Nicaragua: San Carlos en Boca de Sábalos

De grensovergang tussen Los Chiles (Costa Rica) en San Carlos (Nicaragua) ging verrassend eenvoudig. Er valt bij dit soort grensposten altijd wel iets op te merken maar deze keer viel het mee. Wat wel raar was is dat we halverwege de boottocht moesten stoppen bij een militaire post van Nicaragua voor een controle. Alle handbagage werd uitgebreid doorzocht en als men twijfelde werden er vragen gesteld. Mijn grote rugzak, en de grote tassen van de locals aan boord werden echter met rust gelaten en werden niet doorzocht. Alsof daarin geen smokkelwaar zou zitten... De boottocht op zich was geweldig. Links en rechts prachtige natuur met aapjes, schildpadden en natuurlijk de bekende vogels zonder naam. Na een uurtje of 2 kwamen we aan in San Carlos. Nog even een stempeltje halen bij migratie en ik was legaal in Nicaragua. Aangezien San Carlos niet echt veel te bieden heeft ben ik alleen die nacht daar gebleven om de volgende dag met de boot richting Boca de Sábalos te gaan,  een tochtje van 2 uur over de prachtige Rio San Juan

En Boca de Sábalos was verrassend een leuk dorp. Het heeft slechts 800 inwoners en bijna het gehele leven speelt zich af aan de kade. Hier wordt handel gedreven, vervoer per boot geregeld,  afspraken gemaakt, gegeten en noem maar op. Het was dus ook niet gek dat bij mijn aankomst 'gids' Julio op me af stapte om me wegwijs te maken en natuurlijk om te vragen of ik tours met hem wilde doen. Nadat ik eerst onderdak had geregeld begon hij te vertellen wat ik allemaal met hem kon gaan doen. Natuurlijk had ook hij last van de crisis want zijn vraagprijs loog er niet om. Na stevige onderhandelingen kwamen we tot 'consensus' over wat we zouden gaan doen en nog belangrijker, wat het ging kosten. We zouden onder andere een nachttour gaan doen om kaaimannen te vangen. ..

Zoals hij het vertelde zag het er prachtig uit. Zij, hij zou een andere 'gids' meenemen die toevallig zijn schoonzoon was, zouden met blote handen een kaaiman vangen. Deze zouden ze dan aan mij overhandigen waarna zij een foto zouden maken. Ik zou dan zelf voor passend onderschrift kunnen zorgen. En die passende tekst had ik al helemaal voor ogen. Het verliep echter anders. Op hun voorstel moesten we al om half 7 vertrekken, anders zouden we last hebben van anderen. Ik vroeg me toen al af wie die anderen moesten zijn want ik was de enige toerist in het dorp. Daarbij kon ik me niet voorstellen dat locals een tour gingen doen om een kaaiman vast te houden. Maar goed, wie ben ik. Nadat we een uurtje of 2 gezocht hadden, en ik alleen nog maar lichtvliegjes had gezien, had ik de indruk dat we op zoek gingen naar iets anders, de welbekende klimkaaiman. Dit omdat men steeds vaker met de zaklamp in de bomen scheen ipv naar de waterkant waar de kaaimannen zouden moeten zitten. Ondertussen begon ik ook steeds meer pijn in mijn kont en rug te krijgen, kreeg ik last van muggen en moest ik plassen. Oftewel ik kreeg er steeds meer zin in. Maar toen gebeurde het. Het enthousiasme nam toe, evenals de stress, want er was een kaaiman gesignaleerd. Wij in ons bootje ernaar toe. En wat denk je, Julio en zijn schoonzoon kregen het daadwerkelijk voor elkaar en vingen met blote handen een kaaiman van een meter lang. Ik uitgebreid foto's maken en toen kwam de vraag waar ik al bang voor was. Of ik de kaaiman wilde vasthouden? Aangezien ik daarvoor al gezien had welke moeite zij met z'n tweeën hadden om dat beest te vangen én vast te houden. En ik daarbij al beelden voor ogen had dat ik de kaaiman liet vallen in het kleine bootje , was het antwoord heel makkelijk: Nee!  Ze moesten hier hartelijk om lachen maar begrepen het volkomen. Zo werd uiteindelijk de tour toch nog geslaagd.

Hasta luego!

Werner