Van Dominical naar Jacó

Na een rustige nacht in hippie town Dominical ging ik de volgende ochtend om half 6 naar Hacienda Baru voor een vogeltour. Daar aangekomen bleek ik de enige te zijn zodat het een privé tour werd. Omdat de gids er vanuit ging dat ik de nodige kennis van vogels had heb ik hem eerst maar eens uitgelegd dat dat helemaal niet het geval was, maar dat ik met name kleurrijke vogels heel erg mooi vind. En dat dat de reden was dat ik deze tour deed. Ik weet niet wat hij toen dacht maar hij was in ieder geval een paar minuten stil. Na de stilte kwam hij echter helemaal op gang en heb ik uiteindelijk een geweldige tour gehad. Niet heel veel kleurrijke vogels gezien, maar we raakten lekker aan de praat over van alles en nog wat. En dat vind ik misschien nog wel belangrijker. Ik moet trouwens zeggen dat hij me wel iets heel moois liet zien. Als je de foto's ziet zul je denken dat het een afgebroken boomtak is. Klopt, dacht ik eerst ook. Maar kijk heel goed en dan zul je aan het uiteinde van de tak een uil zien. Prachtig om te zien toch? Hij blijft overdags ol die tak zitten en 's nachts gaat hij op jacht.

Diezelfde middag heb ik een bus aangehouden (gaat steeds makkelijker) en ben doorgereisd naar Quepos. Dit is de grote gateway voor mensen die Parque Nacional Manuel Antonio willen bezoeken. En dat was ook de reden dat ik er verbleef. Het stadje zelf ziet er best gezellig uit. Je kunt jezelf er makkelijk een dag vermaken. Het Parque Manuel Antonio, dat best goed aangeschreven staat, is voor mij gen succes geworden. Ik was er ruim voor openingstijd en had dus nog geen last van de menigte die vanaf 8 uur het park zouden overvallen. Tot die tijd heb ik ook lekker rondgelopen en genoten van de stilte, de weinige dieren en de natuur. Daarna was het afgelopen met de pret: tourgroepen die volop aan het kletsen zijn met als hoofdonderwerp hoe laat ze naar het strand mogen (het park heeft idd een prachtig strand met prachtig blauw water), mannen die aan het bellen zijn en vergeten zijn om s'ochtends een shirt aan te trekken, vrouwen in bikini's etc. Op zich is het dus ook niet zo gek dat er niet veel dieren meer zitten, die zijn al lang ergens anders heen vertrokken. Om geen last van onnodige stress te krijgen ben ik op tijd terug gegaan naar Quepos om daar een lekker biertje te gaan drinken.

Aangezien het mijn laatste avond daar was ging ik eten bij een Mexicaans restaurant. Nadat ik de bestelling opgegeven had kwam er iemand naar me toe om te vragen of ik mee wilde doen met de ...pubquiz. Ja, ook de pubquiz heeft zijn opwachting gemaakt in Costa Rica. En natuurlijk deed ik mee, met mezelf als enig teamlid. De algemene vragen gingen hoofdzakelijk over Costa Rica en de USA (ook geen sterk punt van me) en de score bleef hierbij duidelijk achter ten opzichte van de andere 7 teams (elk 4 man sterk). De ommekeer kwam echter met de muziekronde. Veel vragen over de jaren 70, 80 en 90 waren wel aan mij besteed (ik was de enige die een nummer van Korn herkende) En na deze ronde kreeg ik dan ook een applaus van alle deelnemers. Uiteindelijk heb ik de quiz in zijn geheel niet gewonnen,  maar ik had wel een geweldige avond gehad.

Na Quepos ben ik doorgereisd  naar Jacó. De bedoeling was om hier lekker te relaxen en te genieten van het strand. Dat was echter een tegenvaller. Bij aankomst dacht ik dat ik aan de Costa del Sol was beland. Veel restaurants, kroegen en allemaal de muziek keihard. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit surfdudes, bikers en XXXl-Amerikanen. De enige leuke belevenis had ik op het strand waar iemand me aanhield. Er lag namelijk een schildpadje dat net uit zijn ei gekropen was en richting zee ging. En nét op het moment dat ik mijn camera pakte om hem vast te leggen kwam de beslissende golf die hem mee nam naar de grote zee. Hopelijk gaat hij het daar redden.

Jacó heb ik dus snel achter me gelaten en ik ben richting Santa Elena gegaan. Dit ligt vlakbij het nevelwoud van Monteverde. De reis ging in 2 etappes waarvan het eerste gedeelte voorspoedig verliep (van Quepos naar Puntarenas in 1.5 uur). Na 3 uur wachten in Puntarenas (dit was gepland) begon ik aan etappe 2 voor de laatste 70 km. Het appeltje eitje gevoel kwam alweer naar boven. En dat had ik niet moeten doen. In de afgeladen bus gutste het zweet het eerste uur van me af. En dat lag niet alleen aan de met plastic bekleedde stoelen, maar het was gewoon bloedheet In de bus. Maar het goede nieuws was dat er het eerste uur maar liefst 35 km afgelegd was. Ik begon langzaam weer te lachen. Maar ook dit was te vroeg. Het asfalt hield namelijk op te bestaan en daarbij moesten we ook nog bergop. Uiteindelijk hebben we over de laatste 35 km, 2.5 uur gedaan. Daarbij lukte het de chauffeur maar 1 keer om door te schakelen naar de 2e versnelling, wat de stilte in de bus niet te goede kwam. En ook het feit dat de weg onverhard was deed mijn kont geen goed. Onder het dunne laagje plastic van de stoelen zal namelijk gewoon eikenhout. Maar we hebben het gered en de uiteindelijke beloning was een prachtige kamer in een erg leuk hostel. Hier ga ik de komende dagen verblijven en genieten van de omgeving. 

Hasta Luego

Ps: ik heb ook 2 video's toegevoegd, het gaat om het geluid, niet de beelden.