart gestreken hebben en mij geknipt hebben. Na binnenkomst mocht ik gelijk plaatsnemen in de behandelstoel. Ik werd echter niet meteen geholpen maar kreeg eerst roddelliteratuur aangeboden die ik 20 minuten lang mocht doornemen. Ondertussen werd naast mij een dame ontdaan van haar 30 cm lange haar. Terwijl de ene werkneemster dat knipwerk voor haar rekening nam, ontfermde een andere zich over de voeten van de dame en voorzag deze van een massage. Tenslotte werden ook nog haar teennagels voorzien van een nieuwe laag verf. Ondertussen hoopte ik dat ze mijn voeten met rust zouden laten want dat zou verre van prettig geweest zijn voor de degene die dat moest doen.
Nadat ik de roddelliteratuur vakkundig had doorgenomen was ik aan de beurt. Als eerste mocht ik mijn hoofd achterover in de wasbak leggen en werd mijn haar voorzichtig gewassen. Een lichte hoofdmassage was de volgende stap in het proces (ik hoop dat mijn kapster dit ook leest want het was heerlijk). Blijkbaar had iedereen zijn eigen taak want voor het knipwerk werd ik geholpen door iemand anders. Nadat ik duidelijk had uitgelegd wat ik wilde begon ze mijn haar op te delen in verschillende kavels. Ondanks dat dat er best grappig uitzag begon mijn vertrouwen in een goed eindresultaat toch wel af te nemen. Maar dat bleek volkomen onterecht. Want nadat de laatste lange lokken gekort waren, en ik mijn cap weer opzette, bleek ik gewoon een modieus koppie te hebben.

Na een aantal relaxte dagen in Victoria Falls vertrek ik woensdag met een nieuwe groep voor het tweede gedeelte van de reis richting Nairobi. Landen die ik onderweg aandoe zijn Zambia, Malawi, Tanzania en Kenia. Misschien overbodig te zeggen dat ik heb er weer zin in heb!

Groeten,

Werner