Matagalpa

Na San Carlos ging ik eerst met de bus naar San Miguelito. Aldus de info die ik had verzameld zou ik daar een paar leuke excursies kunnen doen, mede door het zeer behulpzame personeel van een bepaald hotel. Niets was echter minder waar. Het personeel wist niet waar ik het over had, laat staan dat ze iets konden of wilden organiseren. Het enige hoogtepunt dat het vermelden waard is, is de prachtige zonsondergang met ernaast Isla Ometepe.

De volgende dag dus vroeg opgestaan en de bus naar Matagalpa gepakt. Een ritje dat uiteindelijk een uurtje of 8 duurde. Een ritje waarbij tevens alle leuke facetten van het reizen aan bod kwamen zoals overvolle bus, heet, rugpijn, te weinig ruimte, moeten plassen en nog veel meer van dat soort fijne dingen. Ik was dus ook zeer blij toen ik een hotel gevonden had en ze ook nog een kamer beschikbaar hadden voor me. En na het douchen ben ik eerst een ijskoud biertje gaan drinken (meerdere zelfs) Heerlijk!

Matagalpa is een mooie en rustige stad. Er wonen ongeveer honderdduizend mensen en de koffieindustrie is de grootste bron van inkomsten . Aangezien ik het al vrij snel naar mijn zin had heb ik besloten om er tot 2e Paasdag te blijven. Dit mede gezien het feit dat het deze week Semana Santa is, de belangrijkste week van het jaar. In deze week rijden er veel minder bussen, op donderdag en vrijdag zelfs helemaal geen. En degene die op de andere dagen wel rijden zitten tot de nok toe vol. Tot nu toe heb ik geen spijt gehad van die beslissing. Ik zit hier nu een dag of 10 en het is nog geen moment saai geweest.

Zo ook de dag dat ik een bezoekje wilde brengen aan El Castillo del Cacao. Hier wordt handmatig chocolade gemaakt van hoge kwaliteit. Volgens de reisgids lag het een km of 3 van mijn hotel af. Lopen dus, dacht ik. Dus tegen 8 uur ging ik op pad. Maar na een uurtje of 2 had ik dat hele Castillo nog niet gezien. Ik had wel genoten van de omgeving maar daarvoor ging ik niet. Toch maar eens even vragen aan een paar mensen. De antwoorden waren bemoedigend. Niemand had er ooit van gehoord! Dus besloot ik maar om terug te gaan, maar dan wel met de bus. Althans, dat was de bedoeling. Na een minuut of 10 kwam de bus eraan en stak ik netjes mijn arm omhoog als teken dat hij moest stoppen. Jammer dus, meneer reed gewoon door! Terwijl ik nog volop bezig was om de buschauffeur hele fijne paasdagen toe te wensen stopte er een auto. Blijkbaar had hij gezien wat er gebeurt was en bood me daarom een lift aan. Hier zei ik natuurlijk geen nee tegen. Nadat ik had uitgelegd waar ik eindelijk heen wilde zei hij dat ie wel wist waar dat was en dat ie me er wel naar toe zou brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk bleek het gewoon aan dezelfde weg te liggen (én op een km of 3 van mijn hotel) en was ik er dus langs gelopen zonder het op te merken. Knap hè. Na me aangemeld te hebben bij de receptioniste kreeg ik samen met een paar Duitsers en Zwitsers een rondleiding. Deze was kort maar wel leuk en interessant om mee te maken. En natuurlijk heb ik daar chocolade gekocht.

Na het bezoekje besloot ik om de terugweg maar gewoon te lopen (inmiddels kende ik de weg daar) Nadat ik het busstation gepasseerd had liep ik langs een 'kapperszaak'. Een vertraging in mijn snelheid zorgde ervoor dat er gelijk iemand naar buiten schoot om mij naar binnen te krijgen. Nu had ik al een paar keer voor de spiegel gestaan en gedacht van, misschien moet ik maar eens een keer naar de kapper gaan. Dus besloot ik nu spontaan om mee naar binnen te gaan. Maar ja, mijn Spaans en zijn Nederlands deden het niet zo goed samen. Gelukkig hing er een poster met 20 verschillende kapsels en mij werd duidelijk dat ik daaruit mocht kiezen. Maar degene die het meest op mijn kapsel leek, zat er nog steeds mijlenver vanaf. Maar goed, je moet iets. Na hem eerst nog goed duidelijk gemaakt te hebben dat het toch echt 'no corto' moest zijn ging hij aan de slag. Messen, tondeuses, scharen en nog meer messen schoten door mij  haar alsof het niets was. Wonder boven wondef liep ik geen verwondingen op. Hij was alleen vergeten me een pilletje te geven tegen zeeziekte. In plaats van dat hij namelijk om me heen liep, draaide hij constant de stoel in het rond. Maar waarschijnlijk dacht hij dat als ik flink duizelig zou zijn, ik het resultaat niet goed zou kunnen zien. Na nog een flinke handvol gel en een liter van het allernieuwste geurtje kwam de stoel tot stilstand en mocht ik het resultaat bekijken. Oordeel zelf maar aan de hand van de foto's wat jullie ervan vinden. 

Ik heb ook nog een bezoek gebracht aan een honkbalwedstrijd. Tenslotte is dit de grootste sport in Nicaragua. Als enige buitenlander tussen 1500 Nica's begon om 10 uur de wedstrijd tussen de Indigenas uit Matagalpa tegen Granada. Op het moment dat de wedstrijd begon, werd ook de diepvries geopend. Behalve veel blokken ijs zaten er nog meer blikken bier in. En deze gingen gretig over de toonbank. Het werkt als volgt: Er staat een pittige dame die het beheer heeft over de diepvries en een stuk of 6 jongens van een jaar of 13. Als je bier wilt dan schreeuw je naar die dame (iets van hé, maar dan in het Spaans) Zij pakt dan het gewenste aantal blikken en stuurt een van die jongens op pad om het bier te brengen en het geld te innen. Goeie logistiek toch? Maar let op, het wordt nog beter. Voor de tribunes hangt een soort kippengaas (gaten zijn iets groter). Ik heb altijd gedacht dat dat was zodat er geen bal de tribune ingeslagen kon worden. Tenslotte, als je zo'n bal tegen je kanis krijgt gaat het voorlopig geen licht meer worden. Maar dat gaas blijkt dus ergens anders voor te zijn. Als je je blikje leeg hebt gooi dat tegen het gaas aan. Het blikje valt dan daar op de grond en die 13 jarige jongens stampen het dan plat en stoppen het in een zak om waarschijnlijk de volgende dag te kunnen verkopen als oud ijzer of zoiets. Dus eigenlijk hebben ze hier de hele logisfiek op orde en doen ze ook nog aan milieubeheer. Wat de wedstrijd betreft, na 7 innings dacht ik dat het afgelopen was en dat de thuisclub had gewonnen. Iedereen was namelijk aan het juichen en het scorebord werd 'leeg gemaakt'. Gelukkig besloot ik om nog te blijven zitten. Wedstrijd was namelijk niet afgelopen, het was pauze...  Of het de regels zijn, ik heb geen idee. Na de pauze speelden ze nog een keer een pot over 7 innings die wederom door de thuisploeg gewonnen werd. Inmiddels was het twee uur 's middag (4 uur verder) en waren een aantal supporters wel toe aan en uurtje slapen. Onderdeel zijn van een logistiek proces valt tenslotte niet altijd mee.

Vanuit Matagalpa wens ik jullie vast hele fijne Paasdagen!

Hasta Luego.

Werner