La Fortuna - Volcân Arenal

La Fortuna zelf stelt niet veel voor. Het stadje is volledig afhankelijk van de toeristen die hier met name komen voor vulkaan Arenal. Die, zoals eerder gezegd, in 1968 voor de laatse keer explodeerde en de nodige ellende veroorzaakte. Tot 2010 bleef de vulkaar as en stenen uitspugen, en was er 's nachts een rode gloed te zien. Dit had tot gevolg dat er veel toeristen deze kant opkwamen om dat verschijnsel te zien. Het gevolg kon natuurlijk niet uitblijven. Reisbureautjes, hotels, restaurants, hotsprings en noem maar op schoten als paddestoelen uit de grond. Natuurlijk bleven de grond speculanten ( meestal Amerikanen) niet achter, en daar zijn de Ticos (inwoners Costa Rica) nu nog niet blij mee. Maar ja, daar viel niets meer aan te doen. 

Maar om eerlijk te zijn, de vulkaan en ook de omgeving zijn prachtig. De vulkaan zelf zier er uit zoals het hoort, kegelvormig. Je mag hem niet beklimmen omdat men toch nog bang is dat hij weer wakker wordt en gekke dingen gaat doen. Tenslotte is hij ook zomaar van de een op andere dag gestopt. In de omgeving van de vulkaar kun je heerlijk wandelen. Tenminste, zolang het droog is. Want het weer is nergens zo veranderlijk als hier. Het ene moment ben je jezelf aan het insmeren tegen de zon, 2 minuten later kun je de regenjas aantrekken omdat het gigantisch begint te plensen.

Zo was het gelukkig niet op de dag dat ik samen met een 23 jarige Amerikaan de Cerro Chato (ligt naast vulkaan Arenal) ging beklimmen. Uit de LP kon ik niet opmaken dat het zwaar zou zijn, alleen dat je op de top beloond zou worden met een gigantisch uitzicht. Tegen half 2 begonnen we aan de klim. En ik moet je eerlijk zeggen, als ik dit van tevoren had geweten was ik lekker op een terrasje gaan zitten. De Incatrail valt erbij in het niet. Het pad was modderig, vol met boomwortels die tot een halve meter boven de grond groeiden, gaten van een halve meter diep, stijl, glad en nog meer van die dingen waar je niet op zit te wachten. Met handen en voeten, vallen en opstaan ben ik uiteindelijk boven gekomen. Blij en trots probeerde ik mijn beloning ( het uitzicht) te vinden. Wat denk je, de hele top van de berg lag in een wolk... Vriendelijke woorden waren op dat moment niet aan mjn besteed. Tien minuten na mij kwam mijn Amerikaanse vriend ook boven (via een korte demarrage had ik hem weten te lossen) en ook hij wist de juiste woorden op dat moment niet te vinden. Na een pittige afdaling hebben we alsnog dat terrasje maar opgezocht.

Voorlopig is dit het laatste verslag uit Costa Rica want morgen ga ik naar San Carlos, Nicaragua. Waarschijnlijk gaat het weer een leuk ritje die kant op worden. Het programma bestaat uit 2 bussen, 1 boot en een grensovergang op het water. Via de weg is nl niet mogelijk omdat beide landen met elkaar in de clinch liggen over een paar vierkante meter grond. En daarom is de grens via de weg gesloten maar via de rivier geopend. Logisch toch... Ik laat me morgen maar eens lekker verrassen. 

Bij de foto's zitten weer een paar zoekplaatjes, veel plezier met het vinden van de dieren.

Hasta luego!

Werner