Matagalpa - Esteli - Somoto

De laatste paar dagen dat ik in Matagalpa verbleef waren voor de Nica's de belangrijkste van het jaar, namelijk de Paasweek. Veel mensen gaan naar familie of naar het water. Er zouden zelfs bijna een miljoen Nica's die in Costa Rica werken, terugkomen naar Nicaragua om de Paasweek bij familie door te brengen. Prijzen van hotels schieten omhoog, winkels zijn een aantal dagen gesloten en het openbaar vervoer ligt ook een aantal dagen zo goed als plat. De belangrijkste dag van deze week is echter de vrijdag, Goede Vrijdag. Dan worden er bijna overal in het land processies gehouden. Zo ook in Matagalpa. Volgens iemand van het hotel waar ik verbleef zou het tegen half tien beginnen. Tegen negen uur zat ik netjes op een bankje bij de grote kathedraal. Ik was er helemaal klaar voor! Het verbaasde me echter dat er nog helemaal geen beweging was, en dat mocht je een half uur voor aanvang toch wel verwachten. Om half tien nog niks. Dan zal het hotel me wel een verkeerde tijd doorgegeven hebben, nam ik aan. Om tien uur echter nog steeds geen beweging te zien. Ik besloot toen maar om een blokje om te gaan. Tijdens dat 'blokje' zag ik in een keer een mensenmassa bij een andere kerk staan. Wat bleek nu achteraf, de kathedraal was niet het startpunt maar het eindpunt! Goed, ik was nog op tijd, niks aan de hand. Vlak daarna begon men met de processie, en die was indrukwekkend. Een kleine tienduizend mensen deden er aan mee. De meeste gewoon lopend met schoenen aan, sommige echter op blote voeten of op hun knieën. Een aantal mensen was zelfs geblinddoekt. En tussen deze mensenmassa bleven de verkopers gewoon hun werk doen. Je kon ijs, frisdrank, fruit, suikerspinnen, noem het maar op, gewoon krijgen. Verder reden er grote trucks met nog grotere boxen erop zodat iedereen goed kon horen welke liederen er gezongen moesten worden en welke gebeden er opgedreund moesten worden. Verder viel me op dat de mensen die alleen maar langs de kant stonden te kijken, zich ook aansloten bij de mensenmassa. En je raad het al, ik was zo'n beetje de enige die dat niet deed. Gelukkig val je met mijn lengte niet echt op in deze landen... Ik voelde me dus ook niet altijd even prettig. Gelukkig was na een uurtje of 3 de stoet al voorbij... Blij dat ik dit had mogen meemaken ging ik terug naar mijn hotel om mijn rugzak in te pakken.
Want de volgende dag ging ik met de bus (altijd leuk) naar Esteli. Gelukkig zaten er maar zestig mensen in bus... meer zitplaatsen waren er namelijk niet. De andere veertig, waaronder ik, mochten staan. Met mijn hoofd tegen het dak had ik uiteindelijk een goeie plek veroverd. Want zo mag je het noemen. In een overvolle bus is het van belang dat je goed staat, zodat je bij al die onverwachte bewegingen van de chauffeur niet bij iemand op schoot terecht komt. Het enige moment dat je aan de kant moet is omdat de conducteur geld komt halen bij iedereen (het is een mirakel hoe hij zich hierdoor wringt) Op het moment dat hij voorbij is moet je z.s.m. weer een goeie plek voor je voeten vinden want anders pakt iemand anders dat stukje 'grond' Eigenlijk is het een soort 'landje-pik' voor volwassenen. Uiteindelijk wordt je er steeds beter, maar vooral ook brutaler in.

In Esteli aangekomen wist ik weer waarom Dago en ik hier acht jaar geleden maar een nacht gebleven zijn. Er is niet zo heel veel te doen. Je kunt een tour doen bij de vele sigaren fabrieken, maar of je daar vrolijk van wordt? Het enige wat interessant was, was een verblijf bij een community. Je kunt dan een paar dagen lang het dagelijkse leven meemaken, en zelfs meewerken. Daar had ik op dat moment echter geen zin in. Dus besloot ik de volgende dag naar Somoto te gaan...met de bus natuurlijk.
Nu verliep deze reis redelijk goed. Halverwege de trip van 2.5 uur had ik zelfs al een zitplaats. Ik ging naar Somoto voor maar een ding, Cañon de Somoto. Gelukkig lukte het mij om een tour te regelen. Ik was alleen niet helemaal zeker wie mijn gids zou worden. De man met wie ik de afspraak had kon namelijk niet en zijn vervanger was zijn...niño. Nu heb ik dat al eens een keer eerder meegemaakt en toen bleek 'niño' ook een niño te zijn, een jaar of elf. De volgende dag stond ik dus vrij achterdochtig op. Gelukkig bleek 'niño' al 22 te zijn, en dat scheelt. De tour zelf zou een uurtje of 5 duren, afhankelijk hoe snel wij zouden lopen en zwemmen.  Dit aldus de man bij wie ik de tour geregeld had. Gedeeltelijk klopt dat natuurlijk, maar niet helemaal. De lengte van de tour is namelijk hoofdzakelijk afhankelijk van hoe lang je op de bus moet wachten,  je moet namelijk eerst met de bus naar de Cañon. In ons geval duurde de tour 5.5 uur. Maar op de heenweg moesten we een uur wachten op de bus en de terugweg een half uur. Netto bleef er dus precies 4 uur over. De tour door Cañon de Somoto was echter geweldig. Lopend, klauterend en zwemmend kies je je weg via de rivier die tussen de hoge bergwanden stroomt. En ondanks dat het het droge seizoen is, en de rivier dus laag staat, was het een geweldige ervaring die ik niet had willen missen.

Inmiddels heb ik besloten om niet naar el Salvador te gaan. De verhalen die ik de laatste tijd over de veiligheid gehoord heb zijn te wisselvallig. Voor mij in ieder geval reden genoeg om niet te gaan. In de tussentijd heb ik wel al vast een ticket voor Cuba gekocht. Begin mei vlieg ik daarheen.

Hasta luego!