Terug naar Costa Rica: San José - Tortuguero - Cahuita

Gezien het feit dat ik nog naar San José moest (omdat ik bij de Cubaanse ambassade nog een visum moest regelen) besloot ik om vanuit Granada met een goeie busonderneming die kant op te gaan. In dit geval werd het Ticabus want die hadden veel ervaring op dit gebied en stonden goed aangeschreven. Nadat we op de dag van vertrek netjes op tijd vertrokken waren, kwamen we na een kleine 2 uur aan bij de grens. Ik had nog wat Nicaraguaans geld over dus het eerste wat ik wilde doen toen we de bus uit mochten, was een geldhandelaar zoeken. Dat bleek helemaal niet nodig te zijn want 'de mannen' hadden mij al gevonden. Aangezien rekenen niet hun sterkste punt was besloot ik ze eerst een kleine cursus rekenen te geven. Tot mijn grote geluk waren het goede leerlingen die het vrij snel onder de knie hadden zodat ook de daadwerkelijke uitwisseling van het geld kon plaats plaatsvinden. Daarna moesten we nog even wachten op de douane van Nicaragua. Na een klein half uur waren ook de grensformaliteiten geregeld en gingen we richting de douane van Costa Rica. En toen begon het...
Als eerste moesten we ons buiten opstellen tussen dranghekken en wachten op het seintje van Bromsnor voordat we naar binnen mochten. Dit kregen we 'al' na een half uur (terwijl er binnen niemand stond die geholpen moest worden) Binnen aangekomen bleek er maar 1 loket geopend te zijn. Gevolg was een lange rij mensen, waaronder ik dus ook. Na een minuut of 10 ging er een tweede loket open waarin een vrouwelijke douanier ging zitten, Flexibieltje ben ik haar later gaan noemen. Nu moet ik vooraf vertellen dat mijn keuze in welke rij ik pak bij de kassa altijd verkeerd is. Zelfs het wisselen van rij pakt altijd verkeerd uit. Vandaar dat ik ooit besloten had om dat laatste niet mee te doen. Tot vandaag...want toen Flexibieltje eenmaal zat en haar loket geopend had, schoot ik die kant op. Stom! Had ik nooit moeten doen.
Voordat ik vertel hoe ons gesprek verliep het volgende. In de reisgidsen voor bijna alle landen buiten Europa staat dat je aan de grens moet kunnen aantonen, middels een ticket of zoiets, dat je dat land ook weer gaat verlaten. Nu heb ik al heel wat landen bezocht buiten Europa maar men heeft mij daar nog nog naar gevraagd. Dus met die info doe ik verder niks. Hieronder kunnen jullie lezen hoe ons gesprek verliep.

W: Goedemorgen! (met een grote vriendelijke glimlach)
F: Paspoort!
W: Alstublieft
F: Hoe lang ben je van plan te blijven? (in het Spaans)
W: 2 weken (in het Spaans)
F: Heb je een uitreisbewijs? (nog steeds in het Spaans)

Aangezien ik verdomd goed wist wat ze bedoelde maar ik de bui al zag hangen, was dit mijn antwoord.

W: Sorry, ik versta niet wat u zegt. Ik spreek slechts 50 woorden Spaans.

Waarop Flexibieltje net zo makkelijk overschakelde naar het Engels. Grrr.

F: Heb je een uitreisbewijs?
W: Wat is dat?
F: Dat je kunt aantonen dat je het land ook verlaat.
W: Ja, heb ik.
F: Wil ik zien.
W: Zit in mijn grote rugzak en die staat helemaal achter de rij mensen.
F: Niks mee te maken, ik wil het zien.
W: Ja maar...
F: Ik wil het zien!
W: ok.

Het enige dat ik had was een bewijs dat ik van Panama naar Cuba vloog. Maar om in Panama te komen moet je eerst Costa Rica uit...toch? Dus dat ticket overhandigde ik haar.

W: Alstublieft
F: Niet goed
W: Wat niet goed? Hier staat dat ik 3 mei vlieg van Panama naar Cuba. En als ik in Panama ben, ben ik toch niet meer in Costa Rica? Oftewel dan heb ik het land toch verlaten?
F: De wet zegt dat ik een bewijs moet hebben dat je Costa Rica verlaat.
W: Dat is dit toch?
F: Nee
W: Jawel, want als ik in Panama ben kan ik toch niet in Costa Rica zijn?
F: Nee! De wet zegt dat je een uitreisbewijs voor Costa Rica moet hebben.
W: Ja maar dat is dit toch?
F: Nee, als je niks anders hebt kan ik je het land in laten voor 12 uur.
W: Kun je er geen anderhalve week van maken? Aan 12 uur heb ik niks. Langer heb ik écht niet nodig. Alsjeblieft!
F: Nee, ik kan er max 48 uur van maken.
W: Ja maar ik heb...
F: NEE!
F: Je kunt ook een busticket kopen waarop ik kan zien dat je het land weer verlaat.
W: Maar ik heb niks aan zo'n ticket.
F: Zeg het maar, 12 uur, 48 uur, busticket of terug naar Nicaragua?
W: Weet ik niet, moet ik over nadenken.
F: (overhandigt me het paspoort)
W: (mijn gedachten van toen zal ik hier maar niet vermelden)

Ik ben toen ergens gaan zitten om tot rust te komen en de laatste stoom uit de oren te laten komen. Vervolgens ben ik alle opties afgegaan. Het eerste wat ik bedacht was om gewoon 'iets minder legaal' Costa Rica in te gaan. Zo'n grensovergang kun je namelijk gewoon passeren zonder dat er iemand iets van zegt. De grensovergang tussen Costa Rica en Panama zou me ook nog wel lukken, maar dan... Wat gebeurt er op het vliegveld in Panama als ze zien dat ik geen stempel heb? Wat zijn de consequenties? En aangezien ik hier geen antwoorden op had besloot ik om die optie te laten varen. Een stempel voor 12 of 48 uur was ook geen optie voor me. Tenslotte wilde ik nog dingen zien in Costa Rica en moest ik ook nog naar de Cubaanse ambassade. Terug gaan naar Nicaragua was helemaal niet bespreekbaar. Buiten het feit dat ik richting Panama moest, en Nicaragua de andere kant op lag, was ik daar al 5 weken geweest. Dus bleef over het busticket. Ik op zoek naar de chauffeur. Nadat ik hem gevonden had een het probleem had uitgelegd, pakte hij zonder na te denken een boekje en scheef een ticket uit. Kosten US$ 25,- (je zou bijna denken dat de douane en Ticabus een afspraak hadden) Vervolgens ging ik terug naar de douane. Ondertussen had ik me al bedacht dat ik niet meer in de rij bij Flexibieltje ging staan maar voor de andere rij zou kiezen. Terwijl ik daar aansloot zakte ik iets door mijn knieën zodat ik door mijn lengte niet zo zou opvallen. Helaas, Flexibieltje had ook nog eens arendsogen en had haar prooi binnen no time gespot en riep gelijk dat ik me bij haar mocht melden (waarschijnlijk: moest). Ik overhandig haar het ticket en het paspoort. Prima zei ze en tot mijn stomme verbazing stempelde ze het paspoort af voor 90 dagen, wetende dat ik nooit gebruik zou maken van dat ticket. Maar volgens de wet had ze nu het bewijs dat ik het land zou verlaten. Nadat ik mijn paspoort terug had ontvangen wenste ik haar nog een fijn leven en ging ik op weg naar de bus. Daar aangekomen heb ik mensen nog nooit zo blij gezien. Eerst had ik nog de illusie dat ze blij met mij waren maar al vrij snel bleek dat het had te maken met het feit dat ik de laatste was en de bus nu eindelijk kon vertrekken...

San José zelf is niet iets waar je vrolijk van wordt. Er is gewoon vrij weinig te beleven. Nadat ik snel een visum van de Cubaanse ambassade had gekregen heb ik een trektocht door het centrum van San José gemaakt. Wat denk je, binnen een halve dag heb je alle hoogtepunten wel gezien. En dan heb ik het begrip 'hoogtepunten' zeer ruim genomen. Aangezien ik hier nog een dag verbleef besloot ik daarom de volgende dag naar Volcán Poás te gaan. Dik 2.5 rijden met de bus maar wel voor iets dat de moeite waard zou zijn. De vulkaan is namelijk nog steeds actief en als het goed is kun je het bubbelen van de modder, én de stoom die er vanaf komt, goed zien. Als het goed is... En dat was het dus niet. Het was zo mistig dat je bijna nog geen hand voor de ogen zag. Op de foto's kun je zien wat ik zag en wat ik eigenlijk had moeten zien. Gelukkig dat het maar 2.5 uur rijden was terug naar het hotel...

Op naar Tortuguero. Een klein dorp waar je alleen met het vliegtuig of met de boot kunt komen. Het ligt namelijk op een soort schiereiland en de enige verbinding met het vaste land is een nationaal park dat grotendeels voor het publiek is afgesloten. De natuur bij Tortuguero is prachtig. Aan de ene kant van het dorp ligt het nationaal park, en aan de andere kant ligt de ruige Caribische zee. Een georganiseerde tour met een roeiboot door een klein gedeelte van het park was dus ook een must en was ook zéér de moeite waard. En verder was het gewoon een lekkere relaxte omgeving waar ik een paar dagen genoten heb van wandelen op het strand, lezen en gewoon niks doen.

En omdat me dat zo goed beviel ging ik naar Cahuita in de hoop dat relaxte daar ook te vinden. Het is een gehucht van ongeveer 200 inwoners dat óók aan de Caribische kust ligt. Alleen ligt het een stuk zuidelijker en is de zee daar veel rustiger. Zo rustig dat je er zelfs kunt zwemmen. Daarbij zijn de stranden ook prachtig. Daar aangekomen bleek dat een paar familieleden van Bob Marley hier ook ooit waren beland waren en daar gebleven waren. Wat ik zo zag hielden ze zich hoofdzakelijk bezig met luisteren naar reggae muziek (met name van Bob), vroeg in de ochtend aan de drank zitten en de verkeerde sigaretten roken. Aangezien ik geen zin had in die sfeer ging ik de volgende dag op zoek naar een ander onderkomen. Gelukkig vond ik 1.5 km buiten het 'dorp' een leuk 'huisje'. Na 'stevige' onderhandelingen werden we het eens over de prijs en mocht ik het huren. Het was voorzien van onder andere een keukentje en een overdekt terras met 2 hangmatten. Dit alles lag in een prachtige tuin met veel planten en bomen en nog meer dieren. Honden, katten, paarden, kippen, hagedissen etc. In de bomen ontdekte ik, behalve een heel orkest aan vogels, ook nog een howler monkey, een luiaard een een toekan. Leuke bijkomstigheid was dat één van de katten besloten had om mijn huiskat te worden. Na een korte uitleg van de regels die er bij mij gelden (waarmee ze weifelend akkoord ging) werden we een soort eenheid. Dat laatste uit zich met name als ik aan het eten ben, verder slaapt ze hoofdzakelijk.
Ik vermaak me hier prima en geniet volop. De enige stress die ik hier heb is het kiezen in welke hangmat ik ga liggen én wat ik die dag ga eten. Daar is me te leven toch? Nu levert het kiezen van wat te eten toch nog wel 'stressmomentjes' op. Ten eerste is er niet heel veel te krijgen in de 'supermarkt'. Ten tweede, hetgeen dat er te krijgen is is gewoon tering duur. En ten derde liggen mijn kwaliteiten niet echt in de keuken. Ja, wanneer het eten klaar is en er opgeschept kan worden. Dus met name in het begin heb ik het thuisfront veelvuldig benadert over wat de mogelijkheden met de diverse producten zijn. En dat werpt inmiddels zijn vruchten af. De ideeën komen sneller, de uitvoering gaat steeds makkelijker en de punten die ik achteraf toe ken worden steeds hoger. Nog even en ik haal een dikke voldoende.

Maar helaas moet ik gaan. Zondag vertrekt namelijk mijn vlucht naar Cuba, waar ik 3.5 week blijf. En aangezien ik nog 2 hele dagen moet reizen om in Panama City te komen kan ik hier niet langer blijven. Ik verheug me ontzettend op Cuba en ben zeer benieuwd hoe het leven in het land van de Castro'tjes is. Het betekent waarschijnlijk wel dat jullie voorlopig geen verhalen meer te lezen krijgen. Wi-Fi is, volgens mijn info, alleen nog toevertrouwd aan de dure hotels, en daar zullen ze mij niet zien. Verder lijken er wel een soort internetcafés te zijn maar die lijken de hoofdprijs te vragen. Dus mocht je je vervelen in die tijd koop dan gewoon een goed boek zoals '1000 dingen die je gezien moet hebben in je leven'.

Hasta luego!

Werner