Zambia, Malawi, Tanzania en Kenia

Met een kleine groep van 12 personen en wederom 3 begeleiders (in totaal 8 verschillende nationaliteiten) vertrokken we op 1 juli naar Zambia. Deze keer geen rariteiten bij de grens, maar gewoon stempelen en doorrijden. De eerste 2 dagen brachten we overdag hoofdzakelijk door op de 'egale en goed onderhouden' Zambiaanse wegen. Niet dus, wat waren die beroerd! Ik heb al heel wat slechte wegen meegemaakt tijdens het reizen, maar die van Zambia komen met stip binnen in de top 3. De eerste dag was nog redelijk, maar dag 2 was doffe ellende. Er zaten meer gaten in de weg dan dat er asfalt lag. En als er genoeg asfalt lag hadden ze er drempels van gemaakt... Blijkbaar was nog nooit iemand op het idee gekomen om het asfalt dat gebruikt werd voor die drempels, te gebruiken voor de gaten. Om de pret te vergroten was ik die dag ook nog eens één van de gelukkigen die achter in de truck mocht zitten, de plaats waar de vering op zijn 'best' is. Gelukkig zaten er gordels in die voorkwamen tenminste dat ik niet werd gelanceerd.

Na deze Afrikaanse massage was het tijd voor een dag gamedriven in South Lungwa National Park. Een prachtig park dat drie keer in Nederland past. Een park waar tevens veel wild te vinden is. Eigenlijk loopt hier alles behalve de neushoorn. Dus ook het luipaard dat nog op mijn wensenlijstje stond. Gelukkig waren de goden me goedgezind en tot twee keer toe zagen we er een. De eerste zagen we overdag rustig liggen in een open vlakte. Na even geposeerd te hebben vertrok hij richting bosjes en dook daar onder. De tweede was in een avond gamedrive. Met een tracker (iemand die zeer goed is in het spotten van wild) op de motorkap reden we in het donker door het park. Gewapend met een verstraler speurde hij de omgeving af op zoek naar wild. Na wat klein wild gezien te hebben zag hij plotseling een luipaard in het gras liggen. Hoe hij dat in de rijdende auto zag is mij een raadsel. Het kostte ons namelijk al heel wat tijd om het dier te zien terwijl de verstraler op hem gericht was. Omdat op 50 meter een kudde impala's liep bleven we geruime tijd kijken. We hoopten natuurlijk dat onze vriend honger had en in actie zou komen. Maar helaas, die wens werd niet vervuld. Ik was echter toch al een gelukkig mens want met het zien van het luipaard was mijn 'Big 5 van Afrika' compleet (neushoorn, olifant, buffel, leeuw en luipaard)

Een paar dagen later gingen we richting Malawi. We waren zeer benieuwd hoe het aan de grens zou verlopen want de overheid van Malawi had in juni besloten dat buitenlanders per 1 juli US$ 75,- 'entree' moesten betalen (Amerikanen zelfs US$ 160,- (haha)) Gelukkig heerst er in Malawi ook bureaucratie en waarschijnlijk daarom was het bij onze grenspost nog niet doorgedrongen dat ze geld moesten innen. Na het overhandigen van ons paspoort kregen we namelijk gewoon onze stempel en hoefden niets te betalen. Iedereen blij en de 2 Amerikanen van de groep zelfs dolgelukkig. Die kwamen een paar dagen later echter bijna van een koude kermis thuis. Een dag voordat we Malawi zouden verlaten werden we namelijk onderweg gecontroleerd door de douane. Die constateerden dat de Amerikanen geen visum hadden (wat ze blijkbaar wél hadden moeten hebben) Na de 'mobiele douane' ervan overtuigd te hebben dat de Amerikanen er niks aan konden doen, maar dat het een fout van de Malawische douane aan de grens was, kregen ze te horen dat ze bij het verlaten van het land alsnog een visum moesten kopen. Nadat we de volgende dag bij de grens aankwamen mochten de Amerikanen meekomen naar een klein kamertje (ik weet het, het klinkt duister). Daar hebben ze blijkbaar geluld als Brugman, want toen ze na een half uur uit het kamertje kwamen hadden ze allebei een gigantische glimlach op hun gezicht. Wat er allemaal gezegd of gebeurd is in dat kamertje weet ik niet maar de uitkomst was wel duidelijk.

Malawi zelf heeft weinig te bieden. Zowel onder de grond als boven de grond is er weinig waarmee geld verdiend kan worden. Zelfs toeristische trekpleisters zijn schaars, dus toeristen zijn er ook weinig. Dit heeft tot gevolg dat het land tot de armste landen ter wereld behoort. Volgens sommige 'lijstjes' is het zelfs het armste land ter wereld. In die 4 dagen dat wij er geweest zijn hebben we veel lemen hutten met rieten daken gezien en zie je dorpjes waar mensen proberen hun kleine handelswaar te verkopen of te ruilen. Ondanks de armoede is de bevolking zeer vriendelijk en zijn de kinderen zelfs super enthousiast. En dat neemt toe zodra er een bus met toeristen stopt om langs de weg te lunchen. We waren al gewaarschuwd, maar ik denk dat er ongeveer 50 kinderen naar ons stonden te kijken terwijl we zaten te eten. Aldus de gids viel het deze keer mee. Dit omdat de ramadan bezig was en men overdag niet mocht eten. Andere keren stonden er ruim 100 kinderen en dan ook nog zo'n beetje naast je.

In de groep bevond zich ook een Duits gezin, pa en ma met 2 kinderen. Aan alles kon je merken dat organisatie een belangrijk onderdeel van het gezinsleven was. Alles was of werd geregeld, doorgesproken of gecorrigeerd. Maar dat gaat natuurlijk niet altijd goed. De dag dat we naar Tanzania zouden vertrekken was afgesproken dat we om half vijf zouden ontbijten zodat we om vijf uur konden vertrekken. 'Dan gaan we de wekker op vier uur zetten en dan zijn we precies op tijd' zei de man van het gezin. En met die 'afspraak' vertrokken ze tegen acht uur naar hun kamer. De volgende dag kregen we te horen dat er toch iets mis was gegaan. Nadat de wekker afliep was het echtpaar uit bed geschoten om vervolgens de kinderen wakker te maken. Volgens het vantevoren besproken 'actieplan' ging daarna iedereen zich douchen, kleedde men zich aan, pakte de rugzakken in om vervolgens richting truck te lopen. Daar aangekomen bleek er nog niemand te zijn en dat vonden ze best wel verrassend (normaal zijn ze zo'n beetje de laatste) Dan maar even wachten, de rest zal zo wel komen was de gedachte. Aangezien de dochter zich een beetje verveelde pakte ze haar mobiel. Eerst geloofde ze niet wat ze zag dus wreef ze nog eens goed in haar ogen. Maar wat ze eerder zag bleek toch écht waar te zijn: Het was pas kwart over elf 's avonds!!! De Deutsche gründlichkeit was vergeten dat batterijen ook wel eens leeg raken en dat wekkers daardoor van slag raken.

In Tanzania stond er onder andere een bezoek aan Zanzibar op het programma. Een paar dagen verplicht relaxen op het witte strand was één van de onderdelen. Ik kan jullie vertellen dat dat niet mee viel, maar uiteindelijk heb óók ik me weten over te geven en genoten van het 'niks doen' Helaas werd de laatste dag verstoord door een trieste gebeurtenis. Een reisgenoot werd op het strand met fysiek geweld overvallen en van haar handtas beroofd waarin alle belangrijke spullen, zoals paspoort, zaten. De verwondingen die ze hierbij opliep waren dusdanig dat behandeling in het ziekenhuis noodzakelijk was. Gelukkig bleef het bij enkele hechtingen en was er verder geen schade aangericht. Een ander geluk was dat haar ambassade zeer behulpzaam was zodat ze de volgende dag al een tijdelijk paspoort kon ophalen en haar reis met ons kon vervolgen, zij het niet zo uitbundig als voorheen. Maar dat moge logisch zijn.

Waar ik me in Tanzania echt op verheugde was natuurlijk de Serengeti. Het pad, want anders kun je het niet nemen, van ruim 100 km bestaat hoofdzakelijk uit grint, keien, stukken rots en stof...veel stof. Tussen dit alles liggen natuurlijk de gaten en kuilen...gevuld met stof. Ik weet dat het al druk is in de top 3 van slechte wegen, maar deze komt er toch ook in. Wat een verschrikkelijk slechte weg! Eenmaal per week rijdt er een soort shovel over het pad om het te egaliseren. Mijn vermoeden is echter dat de chauffeur van dat ding geen idee heeft wat hij moet doen want het effect is nul! Op karakter hebben we de rit overleefd en toen bij het kamp arriveerden was het gelijk dringen geblazen bij de douches.
Tijdens ons dagelijks 'overleg' kregen we te horen dat we tussen tien uur 's avonds en vijf uur's ochtends onze tenten niet mochten verlaten in verband met het feit dat er nachtelijk bezoek kon komen van verschillende dieren zoals olifanten, buffels en hyena's. Dat betekende dus ook geen bezoek aan het toilet brengen (of de dichtstbijzijnde boom of struik) Aangezien ik een abonnement heb op deze nachtelijke uitstapjes, maakte ik de opmerking dat 'binnen blijven' voor mij echt geen optie was. Hierop begon de gids een verhaal te vertellen over een lege fles en... De rest kunnen jullie wel invullen. Maar gelukkig beschik ik nog steeds over een gezonde dosis eigenwijsheid en dacht ik bij mezelf: Bekijk het maar, ik ga gewoon achter mijn tent staan en geen dier dat mij ziet. Dezelfde nacht rond één uur was het zover, ik werd wakker en moest plassen. Terwijl ik mijn zaklamp zocht hoorde ik plotseling een zeer hard en angstaanjagend gejank van een hyena op een paar meter afstand. Aangezien een hyena de grootste bijtkracht van alle dieren heeft, en deze niet al te vrolijk klonk, leek het me niet verstandig al te dicht in zijn buurt te komen. Naar buiten gaan was dus niet echt een optie. Maar wat dan? Helaas kon ik nog maar één ding verzinnen en dat was het verhaal van de gids over...de lege fles. Een paar dagen later kreeg iemand anders van de groep de schrik van zijn leven. Rond negen's avonds ging hij naar het toilet (op dat tijdstip was het tenslotte nog toegestaan) Bij het verlaten van het toilet stond er echter op nog geen 2 meter afstand een volwassen mannetjes olifant. Hij schrok zich kapot en schoot het toilet weer op. Na een klein kwartier durfde hij het aan om een blik naar buiten te werpen. Tot zijn grote geluk was de olifant inmiddels verdwenen en kon hij teruggaan naar zijn tent.
De Serengeti zelf was geweldig. In de dagen dat we daar waren hebben we veel verschillende dieren en een prachtige natuur gezien. Hoogtepunt waren de leeuwen, luipaarden en een groep cheetah's. Vooral die laatste worden zelden gespot. En toch was ik een beetje teleurgesteld. Ik had namelijk niets gezien van de migratie (ook wel crossing of oversteek genoemd) gezien en daar had ik me juist op verheugd. Maar héél misschien dat ik ergens anders nog een kans zou krijgen...
Na de Serengeti brachten we een bezoek aan de Ngorongoro Crater. Een tweehonderd vierkante kilometer grote krater die ooit ontstaan is na een vulkanische uitbarsting. Hier waren we getuige van een georganiseerde jacht van leeuwen en hyena's op een buffel. Zodra er echter één buffel aangevallen wordt komt de rest van groep gelijk in actie om hem te helpen. Eerst worden de aanvallers verjaagd en daarna wordt er een verdedigingslinie gemaakt. En aangezien de buffels meesters zijn in het verdedigen is het moeilijk om daar doorheen te komen. De jacht eindigde deze dan ook in een nederlaag voor de leeuwen en hyena's. Als toeschouwer was het echter fascinerend om te zien.

In de knusse stad Nairobi (4 miljoen inwoners) begon het derde gedeelte van mijn Afrika reis. We zouden onder andere een bezoek brengen aan de Masai Mara, een prachtig nationaal park dat stukken kleiner is dan de Serengeti maar wel veel wildlife heeft. En daar hoopte ik nog iets van de migratie te kunnen zien, met name omdat dit grenst aan de Serengeti. Ik moest dan echter wel zeker weten dat we richting die grens gingen. Om dat te realiseren begon ik als eerste de groep te polsen en te overtuigen om daarheen te gaan. Gelukkig leverde dat geen probleem op want iedereen wilde dat zien. Daarna was onze gids aan de beurt. Aangezien de tour door een andere operator uitgevoerd zou worden moest hij namelijk de contacten leggen met die operator. Nadat de gids overtuigd was ging hij bellen. En wat bleek, zelfs de andere touroperator was bereidwillig. Garanties konden echter niet gegeven worden. Logisch, dieren trekken hun eigen plan. Toen de bewuste was aangebroken, en we eerst de chauffeurs nog even duidelijk maken wat de bedoeling was, gingen we op pad. Na een uurtje of 5 hadden we inmiddels wél weer de hele 'Big 5' gezien maar nog niets van de migratie. Plan van de chauffeurs was om daarom eerst te gaan lunchen op een heuvel, zodat we een prachtig uitzicht over de Masai Mara hadden, en daarna richting de rivier Mara te gaan. Als de migratie gaande was zou het daar moeten gebeuren. Aangekomen boven op de heuvel stapte iedereen uit en ging lekker om zich heen kijken en van de omgeving genieten. De chauffeurs gingen ondertussen beginnen met het voorbereiden van de lunch. Ik besloot ook van de omgeving te gaan genieten maar wel samen met mijn camera. Daar zit namelijk een behoorlijke zoomlens op en dus kon ik mijn zicht vergroten. Terwijl ik zo aan het turen was zag ik de rivier Mara. Ik volgde hem een stuk en wat ik toen zag geloofde ik eerst zelf niet. Na nogmaals goed gekeken te hebben bleek het toch écht waar te zijn: de migratie van duizenden gnoes was gaande! Wat er toen gebeurde weet ik niet precies, maar volgens mij schreeuwde ik het uit van blijdschap. Rende vervolgens naar de chauffeurs, vertelde wat er gaande was en zei tegen ze dat we direct moesten vertrekken om richting de migratie te gaan. Gelukkig aarzelden ze geen moment, riepen de mensen van de groep en binnen 60 seconden waren we op weg richting rivier. Na een minuut of 20 kwamen we aan bij de plek waar de gnoes aan de oversteek (zie filmpje) waren begonnen. Werkelijk duizenden gnoes stonden te wachten om de rivier over te steken, en misschien nog wel meer, er leek geen einde aan de rij te komen. Wat voelde ik me op dat moment een gelukkig mens. Gezien het aantal gnoes dat aan de overkant stond was de oversteek pas begonnen en zou nog wel even duren. Ruim 1.5 uur hebben we genoten van dit indrukwekkende schouwspel alvorens we richting onze lunchplek gingen. En terwijl we gingen leek de migratie te stoppen en gingen de gnoes op zoek naar een andere plek om de rivier over te steken. Waarom? Geen idee. Maakte me ook niet, ik had de afsluiting van mijn Afrika reis gekregen waarop ik gehoopt had.

Aan alle mooie dingen komt echter een eind, zo ook aan mijn reis. Over een aantal uren vertrekt mijn vliegtuig vanuit Nairobi richting Schiphol. Het is nog even afwachten hoe ik op het vliegveld kom want vrijdagavond is Obama aangekomen in Nairobi voor een bezoek van een paar dagen. De hele stad is zo'n beetje afgezet en tienduizend agenten moeten voor zijn veiligheid zorgen. Zojuist landde er op 150 meter van mijn hotel 6 helikopters met in één daarvan Obama. Volgens ingewijden zou hij daar in zijn auto 'het beast' stappen en naar een plek gaan waar een aantal jaren geleden een aanslag is gepleegd. Hoe dan ook, om half vijf vannacht wordt ik opgehaald door een taxi en ik ga er vanuit dat mijn chauffeur over genoeg creativiteit beschikt om mij naar het vliegveld te brengen.
Ik kijk ernaar uit om weer naar huis te gaan, het is mooi geweest... althans voor nu. In de afgelopen 24 weken heb ik veel mooie dingen gezien, prachtige mensen ontmoet en neem ik goeie herinneringen mee naar huis. Maar ik heb ook grote armoede en veel onrecht gezien die je doen realiseren dat wij het nog niet zo slecht hebben in ons landje. Ook niet onbelangrijk is dat ik mezelf weer een stukje beter heb leren kennen. En dat is van tijd tot tijd ook niet verkeerd.
Dan wil ik jullie nog heel erg bedanken voor het lezen van mijn verhalen, bekijken van de foto's en het geven van reacties. Ik heb ervan genoten, ik hoop jullie ook. Mochten jullie in de toekomst meer reisverhalen van mij willen lezen, dan kan dat. Start een crowdfunding onder de naam 'Help Werner de wereld rond' op. Zodra er voldoende geld ingezameld is stippel ik een nieuwe reis uit en beloof ik jullie te voorzien van nieuwe verhalen en foto's. Tot die tijd zeg ik..

Hasta Luego,

Werner